„Spryskała twarz zimną wodą i spróbowała odetchnąć... ale w szpitalach psychiatrycznych jest tylko chłodna próżnia. Nie można w nich zaczerpnąć świeżego powietrza ani poczuć na twarzy ciepłego blasku słońca. Tutaj każdy jest samotny, a jednak może być nieustannie nadzorowany. Mogą cię tu obserwować i faszerować lekami, trzymać z dala od normalnych ludzi i zwyczajnego szerokiego świata. Tu wszystko jest zawsze pomalowane na biało. To kolor pustki... startej tabliczki. Tutaj cię redukują, wymazują chorą część ciebie, a wraz z nią cząstkę, która czyni cię ludzkim i niepowtarzalnym, która pozwala ci odczuwać radość i dawać ją innym. To cichy, niezmienny, zastygły w kamiennej martwocie obszar, hermetycznie zapieczętowany grubą czarną obręczą. Jednak nie znajdziesz tu schronienia przed niebezpieczeństwami świata. To miejsce ma jedynie uchronić świat przed niebezpieczeństwem, jakie ty dlań stanowisz. Tutaj możesz przyjrzeć się sobie w lustrze i ujrzeć prawdę - taką, która uwięzi cię tu na zawsze.”

Klasyczna definicja prawdy głosi, że jest to zgodność myśli z rzeczywistością. Czy tak postrzega ją jedna z głównych bohaterek wyjątkowej powieści Antoinette van Heugten „Dotknąć prawdy” Danielle Parkman?
Danielle jest nowojorską prawniczką, ale przede wszystkim troskliwą kobietą samotnie wychowująca szesnastoletniego Maxa. Chłopiec cierpi na zespół Aspergera. To jedna z postaci autyzmu uniemożliwiająca nawiązywanie zwyczajnych kontaktów międzyludzkich. Zaburzenie to poza upośledzeniem umiejętności społecznych obejmuje również trudności w akceptowaniu zmian, ograniczoną elastyczność myślenia przy braku upośledzenia umysłowego oraz niezwykle pochłaniające, obsesyjne zainteresowania. Max poddawany jest wielu terapiom, które nie przynoszą pożądanej poprawy. Danielle jednak wciąż jest pełna wiary, że pewnego dnia jej ukochany synek odzyska zdrowie, a jej kłopoty wychowawcze, które stopniowo zmierzają w złym kierunku zostaną rozwiązane.

Po konsultacjach z lekarzem prowadzącym Maxa, Danielle decyduje się podjąć kolejny krok – wyraża zgodę na leczenie Maxa na oddziale zamkniętym w szpitalu psychiatrycznym w Maintland. Prognozy lekarzy nie są jednak dobre. Obserwują narastającą w chłopcu agresję, identyfikują szereg nowych zaburzeń w jego zachowaniu i ograniczają kontakty Danielle z synem. Pogarszający się stan zdrowia Maxa, nowe diagnozy lekarzy oraz nieznane specyfiki jakie w dużych ilościach przyjmuje Max skłaniają Danielle do podjęcia drastycznych działań. W obawie o życie syna postanawia zabrać go ze szpitala. Wtedy też, ku swojemu przerażeniu znajduje Maxa skąpanego we krwi, z nieprzytomnym ślepym wzrokiem wbitym w ścianę sali innego pacjenta z licznymi kłutymi ranami na całym ciele. Wszystkie dowody wskazują na winę Maksa. Zostaje oskarżony o morderstwo. Danielle jednak twierdzi, że nastolatek nie byłby zdolny do popełnienia takiej zbrodni. Za wszelką cenę stara się udowodnić niewinność swojego syna i ukazać prawdę, które odsłony poznajemy na następnych kartach książki.

Psychologia bohatera jest bez wątpienia najistotniejszym elementem kształtującym fabułę „Dotknąć prawdy”. Uwaga skupiona jest na jego wewnętrznych przeżyciach, doznaniach, emocjach oraz sposobie patrzenia na świat.

Niewątpliwie na uwagę zasługuje konstrukcja powieści. Znajdziemy tutaj trzy wyraźnie zaznaczone części skupiające się na kolejno opisywanych wydarzeniach perfekcyjnie ze sobą powiązanych. Warto wspomnieć, że "Dotknąć prawdy" to powieść psychologiczna, która wraz ze wzrastającym rozwojem tempa akcji książki łączy w sobie elementy kryminału oraz thrillera.

Autorka zręcznie wprowadza kolejne szczegóły wydarzeń budując napięcie i wzbudzając ciekawość czytelnika. Język i styl stosowane przez debiutującą amerykańską pisarkę są niezwykle przystępne. W ostatniej części powieści, której akcja toczy się na sali sądowej Antoinette van Heugten używa specyficzny prawniczy język, który - wydawać by się mogło - może przeszkodzić w swobodnym delektowaniu się lekturą. Autorka doskonale wprowadza czytelnika w prawniczy świat, wyjaśniając każdą niezrozumiałą dla przeciętnego czytelnika prawniczą frazę. Tym samym powieść chłonie się z ogromną przyjemnością.

Na wyróżnienie zasługuje również zabieg, który niezwykle sobie cenię w powieściach - umiejętność pisarza w kreowaniu emocji. Lektura wywołała burzę emocji we mnie samej, od smutku i współczucia dla zatroskanej matki, której nieszczęściu przyglądałam się z wielkim żalem po przerażenie i niedowierzanie malujące się na mojej twarzy wraz z rozwojem sytuacji w powieści.

„Dotknąć prawdy” – to początkowo powieść obyczajowa, której akcja toczy się wokół chorego Maxa i jego matki walczącej o zdrowie syna przeradzająca się w powieść psychologiczną badającą zakamarki ludzkich zachowań, która ostatecznie staje się wciągającym kryminałem z wyjątkowo zaskakującym zakończeniem. To nieprzewidywalna opowieść, którą czyta się z zapartym tchem aż do samego końca.

http://czytadlatetiisheri.blogspot.com/

„Spryskała twarz zimną wodą i spróbowała odetchnąć... ale w szpitalach psychiatrycznych jest tylko chłodna próżnia. Nie można w nich zaczerpnąć świeżego powietrza ani poczuć na twarzy ciepłego blasku słońca. Tutaj każdy jest samotny, a jednak może być nieustannie nadzorowany. Mogą cię tu obserwować i faszerować lekami, trzymać z dala od normalnych ludzi i zwyczajnego...