Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To już 3 czytany przeze mnie kryminał (różnych autorów) pisany w pandemii i 3 słaby. Widać niestety, że autorzy nie zrobili porządnego researchu, książki pisane jakby na kolanie, a  pomysły na fabułę z głowy. Małeckiego zawsze czyta się dobrze, ale sama historia nie jest odkrywcza. Męczyła mnie poprawność polityczna w tej książce, główna bohaterka chodzi z synami na marsze równości (i przez całą stronę autor "uświadamia nas" dlaczego tak trzeba), jak tylko dostanie gorączki to od razu jedzie odstać w swoje w kolejce na test Covidowy. Z nauczycielskiej pensji nie stać ją na ogrzewanie i ciągle pije tylko herbatę, ale co chwilę chodzi do restauracji, bo trzeba pomagać przedsiębiorcom w pandemii. Rozumiem, ale nie trzeba tego tak łopatologicznie przedstawiać. Sama historia przypominała mi telewizyjnego "Belfra" z Maciejem Stuhrem, niby fajnie, ale to już było. Oczywiście potem akcja podąża w innym (niestety gorszym) kierunku, ale wrażenie "Belfra" pozostało. Intryga prosta i choć autor zgrabnie myli tropy, to czytelnikowi łatwo się domyślić. Nie domyśliła się tylko główna bohaterka, nota bene, była policjantka... To powinna być ciekawa pozycja dla młodszego pokolenia, bo akcja dzieje się w szkole i ostatecznie przekazuje "dobre" treści. Jednak moralizatorski sposób w jaki to robi i język stylizowany na młodzieżowy mnie irytowały i sprawiły, że nie będzie to moja ulubiona książka autora. 

To już 3 czytany przeze mnie kryminał (różnych autorów) pisany w pandemii i 3 słaby. Widać niestety, że autorzy nie zrobili porządnego researchu, książki pisane jakby na kolanie, a  pomysły na fabułę z głowy. Małeckiego zawsze czyta się dobrze, ale sama historia nie jest odkrywcza. Męczyła...

Rozwiń

Zwiń

Czuję się trochę oszukana. Sama historia ok, ale za krótka. Słuchałam w audiobooku i bardzo zdziwiło mnie i rozczarowało, że książka ledwie się zaczęła rozkręcać, a już się skończyła. To właściwie opowiadanie, a nie powieść. Szkoda, że nie zostało rozszerzone do pełnowymiarowej książki. Rozwiązanie zagadki też zupełnie nie w stylu Mankella, miałam wrażenie, jakby autor sam był już bardzo znużony postacią, którą stworzył i nie mógł się już doczekać zakończenia serii. Być może myślami był już gdzie indziej. Ja żałuję, spodziewałam się czegoś lepszego. Książka, której nie musiało być.

Czuję się trochę oszukana. Sama historia ok, ale za krótka. Słuchałam w audiobooku i bardzo zdziwiło mnie i rozczarowało, że książka ledwie się zaczęła rozkręcać, a już się skończyła. To właściwie opowiadanie, a nie powieść. Szkoda, że nie zostało rozszerzone do pełnowymiarowej książki. Ro...

Rozwiń

Zwiń

Bator nadal w formie. Nie wzbudziła we mnie już takich emocji i zachwytów jak poprzednie książki, ale dla fanów autorki to nadal must-read. Wchodziłam w tą powieść dość długo, ale jak już weszłam, to na dobre. Odnajdziemy tam typowe dla Bator motywy; silnych kobiet, niechronologiczną akcję, zwyczaje wydarzenia podszyte magią. Żadna inna polska pisarka nie potrafi tak kreować postaci jak Bator. Dorównuje jej jedynie Szczepan Twardoch. Kobiece postaci u Bator są fantastyczne, każda z nich, babka, matka, córka i wnuczka jest jakaś, pełna kolorów, zapamiętywalna. Z każdą z nich można się na swój sposób utożsamić, a na pewno żżyć, choć ich wybory są często niezrozumiałe (a nawet godne potępienia!). Mężczyźni w tej książce pełnią tylko drugoplanowe role, ale nie określiłabym tej książki jako feministycznej czy próbującej nawracać kogokolwiek. Jak to u Bator, groza i horror miesza się humorem, realizm z magią. Jest i śmiech i łzy, jest bieda ale też moc wyobraźni i marzenia o wielkim świecie, są marzenia, spełnione i niespełnione. Miejscami bardzo podobna do "Ciemno, prawie noc" (relacja Barbary z Malą czy Kaliny z kolegą z podwórka, postać Violetty) ale w dobrym tego słowa znaczeniu, nie jest to ta sama powieść (jak u Jakuba Małeckiego). W wielu miejscach chciałam biec po marker, żeby zaznaczyć jakiś ciekawy fragment, jakiś cytat. Świetny język, opisy, metafory, historia, ujęcie tematu, historia, wszystko. Czytelnicza uczta. 

