Przyznaję, że przez długi czas ostatni tom „Pamiętnika Księżniczki” spokojnie spoczywał sobie na mojej półce, a mnie nie korciło, by zacząć czytać. Aż wreszcie nadszedł taki dzień, w którym stwierdziłam, że mam ochotę na lżejszą lekturę i zdecydowałam się na przeczytanie „Pożegnania Księżniczki”. Podeszłam do tego z wielkim sentymentem, bo już jako trzynastolatka (a może nawet i dwunastolatka) zaczęłam czytać tę serię i byłam jej wierną fanką, a teraz miałam przed sobą ostatnią część. To było trochę jak celebrowanie chwili – momentu, w którym dowiem się, jak ostatecznie potoczą się losy Mii Thermopolis, a tym samym pożegnam ją na zawsze.

Myślę, że moje największe zastrzeżenia co do tej książki to sprawy techniczne. Po pierwsze – przesyt kolorów na okładce. Zupełnie rażące połączenie. Gdzie siępodział ten wytworny minimalizm? Po drugie – liczne literówki. Zamiast „wcale” możemy przeczytać „wale”, na miejsce „Bogu” wskoczyło „Boju”… Oprócz tego pojawiło się więcej tego typu literowych usterek, które z powodzeniem obniżają satysfakcję czerpaną z czytania. Ja osobiście poczułam się tak, jakby wydawcy mało się przejmowali czytelnikiem – no bo kto robi robotę na tak zwane, kolokwialne „odwal się”?

W tej części „Pamiętnika…” znów dużo się dzieje – nigdy nie jest nudno. Nawet nie zauważałam, kiedy przewracałam kolejne strony. Wiele podniecenia wywołał we mnie wątek z Michaelem… ;) Autorka świetnie opisała chemię między Mią a jej byłym chłopakiem. Tak naturalnie, prawdziwie. Myślę, że Cabot stanęła na wysokości zadania i w dobrym stylu zakończyła swoją najpopularniejszą serię. Żal jest mi się rozstawać z Mią, ale nie mam uczucia niedosytu. Przeczytałam „Pamiętnik…” w jeden dzień. Skończyłam dopiero o 1:30 w nocy i poczułam, że spokojnie mogę zasnąć. Wiem, jak się wszystko skończyło i jestem zadowolona. W pełni zadowolona.

Przyznaję, że przez długi czas ostatni tom „Pamiętnika Księżniczki” spokojnie spoczywał sobie na mojej półce, a mnie nie korciło, by zacząć czytać. Aż wreszcie nadszedł taki dzień, w którym stwierdziłam, że mam ochotę na lżejszą lekturę i zdecydowałam się na przeczytanie „Pożegnania Księżniczki”. Podeszłam do tego z wielkim sentymentem, bo już jako trzynastolatka (a może...