Ta książka wstrząsnęła mną do głębi. Ta książka obudziła we mnie pewien rodzaju, najskrytszy lęk przed tym, co kryje się w ciemności, za granicą światła. I wcale nie chodzi tu o zwykłe ciemności.
Za pośrednictwem tej książki wchodzimy w psychikę i myśli dziewczyny, która straciła siostrę osiem lat temu; po kłótni mała Judy po prostu poszła sobie i nigdy już nie wróciła. Jej siostra Kim oskarża się o to, że gdyby była dla niej choć trochę milsza to może nie doszłoby do tragedii, gdyby poszła za nią nic by się nie stało. Teraz ma kilkanaście lat i po wieloletniej terapii u psychologa nadal wypatruje Judy wśród ludzi na ulicy, nie umie powstrzymać się za podążeniem za dzieckiem choć trochę podobnym do jej malutkiej siostrzyczki.
Ale to nie tylko to sprawia, że Kim nie może uwolnić się od swoistych manii, od przygnębienia i czegoś na kształt chronicznej depresjii. To ciągłe poszukiwania Judy sprawiają jej, przynajmniej moim zdaniem, tak wielką udrękę. To grupa "Zaginione dzieci", ulotki, konferencje, wywiady, reportaże i śledzctwo przytłaczają jej serce niewidocznym ciężarem.

Ta książka wstrząsnęła mną do głębi. Ta książka obudziła we mnie pewien rodzaju, najskrytszy lęk przed tym, co kryje się w ciemności, za granicą światła. I wcale nie chodzi tu o zwykłe ciemności.
Za pośrednictwem tej książki wchodzimy w psychikę i myśli dziewczyny, która straciła siostrę osiem lat temu; po kłótni mała Judy po prostu poszła sobie i nigdy już nie wróciła. Jej...