Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ravka to kraj przedzielony na dwie części Niemorzem, zwanym też Fałdą Cienia, w której kryją się jedynie ciemność i niebezpieczne stwory. Fałda osłabiła kraj i rozdzieliła jego mieszkańców, a zniszczyć może ją jedynie Przyzywaczka Słońca. Tak się składa, że jest nią sierota Alina, której życie ooooodrobinę się zmieni, gdy już wszyscy (łącznie z nią) się o tym dowiedzą.

Szał na Cień i kość odnotowałem zarówno zagranicą, jak i w Polsce. Młoda autorka swoim debiutem czarowała wszystkich naokoło, miało to być coś niesztampowego, wyjątkowego, z niesamowitym światem inspirowanym Rosją. No i z tą Rosją to się poczułem przekonany, dodatkowo ładna okładka, kupiłem, przeczytałem. I wyszło tak jak wychodzi bardzo często, gdy napalam się na coś, bo inni polecają...

Przede wszystkim liczyłem na naprawdę epicką, klimatyczną powieść fantasy. A dostałem... młodzieżówkę. Taką nijaką, płaską, zwykłą. Niby Leigh Bardugo wysiliła swoje twórcze moce i oddała w ręce czytelnika oryginalny, ciekawy świat, jest w książce nawet ładna mapka, ale co z tego, skoro moim zdaniem zawaliła przy reszcie.

Kreacja bohaterów śmieszyła mnie chyba najbardziej. Aliny w ogóle nie pamiętam, jej chłoptaś nr 1 został mi w głowie jako taki mięśniak-osiłek, chociaż może i nie był taki głupi, ale najbardziej rozwalił mnie Darkling. Przede wszystkim sugeruję polskie tłumaczenie tego imienia, bo to jest zwyczajnie durne. Po drugie, miał wyjść ktoś mroczny, tajemniczy, niebezpieczny, pociągający? Tak, pewnie tak. To nie wyszło zdecydowanie, Darkling jedynie śmieszy, a ta nieudolnie budowana otoczka grozy wokół niego tylko wzmacnia uczucie komizmu.

Cień i kość to chyba jednak powieść nie dla mnie. Chyba oczekiwałem czegoś... doroślejszego? Fantasy z prawdziwego zdarzenia? Dodatkowo intrygował mnie ten a'la rosyjski świat, który naprawdę zły nie jest, ale jakoś tak z resztą Bardugo do mnie nie trafiła. Dla mnie ta książka jest płaska i średnio warta uwagi, ale chociaż ma bardzo ładną okładkę. Nie wiem, czy będę czytał pozostałe tomy tej serii, bo choć na koniec podziało się całkiem ciekawie, to jednak chwilowo nie czuję takiej potrzeby. Pierwszy tom Griszy to jak dla mnie powieść przereklamowana... i tyle. Kurtyna.

http://ksiazkowo-wg-rafala.blogspot.com/

Ravka to kraj przedzielony na dwie części Niemorzem, zwanym też Fałdą Cienia, w której kryją się jedynie ciemność i niebezpieczne stwory. Fałda osłabiła kraj i rozdzieliła jego mieszkańców, a zniszczyć może ją jedynie Przyzywaczka Słońca. Tak się składa, że jest nią sierota Alina, której życie ooooodrobinę się zmieni, gdy już wszyscy (łącznie z nią) się o tym dowiedzą....

O Kronikach Amberu już wiele słyszałem, jak o każdym klasyku fantasy. Kiedyś z księgarskich półek straszyły takie graficzne koszmary, jakieś nieudane jednorożce, obrzydliwe zamczyska, wynaturzone czcionki i mix różowego i fioletowego - typowe grafiki z fantastyki sprzed lat. Teraz wreszcie seria doczekała się solidnego wydania i ładnych okładek, a ja zyskałem okazję, by się za nią zabrać. I jestem bogatszy o kolejną świetną pozycję.

Corwin po prostu się z koszmaru. Nie wie jednak, gdzie jest. Kim jest. Co go spotkało. Czuje się odurzony, wie, że miał jakiś wypadek, a teraz najprawdopodobniej jest zamknięty w szpitalu. Wszystko go boli, w głowie ma mętlik. I musi dowiedzieć się, o co chodzi. Wyrwać się z tego miejsca i odnaleźć kogoś, od kogo dowie się o wydarzeniach z przeszłości. Czekają go krwawe porachunki, intrygi, walka o władzę... i o wiele więcej. To wszystko w Amberze i jego nieskończonych Cieniach.

Zabierając się za tę książkę, nie wiedziałem kompletnie, czego się spodziewać. Zaczęło się naprawdę zwyczajnie - intrygowała amnezja głównego bohatera i zapowiadało się na takie zwyczajne fantasy. Wszystko się zmieniło, gdy okazało się, kim naprawdę jest Corwin i jak złożony, skomplikowany i ciekawy świat za nim stoi. Roger Zelazny to prawdziwy mistrz kreowania rzeczywistości - zagłębiając się w kreowane przez niego światy ma się wrażenie, jakby zwiedzało się kosmos, a nawet lepiej.

Autor również świetnie tworzy postaci - liczne rodzeństwo + ojciec, wszyscy zaangażowani w konflikt o władzę w Amberze. Każdy charakter wyrazisty i zapadający w pamięć, każdy mający własne cele i ambicje, pragnący władzę zdobyć lub obsadzić na tronie własnego kandydata. Rodzinne koneksje, chciwość, tajemniczość, zdrady i knowania. Gra pozorów, walki, krwawe zbrodnie. Do wszystkich trzeba podchodzić z dystansem, prawie nikomu nie można zaufać, każdy będzie chciał ugrać jak najwięcej dla siebie. Pięknie i zaskakująco skonstruowana siatka intryg i dworskich porachunków wśród tych mocnych i charakternych postaci to naprawdę wielka czytelnicza uczta.

