„Nazywam ją Patrycja, bo to lepiej brzmi od Padaczki.”

Moje pierwsze spotkanie z tą panią, za które dziękuję mojej znajomej, bo lektura się opłaciła. Ta książka poruszyła mnie, bo to dobre określenie. A najlepsze w tym wszystkim jest, że nie banalnym wątkiem romantycznym, tylko tym co można wyczytać między wierszami.

Książka pokazuje w jaki sposób młode dziewczyny pragną miłości, nie zdając sobie sprawy, że mogą mieć trudności z samemu jej daniem. Ukazuje w dobry sposób, iż nie możemy nagminnie żądać od drugiej osoby, tego co sami nie potrafi dać.

Poza tym ujawnia ważną prawdę, że nie warto zbyt hardo walczyć z tłumionymi emocjami, bo przez małą, głupiutką rzecz potrafią do nas wrócić ze zdwojoną siłą. A ja akurat mam z tym duży problem.

Ale najważniejsze przesłanie jakie niesie ta zgrabna książeczka, to to, że nie możemy się poddawać widząc wady partnera, którego kochamy. W tym przypadku była to padaczka, opisana w taki sposób, że zatkało mnie. Doszło do tego, że aż wstydziłam się za zachowanie głównej bohaterki, gdy dowiedziała się o problemie przyjaciela.

Jedyne co wywarło u mnie sprzeczne uczucia, co do opowieści, to ukazanie irracjonalnych zachowań nastolatków. Czytając tą powieść zdałam sobie sprawę, dlaczego odczuwałam duży awers do polskich pisarzy opowieści młodzieżowych. Trudno się dziwić, bo w ich mniemaniu nastolatki to skaczące małpeczki w zoo z niedorzecznym zachowaniem.

Jednak wystawiłam tej powieści tak wysoką ocenę za to, że po przeczytaniu daje jeszcze dużo do myślenia. Ja sama spędziłam pół godziny, myśląc jak ja bym się zachowała w danej sytuacji. Jest to dobra książka, niosąca głębokie przesłanie :D

„Nazywam ją Patrycja, bo to lepiej brzmi od Padaczki.”

Moje pierwsze spotkanie z tą panią, za które dziękuję mojej znajomej, bo lektura się opłaciła. Ta książka poruszyła mnie, bo to dobre określenie. A najlepsze w tym wszystkim jest, że nie banalnym wątkiem romantycznym, tylko tym co można wyczytać między wierszami.

Książka pokazuje w jaki sposób młode dziewczyny pragną...