Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Komiks odkrywający mroczną stronę ludzkiej natury z pewną dozą przerysowania.

Komiks odkrywający mroczną stronę ludzkiej natury z pewną dozą przerysowania.

Świetna książka, jedna z nielicznych która broni ostatniego króla.

Świetna książka, jedna z nielicznych która broni ostatniego króla.

Wybitna pozycja. Autor korzysta z wielu źródeł i co ważniejsze nie unika dyskusji, mierzy się też z historią alternatywną. Andrzej Nowak posiada umiejętność posługiwania się piękną polszczyzną oraz prowadzi konsekwentną narrację . Trzeba wspomnieć o tym że pojawiają się liczne statystyki.

Wybitna pozycja. Autor korzysta z wielu źródeł i co ważniejsze nie unika dyskusji, mierzy się też z historią alternatywną. Andrzej Nowak posiada umiejętność posługiwania się piękną polszczyzną oraz prowadzi konsekwentną narrację . Trzeba wspomnieć o tym że pojawiają się liczne statystyki.

Autor świetnie poradził sobie z historią ideologii i ideologów, ale ogromną większość książki zajmuje historia polityczna , w której autor prócz rewolucji francuskiej traktuje wydarzenia zbyt po macoszemu, a nie kiedy wręcz się gubi jeżeli chodzi o sprawy dyplomacji. Jednak wartość wykładu austriackiego pisarza o słabości ideologicznej współczesnego świata jest popisem erudycji, logiki i klarowności przekazu, co w pewnym stopniu zakrywa wady.

Autor świetnie poradził sobie z historią ideologii i ideologów, ale ogromną większość książki zajmuje historia polityczna , w której autor prócz rewolucji francuskiej traktuje wydarzenia zbyt po macoszemu, a nie kiedy wręcz się gubi jeżeli chodzi o sprawy dyplomacji. Jednak wartość wykładu austriackiego pisarza o słabości ideologicznej współczesnego świata jest popisem...

Piękny styl pisania, konsekwentna narracja , wiele anegdot i obrazów życia codziennego. Autor uprawia w jednej książce publicystykę historyczną, historiozofie, jak i historiografie ( jedno z najlepszych streszczeń dziejów Napoleona w ujęciu pozytywnym , co prawda z wyjątkami) , a wszystko to robi wspaniale ( w historiografii zdarzają się mu niechlujstwa), czasem wręcz wydaje się niedoścignionym wzorem. Podkreślam, że zarówno wielbiciele historii personalnej i historii procesów znajdą tu coś dla siebie, lecz trzeba brać pod uwagę mocno nietypowe poglądy pisarza oraz jego skupienie na polityce międzynarodowej i kulturze.

Piękny styl pisania, konsekwentna narracja , wiele anegdot i obrazów życia codziennego. Autor uprawia w jednej książce publicystykę historyczną, historiozofie, jak i historiografie ( jedno z najlepszych streszczeń dziejów Napoleona w ujęciu pozytywnym , co prawda z wyjątkami) , a wszystko to robi wspaniale ( w historiografii zdarzają się mu niechlujstwa), czasem wręcz...

Pomimo kilku rażących błędów merytorycznych acz mało ważnych np pomylenie roku zwołania kongresu wiedeńskiego, z książki tej można dowiedzieć się o wielu fundamentalnych minusach i plusach (co prawda za pomocą własnej refleksji , do której skłania silna jednostronność autora) państwa jako takiego. Wozinski posiada dobry styl a całość czytelny układ, czego efektem pochłania się ją w bardzo szybkim tempie. Najważniejsze pojęcia książki to paradoks imperializmu ( wewnętrznego liberalizmu) Hoppego i efekt Cantillona.

Pomimo kilku rażących błędów merytorycznych acz mało ważnych np pomylenie roku zwołania kongresu wiedeńskiego, z książki tej można dowiedzieć się o wielu fundamentalnych minusach i plusach (co prawda za pomocą własnej refleksji , do której skłania silna jednostronność autora) państwa jako takiego. Wozinski posiada dobry styl a całość czytelny układ, czego efektem...

Piękny i poetycki język prowadzi nas przez meandry cynicznej polityki piętnastego wieku,wieku , w którym nastąpiły poważne zmiany w światopoglądzie . Książka ukazuje polityków bez ideowych, którzy jednocześnie stworzyli ziarno nacjonalizmu Nie przypadkiem Książę Machiavellego powstał w tym czasie.

Piękny i poetycki język prowadzi nas przez meandry cynicznej polityki piętnastego wieku,wieku , w którym nastąpiły poważne zmiany w światopoglądzie . Książka ukazuje polityków bez ideowych, którzy jednocześnie stworzyli ziarno nacjonalizmu Nie przypadkiem Książę Machiavellego powstał w tym czasie.

Świetnie napisana książka z ciekawą i konsekwentną narracją.Autor ma talent do umiejętnego wplatania cytatów. Szczególnie wartościowy wydaje mi się rozdział pierwszy i części poświęcone polityce.