Bator nadal w formie. Nie wzbudziła we mnie już takich emocji i zachwytów jak poprzednie książki, ale dla fanów autorki to nadal must-read. Wchodziłam w tą powieść dość długo, ale jak już weszłam, to na dobre. Odnajdziemy tam typowe dla Bator motywy; silnych kobiet, niechronologiczną akcję...

Rozwiń

Zwiń

To może być ciekawa i przystępna pozycja dla osób, które dopiero zaczynają przygodę z literaturą japońską (lub stylizowaną na japońską - jak w tym przypadku). Po "Deszczowych Ptakach", czyli fantastycznym debiucie autorki, spodziewałam się równie dobrej książki. Niestety tutaj nie wszystko mi zagrało. Czytało się dobrze i szybko, ale ta historia mnie nie porwała, była bardzo przewidywalna. Oczywiście na gruncie literackim nie jest to typowa historia (np. spalenie drzewa, zaginięcie kota), ale miałam wrażenie, jakby te elementy zostały dodane tylko po to, żeby historię zrobić bardziej niecodzienną. Jak gdyby autorka napisała zwykłą książkę obyczajową dla nastolatków, a potem zaznaczyła sobie fragmenty, w które wklei trochę realizmu magicznego. Nie przekonała mnie ta historia, może gdybym miała 18 lat (a nie mam) podobałaby mi się bardziej. Sama postać Miwako też nie była mi bliska, trudno mi było zrozumieć zarówno jej charakter, jak i wybory. Moim głównym zarzutem jest brak wyraźnego przekazu: samobójstwo jest złe i nic go nie usprawiedliwia, szczególnie, że jest to książka o młodzieży i przeznaczona głównie dla młodzieży. Dużo bardziej polecam "Deszczowe Ptaki" autorki.   

To może być ciekawa i przystępna pozycja dla osób, które dopiero zaczynają przygodę z literaturą japońską (lub stylizowaną na japońską - jak w tym przypadku). Po "Deszczowych Ptakach", czyli fantastycznym debiucie autorki, spodziewałam się równie dobrej książki. Niestety tutaj ni...

Rozwiń

Zwiń

Przyzwoity lekki kryminał z retrospekcją. Wątki, pozornie niezwiązane, w końcu łączą się w jedną całość. Dość zgrabnie napisane, dobrze się czytało, ale nie jest to must read. Ostatecznie wytypowałam mordercę, aczkolwiek myślałam, że motyw zbrodni będzie inny. Trochę zbyt ckliwa, bardzo długo nic się nie dzieje, sama wata. Rozterki wewnętrzne bohaterki mnie nie przekonywały, żaden z bohaterów nie był dla mnie autentyczny, nikogo nie polubiłam, z nikim nie mogłabym się utożsamić. Główna bohaterka, ciężko doświadczona przez los, nie wzbudzała współczucia, jedynie irytację. Na pewno nie jest to książka choćby w połowie dorastająca do "Dziewczyny z pociągu" . Polecam lubiącym obyczajówki, ja do nich nie należę. Książka bardziej obyczajowa ni kryminalna. 

