Pierce to zwyczajna nastolatka. Jak każda z nas ma problemy w szkole, przeżywa rodzinne kłótnie, a gdyby tego było mało, prawie umarła. Cudem udało jej się przeżyć i powrócić na ziemię do świata żywych. Od tamtego momentu inaczej patrzy na świat i wie o sprawach, o których innym nawet się nie śni. Pewnie się domyślacie, że nikt nie uznaje ją za normalną, gdy opowiada o obrazach i stworzeniach, wręcz wyjętych z książek o mitologii. Traci przyjaciół, podupada w nauce i chce zacząć wszystko na nowa. Nie przepuszcza okazji i wyjeżdża wraz z matką. Ma nadzieję, że od tej pory jej życie wróci do normy. Nic bardziej mylnego. W tym miejscu znów go spotka. Chłopaka, którego poznała kilka lat temu w tym samym miejscu, człowieka, który dał jej prezent i obiecał, że zawsze będzie ją chronił, bo wiecie, zło kryje się wszędzie, a najczęściej znajduje się tam, gdzie najmniej się go spodziewamy. Nie da się ot tak uciec i zapomnieć... Trzeba walczyć, albo wiecznie się ukrywać.

Znów spotykamy się z grecką mitologią, czyli czymś co wręcz uwielbiam. W książkach to częsty temat. Któż nie potrafi wymienić choć jednego tytułu, w którym historia opiera się o mitycznych bogach, fantastycznych wydarzeniach? Księgarnie oraz biblioteki wręcz kipią owym gatunkiem, a nastolatki, te młodsze i te starsze z chęcią po nie sięgają. Wiadomo, są lepsze i gorsze "przeróbki" mitologicznych historii, a czy "Porzuceni" można zaliczyć do książek, którego czegoś nauczą, wzruszą i zaciągną wstecz do pradawnego świata?

Muszę przyznać, że początek mnie bardzo zaciekawił i z wielkim zapałem, i coraz większą ciekawością przerzucałam kolejne strony książki. Spodziewałam się akcji już od pierwszego rozdziału i prawie to dostałam. Prawie, robi wielką różnicę... Nagle cała ta cudowna przygoda jakby zaczęła się rozpływać. Zapierających dech w piersiach wydarzeń było coraz mniej, aż w końcu zatrzymaliśmy się wręcz na niczym, bo jak inaczej można nazwać akcję, która wręcz nie istnieje, którą z chęcią byśmy wycieli, bo i tak na nic nie wpływa, a tylko męczy.
Uwaga! Otóż coś zaczęło iskrzyć dopiero po dwusetnej stronie, czyli musiałam przebrnąć przez trzy czwarte aby w końcu dostać to na co czekałam. Owszem, nie była to żadna bomba emocji i nieoczekiwanych wydarzeń, ale... trzeba się cieszyć nawet i drobnostkami.
Wszystko było by o wiele piękniej gdyby było właśnie więcej tej akcji, a nie tylko gadania i gadania oraz rozmyślania. Meg Cabot to popularna autorka, która ma na swoim koncie nie jedną dobrą książkę. Potrafi wprowadzić czytelnika w magiczny świat, jej opisy, porównania oraz epitety i wiele wiele innych określeń, o których uczymy się na lekcji polskiego, poruszają naszą wyobraźnię i daję dawkę emocji oraz cieszą oczy przepięknymi obrazami niczym z bajki. Dzięki dobremu stylowi pani Meg potrafiłam utożsamić się z bohaterką.

Niestety bohaterowie nie są zbyt oryginalni. Na pewno potrafili byście porównać ich do innych postaci z książek typu paranormal romance. Pierce - niby zwyczajna dziewczyna, która pragnie uciec od problemów, więc zmienia szkołę. Miłe, bardzo miłe zaskoczenie. Nastolatka tym razem nie spotyka swojego "księcia z bajki" w szkole na lekcji biologii. Wiadomo, gdzieś się poznać muszą, a szkoła to świetne miejsce na rozpoczęcie znajomości, ale przecież wystarczy troszkę pokombinować i nawet sklep spożywczy okaże się świetnym miejscem na rozpoczęcie historii. Plusik dla autorki, za to iż postawiła na oryginalność i bohaterów zapoznała na cmentarzu.
Ah... Widziałam wiele koszulek, jeden kawał, kilka powiedzeń typu "No boy - no problem". W sumie to racja, bo gdyby nie pojawił się John, główna bohaterka nie miała by tyle spraw na głowie oraz zszarpanych nerwów. Nie będę jednak bezduszna. Czymże jest świat bez miłości? Gdyby nie istniało to uczucie to prawdę mówiąc nie było by nic. I nie mówię tutaj o piosenkach, filmach, czy też książkach, a o całym świecie. A więc bohaterowie się w sobie zakochują, a ich zakazana miłość przysporzy im multum problemów i komplikacji. Kojarzycie mit o Persefonie i Hadesie? Znacie już Furie? Jeśli nie to czas na to by w końcu lepiej przyjrzeć się tej historii, gdyż przyznać trzeba, że mit to piękny, a zarazem i smutny.

Można by pomyśleć, że John to ideał chłopaka. Widziałam kilka recenzji, w których dziewczyny go wychwalały. Jednak to nie mój typ. Udaje silnego, bezuczuciowego, a w środku wręcz bucha emocjami. A dzieje się bardzo źle, gdy chłopak nie potrafi z siebie tego wyrzucić, a wszystko w sobie kłębi. Rani wtedy osobę, na której najbardziej mu zależy. Co mnie tak denerwowało w tym chłopaku? Przede wszystkim niezdecydowanie, nie panowanie nad sobą i to, że nie wiedział jak okazać dziewczynie, że ją kocha. Zapomniałabym, nie miał poczucia humoru. No właśnie... tak sobie zdałam sprawę, że książka utrzymana w jednym i tym samym nostalgicznym klimacie. Brak tu jakiegoś żartu, zabawnej sytuacji, która rozpromieniła by ową historię.

Cóż, książka nie jest zła. Momentami bardzo ciekawa, a po chwili strasznie nudna. Ma wręcz tyle samo plusów jak i minusów. Jak dla mnie bardzo przeciętna, dlatego ocena jaka przychodzi mi na myśl to :

5/10



Recenzja z bloga : http://32litery-swiatksiazki.blogspot.com/

Pierce to zwyczajna nastolatka. Jak każda z nas ma problemy w szkole, przeżywa rodzinne kłótnie, a gdyby tego było mało, prawie umarła. Cudem udało jej się przeżyć i powrócić na ziemię do świata żywych. Od tamtego momentu inaczej patrzy na świat i wie o sprawach, o których innym nawet się nie śni. Pewnie się domyślacie, że nikt nie uznaje ją za normalną, gdy opowiada o...