Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobrnęłam do finału losów Antoniego Mokrzyckiego. Tak jak poprzednie części, i ta przedstawia wysoki poziom, na który potrzebowałam trochę czasu, bo tej lektury nie sposób przeczytać i zapomnieć.

Autor stworzył kolejną książkę którą nie sposób przeczytać dla przyjemności. To pozycja w której W. Dutka chciał czytelnikowi dać możliwość przeżycia po swojemu kart historii Polski. Co najważniejsze, jest w niej sporo prawdy.
Antoni Mokrzycki nasz bohater, tym razem zmierzyć musiał się z Sowietami i stanąć przeciw Polakom - komunistom. Zaczął współpracować z wywiadem Ameryki OSS, z ludźmi ze wsi, a przede wszystkim żyć ze swoimi demonami. Monika Mokrzycka, przetrzymywana w obozie koncentracyjnym, walczy o życie i o synka. Kamil Wilk, również przebywający w obozie, potem współpracownik komunistów, a w końcu człowiek z lasu. Golda Cwajnblum, żydówka, uratowana przez komunistów, żyjąca tylko w jednym celu - nienawiścią. Tak trudno było mi ostatni raz czytać o ich losach, i w końcu ich pożegnać.
Wojna i walka, jako główny wątek książki była jak zawsze trudna. Po przeczytaniu książki, nie mogę powiedzieć że zaczęłam pałać miłością do Niemców, czy Rosjan. Przez zakorzeniony w nas strach, ból i krzywdę jaką doznali nasi przodkowie oraz nasz kraj - nie sposób inaczej. Cieszę się, że również była mowa o Ukraińcach, którzy również brali udział w zabijaniu Polaków, bo o tym nie można zapominać.
Jeśli chodzi o akcję książki, to nie ona była tu najważniejsza. Takiej książki nie sposób przeczytać jednym tchem. Czasem wymagała dłuższego przemyślenia, przetrawienia. Za to wzbudzała przeróżne emocje, jak choćby trwogę, czy też poruszenie.
Człowiek jest tylko człowiekiem, a wojna ludzi zmienia, w najgorszym razie zezwierzęca. Antoni to bohater, który jest idealnym tego przykładem, że piętno wojny zostaje z człowiekiem do końca życia.

To co było moim zdaniem najważniejsze w książce, to nie tylko historia Polski, czy też ukazanie pewnych osobliwości inaczej, ale wiara w Boga oraz żywot matki. Postradanie zmysłów było łatwe. Upadek, złamanie nie było niczym dziwnym, ale wiara w Boga zmieniała ludzi i dawała nadzieję, która ludziom wtedy była potrzebna. Natomiast ukazanie znaczenia matki, pokazała ogromną więź matki i dziecka, która jest w stanie przezwyciężyć śmierć. Ta kwestia w szczególności - jako kobieta - odczułam. W pewnej chwili, poczułam jak oczy mi wilgotnieją. To po prostu trzeba przeczytać. Dla mnie historia Antoniego i reszty się zakończyła, ale czuję że zostanie już ze mną na zawsze. Polecam!

Dobrnęłam do finału losów Antoniego Mokrzyckiego. Tak jak poprzednie części, i ta przedstawia wysoki poziom, na który potrzebowałam trochę czasu, bo tej lektury nie sposób przeczytać i zapomnieć.

Autor stworzył kolejną książkę którą nie sposób przeczytać dla przyjemności. To pozycja w któ...

Rozwiń

Zwiń

Już dawno nie zdarzyło mi się, by jakaś książka tak mnie zmęczyła i jednocześnie uradowała jaką ulgę odczułam, z tego iż udało mi się dobrnąć do jej końca. To jedna z tych książek, którą nie polecałabym nikomu - głównie za obrzydzenie pewnej kultury i kraju w dość dosadny sposób.

Autorka stworzyła swoją historię praktycznie bez fabuły, a próba jej odnalezienia wiązała się z tym, że czułam coraz większy chaos, gdyż tam co pół strony były przeskoki różnych sytuacji i czasu. Nie zachwyciła mnie jako czytelnika niczym, a wręcz udało jej się stworzyć taki obraz Korei - kultury, ludzi, ogólnie całości - w taki sposób by tylko mnie odpychała.
Głównym wątkiem w książce były operacje plastyczne, jakim poddają się w Korei młode dziewczyny wierząc, że w ten sposób coś będą znaczyć. Pokazała, jak bardzo potrafią zadłużyć się do końca życia, byle tylko coś "poprawić". Jednakże sposób w jaki to pokazała, był moim zdaniem zbyt drastyczny. Dodatkowo postanowiła ubogacić swoją opowieść o tematy takie jak samobójstwa, presję otoczenia, kontrola mężczyzn nad kobietami, brutalność, alkoholizm, wyuzdany tryb życia jako normalność, depresję i wiele innych. To tylko mogło spowodować, że zamiast wynosić coś z tej książki miałam ochotę rzucić ją w kąt i przestać czytać tą skrajnie przesadzoną opowieść, która pokazywała Koreę jako kraj, który praktycznie idzie ku autodestrukcji.
Bohaterów mamy bez liku, ich los całkowicie stał mi się obojętny w momencie, gdy dostrzegłam jak słabo wyraża autorka ich emocję. Czyli od samego początku książki praktycznie. Jedynie zakończenie ukazało jakąś namiastkę ich charakterów, które przez całą książkę były szare jak kartka papieru.