Kroniki Amberu to marzenie każdego czytelnika fantasy. Walka o władzę, mocne postaci, tajemnicze i zaskakujące wydarzenia. To wszystko w misternie utkanym, monumentalnym świecie, który działa na kompletnie innych zasadach niż nasz, po części opierając się na teorii światów równoległych. Jest to rzeczywistość pełna smaczków i zawiłości, którą bardzo przyjemnie jest poznawać i do której chętnie się wraca. Do tego świetnie pióro Zelaznego i swoista magia, którą ta powieść w sobie ma, sprawiają, że podczas czytania po raz kolejny docenia się znaczenie słowa klasyk gatunku i to, że takich tytułów nie przyznaje się pierwszej lepszej pozycji. Jeśli ktoś lubi dobrą fantastykę, to bez wahania powinien poświęcić swoje godziny Kronikom Amberu. Mnie się bardzo podobało i mam nadzieję, że i wy się nie zawiedziecie.

http://ksiazkowo-wg-rafala.blogspot.com/

O Kronikach Amberu już wiele słyszałem, jak o każdym klasyku fantasy. Kiedyś z księgarskich półek straszyły takie graficzne koszmary, jakieś nieudane jednorożce, obrzydliwe zamczyska, wynaturzone czcionki i mix różowego i fioletowego - typowe grafiki z fantastyki sprzed lat. Teraz wreszcie seria doczekała się solidnego wydania i ładnych okładek, a ja zyskałem okazję, by się...

Cykl demoniczny Petera V. Bretta zdążył w Polsce zdobyć już niemałą rzeszę fanów, o czym świadczą chociażby pozycje tych książek w rankingach sprzedaży (i to, że Fabryka Słów dalej je wydaje...). Księga II Pustynnej Włóczni to już moje piąte spotkanie z amerykańskim pisarzem i jego serią, które odkładałem i odkładałem... A myślę, że okazało się najbardziej udanym ze wszystkich! Wreszcie chyba naprawdę polubiłem ten cykl i coś czuję, że szybko powrócę do świata, gdzie nocą rządzą demony...

Krasjańska wojna ruszyła na całego. Po zajęciu Rizon do Zakątka Wybawiciela napływa masa uchodźców, każdego dnia coraz więcej. Wieś nie ma przestrzeni by ich wszystkich pomieścić... Jednak dzięki runom wojennym odnalezionym przez Arlena walka z demonami i poszerzanie bezpiecznej przestrzeni jest możliwe. Ale co z tego, że jest w końcu możliwa walka z demonami, gdy nadchodzi kolejne - tym razem ze strony ludzi. Krasja nie spocznie, póki nie wchłonie wszystkich północnych terenów. Tylko jak ocalić ziemię i wolność, gdy władcy są między sobą skłóceni, a demoniczne moce stają się jeszcze potężniejsze?

II tom Pustynnej Włóczni cenię sobie przede wszystkim za to, że wreszcie przemówił do mnie, przekonał mnie do tego, co pisze Brett. Wcześniej owszem, jego książki mi się podobały, ale zawsze coś mi w nich nie grało, nie umiałem tego określić, ubrać w słowa. Wszystko było fajnie, z pomysłem, a jednak nie mogłem powiedzieć, że jego powieści były super, że bardzo je polubiłem - chociaż nie umiałem znaleźć w nich konkretnych wad, po prostu było tak, że coś mi w nich nie grało.

Tego uczucia nareszcie pozbyłem się przy czytaniu księgi II Pustynnej Włóczni. Tym razem po prostu zatopiłem się w opowieść i czytałem z ogromną przyjemnością. W końcu naprawdę doceniłem wartką narrację, dobrą kreację postaci i masę przygód, które ta książka oferuje. Bardzo spodobały mi się też rozwiązania fabularne, które Brett zastosował i to, jak ukierunkował część wątków - zarówno tych znanych nam już z poprzednich tomów, jak i tych nowych. Wszystko nabrało bardzo szybkiego tempa i jeśli moje przeczucia są dobre - że to, co działo się w Pustynnej Włóczni, to tylko cisza przed burzą - to kontynuacja, czyli Wojna w blasku dnia, będzie najbardziej epicką, napakowaną akcją, najlepszą częścią ze wszystkich. I muszę jak najszybciej przekonać się, czy się nie mylę.

Nie wiem, czy ta konkretna część serii naprawdę różni się od pozostałych i Peter V. Brett napisał ją jakoś inaczej, czy po prostu mi spasowało to bardziej od reszty, ale uważam, że Pustynna Włócznia II to do tej pory najlepszy tom cyklu. Jest to porządne fantasy, z ogromną ilością akcji i dobrze poprowadzoną, wartką narracją, a dodatkowo z niezłym pomysłem. Każda zaleta z osobna sprawia, że tę pozycję czyta się bardzo szybko i bardzo dobrze. Nie pozostaje mi nic innego, jak zaprosić was do świata, gdzie lęk nocy i ciemności się urzeczywistnia, a ludzie już nie czują się panami całego świata...

http://ksiazkowo-wg-rafala.blogspot.com/

Cykl demoniczny Petera V. Bretta zdążył w Polsce zdobyć już niemałą rzeszę fanów, o czym świadczą chociażby pozycje tych książek w rankingach sprzedaży (i to, że Fabryka Słów dalej je wydaje...). Księga II Pustynnej Włóczni to już moje piąte spotkanie z amerykańskim pisarzem i jego serią, które odkładałem i odkładałem... A myślę, że okazało się najbardziej udanym ze...