Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niepozorna objętość tej książki zaskoczy Was swą niebagatelną zawartością. Autor był czołową postacią myśli konserwatywnej XX wieku. Ten znany poliglota oraz monarchista przedstawia, w formie krótkich paragrafów krytykę wobec, sprowadzanej ostatnimi czasy niemal do roli fetyszu, demokracji. Proweniencja zjawiska demokracji sięga daleko wstecz, a jedną z jej pierwszych wielkich ofiar był sam Sokrates. Ta kulawa forma rządów odświeżona przez krwawą Rewolucję Francuską, szafuje na zamianę hasłami o równości i wolności. Tak ukochanych zresztą przez lewicę. Z tym, że hasła te wzajemnie się wykluczają. Możemy być albo wolni, albo równi. Egalitaryzm prowadzi zawsze do użycia siły. „Gdyby wszyscy ludzie mieliby być równi pod względem intelektualnym, wszystkich głupich i leniwych trzeba by zmusić do wysiłku umysłowego, a mądrych ogłupić.” Sam Goethe pisał, że „(…)rewolucjoniści, którzy wolność i równość wymieniają jednym tchem, są fantastami i szarlatanami.” Demokraci bronią się nieustannie przed wszelkim wartościowaniem, czy to na lepszych i gorszych, zdolnych i leniwych, czy na elity i lud. Czy jednak wezwanie w czasie choroby cenionego i uznanego lekarza, jest dyskryminacją żółtodzioba? „(…) kto odmawia czarnoskórej sopranistce roli Zygfryda w operze Wagnera, na pewno nie jest „seksistą”, ani tym bardziej rasistą.” Współczesna demokracja daje nam jedynie pozory władzy. Zamiast kompetencji, o wygranej decydują często zdolności oratorskie czy aparycja kandydata. Nawet jeśli polityk miałby wewnętrzną potrzebę naprawy państwa, wyborcy mu to uniemożliwią wybierając osobę obiecującą krainę mlekiem i miodem płynącą, a nie wzięcie na siebie zbiorowo odpowiedzialności za przyszłość kraju. Nikt nie chce przecież zaciskać pasa. Zjadamy w ten sposób własny ogon. Dodajmy do tego stawianie interesów partyjnych, ponad interesami państwa, rotację stanowisk w poszczególnych resortach, finansowanie partii ze środków publicznych, tworzenie państwa opiekuńczego, które uzależnia od siebie obywateli i wieczną walkę ideologiczną. Opozycja obiecuje nam dziś demokratyczną wolność. A może, idąc za Robespierre’m ,„despotyzm wolności”?