Ciężko mi wyobrazić sobie życie w Korei, gdy sama nigdy nie odwiedziłam tego kraju i raczej nie planuję. Zupełnie nie interesowałam się tym krajem, więc moja wiedza o nim jest dosyć mała. Jednakże trudno mi uwierzyć w to, że ten kraj i jego społeczność można postrzegać tylko jako coś strasznego, przerażającego i odpychającego. Bo tak właśnie przedstawiła mi obraz tego kraju autorka, tym bardziej odczułam absmak i niechęć poszerzania wiedzy na jego temat. Choć zakończenie wydaję się jedynym promyczkiem tej książki, to nie wystarczy. Nie przekonuje mnie, i stanowczo mówię tej pozycji - Nigdy więcej!

Już dawno nie zdarzyło mi się, by jakaś książka tak mnie zmęczyła i jednocześnie uradowała jaką ulgę odczułam, z tego iż udało mi się dobrnąć do jej końca. To jedna z tych książek, którą nie polecałabym nikomu - głównie za obrzydzenie pewnej kultury i kraju w dość dosadny sposób.

Autorka ...

Rozwiń

Zwiń

Pamiętam ten dzień, jak na Targach Książki w Krakowie było spotkanie z Jojo Moyes, i miałam tą przyjemność ją zobaczyć. Jednakże nie czytałam żadnej jej książki, więc słowem się nawet nie odezwałam, jednak widziałam ten tłum dziewczyn, które zachwycały się jej książkami. W końcu pierwszą książkę autorki mam już na koncie. Jednak, czy gdyby teraz była okazja to bym z nią chciała porozmawiać... mam mieszane uczucia.

Opowieść jaką stworzyła autorka jest zdecydowanie lekka, niewymagająca, a przede wszystkim odniosłam wrażenie, że ta historia została dokładnie przemyślana, pod pewnymi względami. W szczególności wzmianki i ciekawostki o wodnych stworzeniach były fascynujące, i ukazały jak ludzie na ogół traktują te stworzenia. Wątek romantyczny w tej książce wypadł dosyć słabo, bo historia głównie skupia się na Zatoce, hotelu i powstrzymaniu inwestycji. Zdecydowanie ta książka skupia się bardziej na psychologicznym aspekcie straty i depresji. Było zbyt kreatywnie. Równie dobrze, ta książka mogłaby być o 1/3 chudsza, i od razu stałaby się bardziej atrakcyjniejsza, bo mi zabrakło tej prostoty. Za dużo opisów, które wszystko zdominowały. Co do samych bohaterów nie mam im nic do zarzucenia, autorka wie co robi to widać od razu. Jednakże... ta narracja... prowadzona przez sześć różnych postaci... niestety nie przepadam za takim zabiegiem. Dobrze poznać ich życie, przemyślenia to jest ważne, ale co za dużo to niezdrowo.

W ogólnym rozrachunku ta historia nie była zła, ale niestety nie spodobało mi się to, że wątek przewodni książki całkowicie został odsunięty na bok, by przypomnieć sobie o nim dopiero 100 stron przed końcem książki. Zakończenie nie zaskoczyło, a wręcz poczułam ulgę kiedy doszłam do jego końca. Mam w planach dać autorce jeszcze jedną szansę, bo w kolejce czeka książka, która doczekała się ekranizacji, więc liczę że po prostu jak na początek źle trafiłam.

Pamiętam ten dzień, jak na Targach Książki w Krakowie było spotkanie z Jojo Moyes, i miałam tą przyjemność ją zobaczyć. Jednakże nie czytałam żadnej jej książki, więc słowem się nawet nie odezwałam, jednak widziałam ten tłum dziewczyn, które zachwycały się jej książkami. W końcu pierwszą k...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór opowiadań czasami ujmujących, przerażających, osobliwych, a nawet dziwacznych w tej jakże ponadprzeciętnej książce. Czas świąt, otoczki tego wrażenia i uczuć jakie wtedy każdy człowiek odczuwa, to tylko powłoka, która ukazuje mrok czający się po drugiej stronie.

Na samym początku chcę podkreślić, że ten zbiór opowiadań nie będzie dla każdego. To opowieści napisane dość w staroświeckim stylu, na kształt takich dzieł jak "Pan Tadeusz", czy "Lalka" - pomiędzy nimi znajduję się właśnie ta książka. Każda z opowieści jest skrupulatnie dopieszczona i przemyślana. Choć nie we wszystkich znalazłam tego ducha - tego, który oddycha wiecznie.

Charakter mistyczny wokół tego obracają się te opowieści. Czasami nam narrator opowiada historię, którą mamy zobaczyć jego oczami, a innym razem widzimy świat oczami bohatera, lub też samego ducha.
Zdecydowanie ta różnorodność bardzo mi się spodobała, choć nie zaprzeczę że czasami walczyłam z samą sobą, by książki nie odłożyć, gdy dana historia za bardzo brzmiała absurdalnie, a wręcz nonsensownie.