Świetnie napisana książka z ciekawą i konsekwentną narracją.Autor ma talent do umiejętnego wplatania cytatów. Szczególnie wartościowy wydaje mi się rozdział pierwszy i części poświęcone polityce.

SPQR to przede wszystkim demitologizacja, poszukiwanie przyczyny utworzenia się imperium rzymskiego,pokazanie poziomu życiowego przeciętnego rzymianina, śledzenie procesu asymilacji podbitych ludów i rozwoju ustroju państwa, ukazanie podobieństw dylematów polityczno-moralnych ludzi antyku z naszymi obecnymi, a w mniejszym stopniu opowiada historię znacznych osobistości. Autorka operuje świetnym językiem oraz prowadzi konsekwentnie ciekawą narrację. Mądra książka zostawia nas z dużą ilością pytań, ale i pokaźną liczbą odpowiedzi udzielonych jakby mimochodem.

SPQR to przede wszystkim demitologizacja, poszukiwanie przyczyny utworzenia się imperium rzymskiego,pokazanie poziomu życiowego przeciętnego rzymianina, śledzenie procesu asymilacji podbitych ludów i rozwoju ustroju państwa, ukazanie podobieństw dylematów polityczno-moralnych ludzi antyku z naszymi obecnymi, a w mniejszym stopniu opowiada historię znacznych osobistości....

Mądra, ale ostrzegam trochę chaotyczna , książka o opowiadaniu.

Mądra, ale ostrzegam trochę chaotyczna , książka o opowiadaniu.

Piękna opowieść o sztuce, miłości i dążeniu do nieśmiertelności.

Piękna opowieść o sztuce, miłości i dążeniu do nieśmiertelności.

Wybitny napisana ( jedna z trzech najlepiej operujących językiem książek jakie było mi przeczytać). Świetne i rozbudowane postaci ze Stanisławem Wokulskim na czele. Wyjątkowe pełne świadectwo swoich czasów. Powieść przepełniona trudnymi do rozstrzygnięcia rozważaniami o świecie i tym co w nim najważniejsze. Warta przeczytania.

Wybitny napisana ( jedna z trzech najlepiej operujących językiem książek jakie było mi przeczytać). Świetne i rozbudowane postaci ze Stanisławem Wokulskim na czele. Wyjątkowe pełne świadectwo swoich czasów. Powieść przepełniona trudnymi do rozstrzygnięcia rozważaniami o świecie i tym co w nim najważniejsze. Warta przeczytania.

Zbyt duża rola mistycyzmu w fabule powieści z założenia historycznej. Postaci ciekawie przedstawione, ale nazbyt jednostronnie. Dobry język.

Zbyt duża rola mistycyzmu w fabule powieści z założenia historycznej. Postaci ciekawie przedstawione, ale nazbyt jednostronnie. Dobry język.

Temat pokazany z różnych stron, czasem nieuznawanych przez większość środowiska naukowego. Na pochwałę zasłużył też układ książki i świetny styl autora. Całość to takie kompendium na temat narodu żydowskiego ( dwudziestowiecznego oprócz jednego wywiadu) , które szansę na dobre zorientowanie się w obecnej sytuacji Izraela. Polecam.

Temat pokazany z różnych stron, czasem nieuznawanych przez większość środowiska naukowego. Na pochwałę zasłużył też układ książki i świetny styl autora. Całość to takie kompendium na temat narodu żydowskiego ( dwudziestowiecznego oprócz jednego wywiadu) , które szansę na dobre zorientowanie się w obecnej sytuacji Izraela. Polecam.

Historia III RP czytana przez Machiavelliego (od razu powiem, że mi osobiście to bardzo odpowiada). Ten tom jest według mnie najlepszy , znajduje się w nim najmniej tez , z którymi bym się nie zgodził. Podsumowujące całą trylogię zdanie mogło by brzmieć tak: Polska jest tu, gdzie jest, nie dzięki polityką, ale przez prąd historii.

Historia III RP czytana przez Machiavelliego (od razu powiem, że mi osobiście to bardzo odpowiada). Ten tom jest według mnie najlepszy , znajduje się w nim najmniej tez , z którymi bym się nie zgodził. Podsumowujące całą trylogię zdanie mogło by brzmieć tak: Polska jest tu, gdzie jest, nie dzięki polityką, ale przez prąd historii.

Jak na razie najgorsza część Kronik Diuny , autor używa tych samych schematów konstrukcji fabuły , co w dwóch poprzednich tomach (osobiście odczułem dużą przewidywalność) i jeszcze do tego analiz politycznych, socjologicznych oraz psychologicznych jest wyraźnie mniej.
Aforyzmy przed rozdziałami w większości genialne tak jak wcześniej, ale w samym tekście jest z tym słabo jak na tego twórcę. Głównym elementem wyróżniającym tą część jest Kaznodzieja- chyba jedyny wątek, który wyszedł Herbertowi tak dobrze jak wcześniejsze kroniki. Nawet wywody Leto II wydają się nie tak przekonywujące jak Paula Atrydy , jednak widzę potencjał do rozwinięcia tej ambitnej postaci w następnej części.

