Solidna praca dotycząca metodologii socjologicznej.
Durkheim, rozprawiając się z psychologizmem i biologizmem w socjologii, proponuję przez swego rodzaju metodyczne wątpienie dojście do najbardziej podstawowej metody poznawania faktów społecznych. Dla Durkheima tą metodą była empiria. Jednocześnie daje zadowalającą definicję faktu społecznego jako zewnętrznego względem jednostek zachowania, które są podtrzymywane przymusem (który jest bardziej lub mniej odczuwany przez jednostkę, w zależności jaki jednostka prezentuje wobec niej). Bardzo podobała mi się ta charakteryzacja metodologii, natomiast dążenia do obiektywizacji i zachowania neutralności wobec badanego społeczeństwa jest projektem trochę mniej udanym. Bardziej przemawia mi indywidualizm metodologiczny Webera albo socjologia refleksyjna Bourdieu. Mimo to, próba obiektywizacji socjologii jak najbardziej powinna być postrzegana z szacunkiem do autora. Aczkolwiek nie sądzę że jest to pozycja którą ktoś osadzony we współczesnym świecie nauki musi przeczytać, lektura raczej jest wskazana do studentów socjologii czy osób zajmujących się historią idei (czy to naukowo czy hobbistycznie).

Solidna praca dotycząca metodologii socjologicznej.
Durkheim, rozprawiając się z psychologizmem i biologizmem w socjologii, proponuję przez swego rodzaju metodyczne wątpienie dojście do najbardziej podstawowej metody poznawania faktów społecznych. Dla Durkheima tą metodą była empiria. Jednocześnie daje zadowalającą definicję faktu społecznego jako zewnętrznego względem...