Zdecydowanie książka "Z duchami przy wigilijnym stole" może wzbudzać najróżniejsze przemyślenia oraz emocje, ale z pewnością dzięki niej odniosłam wrażenie, że rzeczy i sprawy z natury nieuchwytne, a mające realny wpływ na życie bohaterów i ich postępowanie było tym czego potrzebowałam. Lubię takie historię, a zarazem nie zaprzeczę przez to zdarza mi się ich unikać, bo włączają się myśli i zaczynam zadawać sobie pytania, czy ta druga strona faktycznie istnieje? Ciekawa i warta czasu.

Zbiór opowiadań czasami ujmujących, przerażających, osobliwych, a nawet dziwacznych w tej jakże ponadprzeciętnej książce. Czas świąt, otoczki tego wrażenia i uczuć jakie wtedy każdy człowiek odczuwa, to tylko powłoka, która ukazuje mrok czający się po drugiej stronie.

Na samym początku ch...

Rozwiń

Zwiń

Moja druga styczność z kolejną powieścią autorki okazała się być równie relaksująca. Nakarmiła moją cząstkę duszy, która od dłuższego czasu gnębiła mnie z powodu braku jakiegoś dobrego i z nutą lekkiego humoru - kryminału! O tak drugi tom zdecydowanie na jakiś czas mnie nasycił.

Bohaterki Malwina i Eliza, tym razem poradziły sobie bez rodziny, ale z pomocą nowo poznanych sympatycznych ludzi. Przebieg całej opowieści widzimy poprzez dwie starsze panie, co zdecydowani bardziej przypadło mi do gustu, niż z dodatkowym narratorem jak to było w pierwszej części. Nie ma tu również mowy o problemach ze zrozumieniem tekstu, bo jest on dość lekki i przyjemny, wręcz przewracamy kartę za kartką. Zdecydowanie autorka bardziej skupiła się na ukazaniu emocji bohaterów, i dialogach, niż na otoczce powieści.

Jednakże dostrzegłam tu parę minusów, ale najbardziej uwierał mnie jeden dosyć poważny. Za wcześnie autorka skupia naszą uwagę na postaciach, które w późniejszym rozrachunku mają coś wspólnego z morderstwami. To moim zdaniem zabrało tą zabawę czytelnika w detektywa. Zamiast wrzucić czytelnika w labirynt ślepych poszlak, już na starcie wiemy komu najbardziej zależało na morderstwach - motyw też niestety w połowie książki jest już praktycznie całkowicie wyjaśniony.

Nie zaprzeczę bawiłam się dobrze, i mimo paru minusów, jestem zadowolona z lektury, bo szukałam czegoś lekkiego, nie bardzo wymagającego, a dającego również tą satysfakcje. Będzie trzeba zaopatrzyć się teraz w trzeci tom.

Moja druga styczność z kolejną powieścią autorki okazała się być równie relaksująca. Nakarmiła moją cząstkę duszy, która od dłuższego czasu gnębiła mnie z powodu braku jakiegoś dobrego i z nutą lekkiego humoru - kryminału! O tak drugi tom zdecydowanie na jakiś czas mnie nasycił.

Bohaterki...

Rozwiń

Zwiń

Co łączy tych wszystkich ludzi oprócz problemów? To proste! Aż za proste - Neon Café, czyli ich cel podróży o którym nie mieli pojęcia, a którego tak bardzo potrzebowali.

Historie ludzi z problemami - mamy policjanta, budowlańca, pracownika Instytutu czy też osobę pracującą na drapaczy chmur i to nie wszyscy ludzie którzy z jakiegoś powodu musieli trafić do Neon Café. Z jakiegoś powodu to miejsce ich przyciąga, Barman zaskakuje na każdym kroku, aż sami zaczynają dzielić się z nim swoimi troskami i z jakiegoś powodu to im pomaga.

Niektóre opowieści chwytają za serce, że nie da się nie uronić łzy, jak zdarzyło mi się przy jednej z nich. Natomiast inne dają do myślenia, i tak naprawdę pokazują życie. Wrocławskie życie. Kryjące w sobie wiele tajemnic, życiowych kłopotów jego mieszkańców, a także uroku któremu mu nie brakuje.

„Poranki o zapachu kawy” - tak jak jej poprzedniczka, wprowadziła mnie w stan zadumy i przyjemności z odkrywania życiowych perypetii naszych bohaterów. Czy warto było? Zdecydowanie tak, bo nic tak nie poprawia humoru jak dobra kawa i książka, przy której człowiek może na parę godzin się wyłączyć. Ta pozycja z pewnością wam ten relaks zapewni.

Co łączy tych wszystkich ludzi oprócz problemów? To proste! Aż za proste - Neon Café, czyli ich cel podróży o którym nie mieli pojęcia, a którego tak bardzo potrzebowali.

Historie ludzi z problemami - mamy policjanta, budowlańca, pracownika Instytutu czy też osobę pracującą na drapaczy ...

Rozwiń

Zwiń