Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie oczekiwałam wiele od "Piosenek dla Pauli". Ot, odrobiny humoru, trochę zwyczajnego życia i "szarych" bohaterów. Mimo tak niskich wymagań - zawiodłam się.

"Cóż, człowiek nie zawsze dostaje wszystko, czego pragnie." (str. 193)
Autor w zamierzeniu chciał stworzyć lekką, ale poruszającą historię dla młodzieży. Nie udało się. W zamian otrzymujemy przesłodzoną opowiastkę o idealnej dziewczynie, która zupełnie mimochodem jest obiektem uczuć trzech różnych chłopaków: dziennikarza Angela, domorosłego pisarza Alexa oraz klasowego kujona Maria. Wszyscy panowie są równie przystojni (może za wyjątkiem Maria). Kogo wybrać? Jak zadecyduje bohaterka?
W tle występują trzy przyjaciółeczki Pauli: Miriam, Diana i Cris. Chwilami zachowują się, jakby były jednym organizmem - myślą o tym samym, mają identyczne zdanie oraz robią wszystko jednocześnie. Aby historyjka miała w sobie również odrobinę intrygi, Blue Jeans wepchnął trochę na siłę Irene, przyrodnią siostrę Alexa, której jedynym celem jest zaciągnięcie brata do łóżka.

Nie wiem, być może autor ma słabość do związków z dużą różnicą wieku. Angel oraz Alex mają dwadzieścia dwa lata. Jakimś cudem obaj z miejsca zakochują się w szesnastolatce. Dodatkowo, Alex pisze "powieść", w której główny bohater (wiek: około dwudziestki) ulega urokowi piętnastolatki. Moim zdaniem, to tylko czyni całe dzieło bardziej nieprawdopodobnym.

Co powstaje w Internecie, powinno kończyć się w Internecie. Przynajmniej w większości przypadków. "Piosenki dla Pauli" to nie wyjątek od tej reguły. Jako blog - świetnie, do przełknięcia. Jednak do książki, gotowej do sprzedaży, dużo brakuje. Ponad sto dziesięć rozdziałów, ponad sześćset trzydzieści stron - tyle zajęło opisanie około ośmiu dni. Stanowczo zbyt dużo jak na mój gust.

Dużo do życzenia pozostawia także tłumaczenie. Nagłe zmiany imion bohaterów, złe przenoszenie wyrazów, braki w interpunkcji - trochę tego jest. Przemilczałam kilka pomylonych nazw zespołów, ale nikt nie wymaga od tłumacza, aby znał je wszystkie, prawda?

Do plusów mogę zaliczyć chyba tylko pomysł Alexa na promocję swojej książki - rozkładanie w rozmaitych miejscach brulionów zawierających pierwszy rozdział powieści.

"- Idę na dół, pić mi się chce. Coś wam przynieść?
- Cyjanek(...)." (str. 423)

Nie oczekiwałam wiele od "Piosenek dla Pauli". Ot, odrobiny humoru, trochę zwyczajnego życia i "szarych" bohaterów. Mimo tak niskich wymagań - zawiodłam się.

"Cóż, człowiek nie zawsze dostaje wszystko, czego pragnie." (str. 193)
Autor w zamierzeniu chciał stworzyć lekką, ale poruszającą historię dla młodzieży. Nie udało się. W zamian otrzymujemy przesłodzoną opowiastkę o...

Nie powinno się czytać ostatnich części serii dwa lata po przeczytaniu poprzednich tomów. Doświadczyłam tego na własnej skórze. Wynikiem był wyraz kompletnego zdumienia na mojej twarzy, gdy rozpoczęłam lekturę. Nie pamiętałam bohaterów, wydarzeń, świata. Nic, pustka.
Początkowe sto stron pomogło mi przypomnieć sobie co nieco. Kolejne dwieście o mało nie zabiło mnie z nudów. Być może, gdybym czytała wszystko po kolei, jednym ciągiem, byłoby lepiej. Nie wiem.
Gdy zakochałam się w Atramentowym Sercu, miałam 12 lat. Mówię tylko o pierwszym tomie, ponieważ dla mnie każdy kolejny był gorszy. Teraz jestem starsza i widzę niedociągnięcia. Przykre.
Atramentowa Śmierć to dla mnie kompletna klęska. Przypominam sobie, że w poprzednich częściach coś się działo. A przy tej końcowej, mającej teoretycznie zamykać wszystko elegancko i z wielkim hukiem na zakończenie, wynudziłam się jak mops. Autorka, zamiast kończyć to, co zaczęła, rozpoczyna kolejne wątki, a biedny czytelnik musi za nimi nadążyć. Oczywiście, akcja "dynamicznie" przenosi się z jednego miejsca w drugie, ale czy nie za dużo tych scenerii? Czy koniecznie trzeba nadawać głębię każdemu, dosłownie każdemu bohaterowi epizodycznemu, zaniedbując tym samym główne postacie? Bo Mo, Meggie, Resa, zbójcy, wydali mi się... papierowi, jak książka w której żyją. Niestety.
Mimo zastrzeżeń, pani Funke ma u mnie duży plus za zamknięcie akcji. Co jak co, takiego zakończenia się nie spodziewałam, chociaż można je było odgadnąć kilka rozdziałów wcześniej.
Książkę polecam, ale ostrzegam: lektura dla mających w sobie jeszcze wewnętrzne dziecko, które zasłoni im oczy na niedociągnięcia, a zwróci uwagę na wykreowany, śliczny świat.

Nie powinno się czytać ostatnich części serii dwa lata po przeczytaniu poprzednich tomów. Doświadczyłam tego na własnej skórze. Wynikiem był wyraz kompletnego zdumienia na mojej twarzy, gdy rozpoczęłam lekturę. Nie pamiętałam bohaterów, wydarzeń, świata. Nic, pustka.
Początkowe sto stron pomogło mi przypomnieć sobie co nieco. Kolejne dwieście o mało nie zabiło mnie z...

Nie mogłam przebrnąć przez pierwsze 60 kartek. Brakowało mi akcji i czułam, że ciąg przyczynowo-skutkowy jest zaburzony w jakiś sposób, ale to może być tylko moje odczucie.

Nie mogłam przebrnąć przez pierwsze 60 kartek. Brakowało mi akcji i czułam, że ciąg przyczynowo-skutkowy jest zaburzony w jakiś sposób, ale to może być tylko moje odczucie.