Książka bardzo mi się podoba, czytałam mnóstwo razy. To właśnie ten rodzaj książek, który lubię najbardziej.

Książka bardzo mi się podoba, czytałam mnóstwo razy. To właśnie ten rodzaj książek, który lubię najbardziej.

Daje 2 gwiazdki, bo była strasznie nudna.
!!!

Daje 2 gwiazdki, bo była strasznie nudna.
!!!

To nie jest powieść, to wspomnienie, historia. Oglądamy życie żydowskiej rodziny mieszkającej w kamienicy przy ul. Lubartowskiej w Lublinie, tuż przed wojną. Pan domu jest rabinem, wraz z żoną dochowali się dziewięcioro potomstwa i zastajemy ich w momencie, gdy próbują wydać za mąż najstarszą z córek. Książkę napisała wnuczka jednej z córek "Rabinowiczów", by utrwalić codzienność, by oddać piękno normalnego dnia w tej rodzinie. Nie ma tu jednolitej linii fabularnej, każdy rozdział to po prostu "scenki z życia rodziny". Łączy je tylko próba wydania za mąż pięknej Adiny - ta w końcu znajdzie męża, a my (czytelnicy) dowiemy się przy okazji jak wyglądało życie w przedwojennym Lublinie

To nie jest powieść, to wspomnienie, historia. Oglądamy życie żydowskiej rodziny mieszkającej w kamienicy przy ul. Lubartowskiej w Lublinie, tuż przed wojną. Pan domu jest rabinem, wraz z żoną dochowali się dziewięcioro potomstwa i zastajemy ich w momencie, gdy próbują wydać za mąż najstarszą z córek. Książkę napisała wnuczka jednej z córek "Rabinowiczów", by utrwalić...

Rzeczona książka to piękna i momentami wzruszająca historia codzienności rodziny Rabinowiczów, zamieszkujących przedwojenny Lublin. Papa i Mama stworzyli spokojną i przykładną żydowską rodzinę, w skład której wchodziło także dziewięcioro dzieci. Mimo liczebności, która robi na mnie niemałe wrażenie, rodzina funkcjonowała jak dobrze naoliwiona maszyna. Papa był rabinem, Mama zajmowała się dziećmi. Pieniędzy im nie brakowało, a dom, do którego prowadziło dwoje drzwi, był dumą jego mieszkańców.

Dzieci, jak to dzieci, były czasem zadziorne, czasem niesforne, ale doskonale umiały się odnaleźć wśród licznych i dość restrykcyjnych zasad, które panowały w żydowskiej rodzinie. Tradycja i wiara stanowiły opokę dla Rabinowiczów, co widać w każdym opisanym dniu. Dziś nie obserwuję takiego przywiązania do podobnych wartości u nas, współczesnych Polek i Polaków. Wzruszające były przygotowania do zaręczyn oraz ślubu Adiny i Mordechaja, uwidoczniły jak wielką moc ma więź między członkami rodziny. Rabinowicze trzymali się razem i mimo surowych zasad, byli rodziną mocno się wspierającą – czułą, kochającą i biorącą odpowiedzialność za siebie nawzajem.

Z ciekawością wchodziłam w tę codzienność, niesamowicie przesyconą Bogiem, poszanowaniem tradycji i pełną szacunku dla drugiego człowieka. Przyjrzałam się kulturze żydowskiej, wyłapałam różnice, które istniały (nadal istnieją?) między Polakami a Żydami.
Cała recenzja w naszym serwisie W Roli Mamy https://wrolimamy.pl/recenzja/dwoje-drzwi-i-dziewiecioro-dzieci-recenzja/

Rzeczona książka to piękna i momentami wzruszająca historia codzienności rodziny Rabinowiczów, zamieszkujących przedwojenny Lublin. Papa i Mama stworzyli spokojną i przykładną żydowską rodzinę, w skład której wchodziło także dziewięcioro dzieci. Mimo liczebności, która robi na mnie niemałe wrażenie, rodzina funkcjonowała jak dobrze naoliwiona maszyna. Papa był rabinem, Mama...

Jak żyły zydowskie dzieci sto lat temu? Jakie zwyczaje panowały w ich domach? Jak obchodzono szabas i inne święta religijne? Jak przygotowywano się do ślubu i jak wyglądała ceremonia zaślubin? W tej książce można znaleźć odpowiedzi na te pytania. Wydarzenia te są opisane z punktu widzenia dziewczynki, językiem prostym , takim jakim posługuje się dziecko. Rodzina Rabinowiczów jest szanowaną lubelską rodziną rabina, ortodoksyjnych Żydów. Dziewięcioro dzieci i ich rodzice mieszkają w podwójnym mieszkaniu w kamienicy. Wszyscy mają przydzielone obowiązki, które skrupulatnie wykonują. Dzieci wychowywane są w dyscyplinie i bezwzględnym posłuszeństwie rodzicom. Współczesnym dzieciom zapewne się to w głowie nie mieści 😉
Polecam tę niewielką książeczkę zarówno dorosłym jak i dzieciom, aby poznać zwyczaje panujące w żydowskiej rodzinie zaledwie ( albo aż) sto lat temu.

Jak żyły zydowskie dzieci sto lat temu? Jakie zwyczaje panowały w ich domach? Jak obchodzono szabas i inne święta religijne? Jak przygotowywano się do ślubu i jak wyglądała ceremonia zaślubin? W tej książce można znaleźć odpowiedzi na te pytania. Wydarzenia te są opisane z punktu widzenia dziewczynki, językiem prostym , takim jakim posługuje się dziecko. Rodzina...