Przyzwoity lekki kryminał z retrospekcją. Wątki, pozornie niezwiązane, w końcu łączą się w jedną całość. Dość zgrabnie napisane, dobrze się czytało, ale nie jest to must read. Ostatecznie wytypowałam mordercę, aczkolwiek myślałam, że motyw zbrodni będzie inny. Trochę zbyt ckliwa, bardzo dł...

Rozwiń

Zwiń

Niby wszystko się zgadza, barwna i dająca się lubić postać głównej bohaterki, ciekawa intryga, ale nie do końca mnie przekonała. Rozkręca się powoli, wątki się mnożą i plączą, pytań jest więcej niż odpowiedzi. Bardzo wciągające. Ale jakoś w połowie książka wytraciła dla mnie prędkość. Słuchałam z przyjemnością i z chęcią obejrzałabym serial, ale nie był to najlepszy kryminał, jaki czytałam. Trochę trudno było mi uwierzyć w to, że była heroinistka, z zaburzeniami pamięci pracuje w policji i mimo problemów z pamięcią , tak świetnie łączy wątki (10 punktów, kroków, w których, jak po nitce do kłębka, Monika doszła prawdy). Słuchając audiobooka nie byłam pewna, czy to jawa, czy sen, czy to real, czy kolejna z wizji Moniki. Zakończenie nie powaliło mnie na kolana, ale nie domyśliłam się, więc za to plus. Książka z potencjałem, nie wiem, czy do końca wykorzystanym.

Niby wszystko się zgadza, barwna i dająca się lubić postać głównej bohaterki, ciekawa intryga, ale nie do końca mnie przekonała. Rozkręca się powoli, wątki się mnożą i plączą, pytań jest więcej niż odpowiedzi. Bardzo wciągające. Ale jakoś w połowie książka wytraciła dla mnie prędkość. Słuc...

Rozwiń

Zwiń

Nikt nie pisze takich thrillerów medycznych jak Gerritsen. I takie właśnie książki powinna pisać, a nie romanse z morderstwem w tle. Nie jest to słaba książka, ale od tej autorki wymagam więcej. Mimo, że akcja nie jest skomplikowana, a historia dość typowa i przewidywalna, czyta się z zaciekawieniem. Historia studentki zranionej przez chłopaka i zakochującej się w swoim promotorze, śmierć w niewyjaśnionych okolicznościach - książka wciągnęła mnie od pierwszych stron. Oczekiwałam trzymającej w napięciu książki o tym, do czego zdolna jest zraniona kobieta, i dostałam to na początku, jednak 2 ostatnie rozdziały, kiedy wszystko się wyjaśnia, były dla mnie strasznie rozczarowujące. Ksiażka miała ogromny potencjał, ale nie został on w pełni wykorzystany. Zabrakło mi typowych dla autorki historii medycznych. Spodziewałam się czegoś lepszego. Niestety beznadziejna końcówka popsuła mi całą zabawę. Gdyby autorka zdecydowała się zakończyć historię w bardziej prawdopodobny sposób i nie wymyślać na siłę zakończenia jak w hollywoodzkim filmie (ten łom ;-)), książka bardzo by zyskała. Gdyby nie głupie zakończenie, to książka byłaby nawet dobra, choć bardziej obyczajowa niż kryminalna, ale wciągająca. Nie przekonało mnie też podkreślanie geniuszu i dociekliwości policjantki, która zauważyła, że na miejscu samobójstwa brakuje komórki i stąd wysnuła wniosek, że mogło to być zabójstwo. Irytowało mnie też ciągłe martwienie się policjantki o jej dorastające córki, nic nie wnoszące do historii, a wałkowane co rozdział. Gdzie się podziała dawna Gerritsen? Nie jest to książka najwyższych lotów, ale łatwa i przyjemna, dobra na zastój czytelniczy, bo Gerritsen ma lekkie pióro. 

Nikt nie pisze takich thrillerów medycznych jak Gerritsen. I takie właśnie książki powinna pisać, a nie romanse z morderstwem w tle. Nie jest to słaba książka, ale od tej autorki wymagam więcej. Mimo, że akcja nie jest skomplikowana, a historia dość typowa i przewidywalna, czyta się z zaci...

Rozwiń

Zwiń