Każdy może rozwinąć w sobie piękno.

Victoria spędziła młodość w trzydziestu dwóch miejscach- kolejnych rodzinach zastępczych i licznych domach dziecka. Nigdzie jednak nie zostawała na dłużej niż kilka miesięcy.
Aspołeczna. Porywcza. Małomówna. Bezczelna. Nieuprzejma. Pyskata.- Pisano w raportach i pozbywano się jej, pozostawiając ją znowu samą. Ciągłe negatywne oceny ludzi raniły ją, ale sie uodporniła. Stawała się coraz bardziej nienawistna, ze wszystkim chciała sobie radzić sama. Jej krucha psychika zbyt wcześnie została narażona na okrucieństwa i dziewczyna zupełnie zatraciła wiarę w ludzi. Ale wcale nie miała samych wad, choć i one nie są jej winą. Jest też wrażliwa i kocha kwiaty. Nieufna, samotna i podchodząca do życia z pewnym dystansem pozwala by jej językiem były kwiaty. Zła na cały świat najchętniej rozdawałaby wszystkim napotkanym osobom nagietki, oznaczające żal lub osty- mizantropię, na która cierpi.
Gdy kończy osiemnaście lat musi rozpocząć dorosłe życie. Opuszcza dom dziecka i wprowadza się do niewielkiego mieszkania. Ma trzy miesiące na znalezienie pracy, ale zupełnie sie tym nie przejmuje. Nie jest materialistką, do szczęścia nie potrzebuje pieniędzy, ani nawet dachu nad głową. Gdy czas mija wyprowadza się i bez żalu przeprowadza do parku, gdzie bardzo dobrze się czuje, w otoczeniu ukochanych roślin. W końcu, spragniona prywatności odnajduje idealną dla siebie pracę- zostaje florystką i już wie, że od zawsze chciała to robić. Okazuje się, że ma niezwykły talent do komponowania bukietów, zmieniających ludzkie losy. W swoich kompozycjach omija niektóre kwiaty, między innymi żółte róże (zdrada) oraz bazylię (nienawiść). Posługuje się językiem kwiatów i przywraca ludziom nadzieję, choć w niej jej brakuje.
Pewnego dnia, całkiem przypadkiem spotyka mężczyznę, który też zna ten sekretny język. Wraz z nim powracają wspomnienia z jedynego domu, w którym znalazła miłość, ale z powodu swego błędu musiała go opuścić. Nie potrafiła spojrzeć jedynej bliskiej osobie, którą miała przez całe życie w oczy, więc odeszła. Nie widziała innego wyjścia. Mężczyzna budzi w niej uczucia, których wcześniej nie zaznała. Wiele ich łączy,ale dziewczyna boi się ich i nie potrafi zaakceptować.
Autorka przeplata teraźniejszość ze wstrząsającymi wspomnieniami bohaterki, co pozwala jeszcze silniej poczuć jej uczucia. Bardzo dokładnie tworzy jej portret i pokazuje czym wyróżnia się od innych. Ta książka to nie zwyczajna, lekka historyjka, tylko opowieść o trudnym dzieciństwie, mającym wpływ na całe życie i miłości, do której trzeba dojrzeć. Sprawiła, że widząc kwiaty, zastanawiam się nad ich znaczeniem i nie kupuje tych, które oznaczają negatywne uczucia. Serdecznie polecam wszystkim, nie tylko tym, którzy podobnie jak Victoria kochają kwiaty, ale tez tym którym są one obojętne, bo ta książka uczy miłości do wszystkich roślin.

Ta książka poruszyła mnie do głębi, długo nie mogłam o niej zapomnieć. Zapamiętałam znaczenie kilku kwiatów, zabroniła kupowania mojej koleżance na Dzień Matki żółtych róż. Po prostu musicie ją przeczytać.

Każdy może rozwinąć w sobie piękno.

Victoria spędziła młodość w trzydziestu dwóch miejscach- kolejnych rodzinach zastępczych i licznych domach dziecka. Nigdzie jednak nie zostawała na dłużej niż kilka miesięcy.
Aspołeczna. Porywcza. Małomówna. Bezczelna. Nieuprzejma. Pyskata.- Pisano w raportach i pozbywano się jej, pozostawiając ją znowu samą. Ciągłe negatywne oceny...