Jak na razie najgorsza część Kronik Diuny , autor używa tych samych schematów konstrukcji fabuły , co w dwóch poprzednich tomach (osobiście odczułem dużą przewidywalność) i jeszcze do tego analiz politycznych, socjologicznych oraz psychologicznych jest wyraźnie mniej.
Aforyzmy przed rozdziałami w większości genialne tak jak wcześniej, ale w samym tekście jest z tym słabo...

Tym razem Gaiman stworzył historię ,w której czynnik science-fiction dominuje i wyszło mu to perfekcyjnie. Warstwa wizualna komiksu jest jest tak dobra , że umieściłem go w moim osobistym Top 3 najlepiej zilustrowanych pozycji. Mistrzowskie dialogi scenarzysty udało się świetni przetłumaczyć Paulinie Braitner. Według mnie Sandman uwertura jest jedną z tych komiksów, które trzeba przeczytać przed śmiercią.

Tym razem Gaiman stworzył historię ,w której czynnik science-fiction dominuje i wyszło mu to perfekcyjnie. Warstwa wizualna komiksu jest jest tak dobra , że umieściłem go w moim osobistym Top 3 najlepiej zilustrowanych pozycji. Mistrzowskie dialogi scenarzysty udało się świetni przetłumaczyć Paulinie Braitner. Według mnie Sandman uwertura jest jedną z tych komiksów, które...

Komiks będący jazdą bez trzymanki- na pierwszy rzut oka oczywiście, ale gdy spojrzy się na fabułę z nieco chłodniejszego punktu widzenia można zobaczyć krytykę uniformizmu,organizacji paramilitarnych,ludzi tak znudzonych światem, że każda idea oferująca wydostanie się z niej wydaje się właściwa. Autor analizuje w swoim dziele naturę idei , bawi się motywem drugiego ojca i przekazuje czytelnikowi swoje przemyślenia. Wszystkie to było już i w książce, i filmie, ale wartością dodaną komiksu jest dziesiąty numer przełamujący czwartą ścianę, chociaż ostrzegam większości odbiorców może się nie spodobać,ale bardzo mi przypadł do gustu.

Komiks będący jazdą bez trzymanki- na pierwszy rzut oka oczywiście, ale gdy spojrzy się na fabułę z nieco chłodniejszego punktu widzenia można zobaczyć krytykę uniformizmu,organizacji paramilitarnych,ludzi tak znudzonych światem, że każda idea oferująca wydostanie się z niej wydaje się właściwa. Autor analizuje w swoim dziele naturę idei , bawi się motywem drugiego ojca i...

Wraz z Śmiercią Rodziny tworzy najlepszą ,póki co ,część runu Snydera i Capullo.
Historia zrobiona jest w typowy dla tego scenarzysty sposób, który mi osobiście bardzo odpowiada,ale widać też niezwykle ciekawą gre kontrastów z trzecim tomem serii.Warstwa wizualna jest piękna jak zawsze u Grega Capulllo, trzeba pochwalić też pieczołowicie nałożone kolory, które tworzą odpowiedni klimat w każdym kadrze. Całość ma przejmujące zakończenie, będące ostateczną puentą historii o Batmanie.

Wraz z Śmiercią Rodziny tworzy najlepszą ,póki co ,część runu Snydera i Capullo.
Historia zrobiona jest w typowy dla tego scenarzysty sposób, który mi osobiście bardzo odpowiada,ale widać też niezwykle ciekawą gre kontrastów z trzecim tomem serii.Warstwa wizualna jest piękna jak zawsze u Grega Capulllo, trzeba pochwalić też pieczołowicie nałożone kolory, które tworzą...

Mejasz Diuny jest kontynuacją różniącą się od pierwszej części nadaniem większej uwagi kwestii władzy i poszerzeniem obrazów psychologicznych postaci, możliwe że z tej zmiany akcentów wynikają niezasłużenie niższe oceny. Autor dokonał naprawdę wybitnej wiwisekcji władzy i analizy działania proroctwa. Opowieść tą cechuje też ciągłe namacalne napięcie zrodzone z odkrycia osi fabuły na samym początku utworu. Dzieło Herberta wydaje się jeszcze lepsze od poprzedniego, widać że Diuna wstąpiła na nowy stopień dojrzałości.

Mejasz Diuny jest kontynuacją różniącą się od pierwszej części nadaniem większej uwagi kwestii władzy i poszerzeniem obrazów psychologicznych postaci, możliwe że z tej zmiany akcentów wynikają niezasłużenie niższe oceny. Autor dokonał naprawdę wybitnej wiwisekcji władzy i analizy działania proroctwa. Opowieść tą cechuje też ciągłe namacalne napięcie zrodzone z odkrycia osi...