Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziki Zachód. Dzielni kowboje, szeryf, złodzieje bydła, meksykanie i pościgi - to żelazny kanon tego typu powieści i filmów. Czy czegoś tu zabrakło? Nie. I tak.
W skrócie fabuła wygląda następująco: w górskiej osadzie ktoś kradnie bydło i mieszkańcy miasteczka postanawiają sami złapać i ukarać winnych. A właściwie nawet nie w skrócie... to po prostu cała fabuła. Akcja tu rozwija się bardzo powoli, ponieważ nie ona ma stanowić główny cel powieści. Znalazłem gdzieś wzmiankę o tej książce, jako o westernie psychologicznym i jest to w sumie dobry opis tego, do czego dążył autor. Wszystko opiera się na szczegółowym opisie postaci, dialogach, a same wydarzenia są jakby tłem do rozważań nad tym, czy człowiek może wymierzać sam sprawiedliwość i czy sprawiedliwość bez błogosławieństwa władzy staje się przestępstwem i samosądem, który może doprowadzić do śmierci niewinnego (do czego notabene dochodzi).
Jednak to, co stanowi jej zaletę (bo książka jest niegłupia i daje sporo do myślenia), jest również jej największą wadą, gdyż wszystko staje się zbyt przegadane i rozciągnięte. Przez to książka zaczyna w pewnym momencie zwyczajnie nużyć.

Dziki Zachód. Dzielni kowboje, szeryf, złodzieje bydła, meksykanie i pościgi - to żelazny kanon tego typu powieści i filmów. Czy czegoś tu zabrakło? Nie. I tak.
W skrócie fabuła wygląda następująco: w górskiej osadzie ktoś kradnie bydło i mieszkańcy miasteczka postanawiają sami złapać i ukarać winnych. A właściwie nawet nie w skrócie... to po prostu cała fabuła. Akcja tu...

Zawarte w książce dwa opowiadania mają podobnych bohaterów, chłopaków nastolatków, wyrzutków społeczeństwa. To co ich także łączy to pogarda do innych, zapatrzenie w siebie i swoją nieomylną mądrość życiową (przypominam, że mowa tu o nastolatkach). Pierwsze opowiadanie to historia osiemnastolatka zajmującego się kradzieżami z nudów i lenistwa, który znajduje sobie towarzyszkę w 17-latce. Tytułowa historia opowiada zaś o chłopaku, który w poprawczaku dostaje szansę na uprawianie biegów, zbuntowanym na wszystko i wszystkich, na koniec w tym buncie naiwnym i zapatrzonym w siebie. Ok, może takie są nastolatki. Ale to że tacy są, nie znaczy, że mam im kibicować.

Zawarte w książce dwa opowiadania mają podobnych bohaterów, chłopaków nastolatków, wyrzutków społeczeństwa. To co ich także łączy to pogarda do innych, zapatrzenie w siebie i swoją nieomylną mądrość życiową (przypominam, że mowa tu o nastolatkach). Pierwsze opowiadanie to historia osiemnastolatka zajmującego się kradzieżami z nudów i lenistwa, który znajduje sobie...