Francis Hackett

Piękne styl, filozoficzne podejście do kwestii - renesansu, rządów, reformacji czy ogólnie stosunków międzyludzkich. Autor ciekawie podkreśla fakt współistnienia różnych koncepcji życia religijnego i politycznego tamtego okresu. Wpływu Erazma, Kalwina i Machiavellego. To niewątpliwe atuty dzieła Hacketta. Trzeba przyznać, że tłumaczenie wypadło wyjątkowo dobrze, aczkolwiek rzadko ale zdarzają się zdania brzmiące nieciekawie, z pewnością wynikające z nieprzetłumaczalnej gry słów autora. Hackett rozpoczyna swą historię od opisu zmagań Ludwika XI z Habsburgami. Konfliktu francusko-habsburskiego II poł. XV w., który miał się jeszcze ciągnąć kilka stuleci. To unaocznia czytelnikom, że o ile dysponujemy już dość rozbudowaną biblioteczką biografii XVI wiecznych, to brakuje nam tych z II poł. XV wieku (zwłaszcza ze strony habsburskiej). Pozwolą sobie tutaj zaapelować do wydawców o wydanie biografii z tej listy: Fryderyka III, Maksymiliana I, czy też kolejnych władców Burgundii - chociażby Karola Śmiałego czy króla Węgier Macieja Korwina (który w tym czasie dał się we znaki Austrii i Polsce). Wracając do samej biografii, skupia się ona na więzach rodzinnych, uczuciach i dążeniach Franciszka. Czasami autor wybiega trochę za daleko, z fantazją układa dialogi np. gdy Franciszek I chwyta w sieć kochankę Franciszkę de Foix. Zakładam, że jednym się taki styl spodoba, inni mogą być rozczarowani zbytnim skupieniem się na romansach, a mniejszym na konkretach (listach, dokumentach, przebiegu działań zbrojnych czy dyplomatycznych). Ogólnie czasami to wygląda tak, że autor zakłada znajomość pewnych zdarzeń przez czytelnika. Jeśli znamy już marmurkowe biografie Karola V i Henryka VIII, z pewnością łatwiej w kwiecistym stylu autora, odnajdziemy ciekawe informacje. Jeżeli ich nie znamy, to piękny styl może nam przysłonić nieco treść. Jest to zatem książka, którą z początku czyta się dwa razy wolniej od innych tytułów. Z czasem autor ponosi czytelnika barwnością opisów. Autor niewątpliwie ulega fascynacji opisywaną postacią króla, co nie przeszkadza mu w celnym punktowaniu jego niedoskonałości oraz błędów. Wylicza jego wady - zbytnie wydatki na zamki nad Loarą, miłostki, dążenie do odbicia Mediolanu (wyprawy do Lombardii okazywały się coraz większymi porażkami, przy dysproporcji środków między Francją a Habsburgami). Hackett w pewnym momencie stwierdza, że jednak mniej uświadomionym błędem, było jednak podejście króla do reformacji. To że stanął po stronie Sorbony i stłamsił pierwszych wyznawców reformacji, w przyszłości doprowadziło do francuskich wojen religijnych (domowych). Dla odmiany Charles Oman, w swej "Sztuce wojennej XVI wieku", skłania się raczej ku tezie, że po długoletnich wojnach włoskich, to sama ilość bezrobotnych żołnierzy, była punktem zapalnym do wybuchu wrzenia. Biografia jest dość szczegółowa do lat 30 XVI wieku. Ostanie dziesięć lat życia króla jest już opisane bardzo zwięźle. Mogła być też nieco wybiegać w opisie rządów następcy - Henryka II. Jest to pewna wada tego tytułu. Podsumowując. Styl wybitny, natomiast są zastrzeżenia co do zasobu przekazanej czytelnikowi informacji. PS. Myślę, że wydawnictwo Napoleon V, znalazło już idealny typ okładki dla biografii. Mogliby przy takim stylu pozostać.