Ta tragedia wstrząsnęła całą Polską – prezydencki Tupolew z 96 osobami na pokładzie rozbija się w drodze na uroczystości upamiętniające 70-cio lecie zbrodni dokonanej przez NKWD na polskich oficerach w lasku Katyńskim. Długo się o niej mówiło w madiach, rozpisywało w gazetach, rozmawiano przy okazji spotkań w gronie towarzyskim.
Wśród tych, którzy nie dolecieli do Smoleńska był porucznik Biura Ochrony Rządu, dowódca zmiany obrony, szef ochrony Prezydenta RP – Paweł Janeczek. Osierocił niespełna 2 letniego synka, Igorka. W rok po tych tragicznych przeżyciach jego żona, dziennikarka Joanna Racewicz, postanowiła przeprowadzić wywiady z najbliższymi mężczyzn, którzy straciły życie w tej samej katastrofie co jej mąż. Zrobiła to, aby nie tylko dowiedzieć się, jak sobie radzą z nieobecnością tych, których kochali, ale też dowiedzieć się czegoś więcej na ich temat. Bo przecież na własne oczy oglądaliśmy ich życie, ale czy zdawaliśmy sobie sprawę z tego, jakimi ludźmi byli po przyjściu do domu, jakimi byli mężami, ojcami, synami, braćmi?
Do rozmowy zostało wybranych 13 niezwykłych, chociaż nie niezłomnych kobiet: Lucyna Gągor, Halina Jankowska z Elżbietą Łuczyńską, Barbara Kazana, Joanna Krupska, Beata Lubińska, Małgorzata Michalak, Magdalena Protasiuk, Jolanta Przewoźnik, Izabella Sariusz-Skąpska, Krystyna Łuczak-Surówka, Barbara Stasiak oraz Małgorzata Sekuła-Szmajdzińska. Dla wszystkich tych kobiet 10 kwietnia miał być zwyczajnym dniem. Ich najbliżsi co prawda lecieli do Smoleńska prezydenckim Tupolewem, zwanym pieszczotliwie „Tutką”, ale to tylko na jeden dzień. Wieczorem już mieli być w domu, by z najbliższymi cieszyć się trwającym weekendem.
Chociaż każdy z przeprowadzonych wywiadów dotyczy przemyśleń kobiet na temat tego, co się stało rok wcześniej, to jednak poszczególne rozmów są nacechowane innymi emocjami. Tak naprawdę jedyne co je łączy to, to że żadna z nich nie chciała uwierzyć w to, co miało miejsce kilka tysięcy kilometrów na wschód od ojczystego kraju. Każda z nich miała też nadzieję, że w trzech karetkach odjeżdżających na sygnale z miejsca tragedii będzie ich mężczyzna. Każda z rozmówczyń przeżyła szok tego dnia i każda zadawała sobie to samo pytanie: „Jak ja teraz będę żyć bez niego”. Każda z rozmówczyń przeżywała żałobę na swój sposób – jedne uporządkowały rzeczy swoich zmarłych najbliższych, inne zostawiły wszystko tak, jakby oni mieli za chwilę wrócić. A małe osierocone dzieci? One przecież na swój sposób przeżywały utratę swoich ojców i dziadków.
Ale „12 rozmów o miłości. Rok po katastrofie” to nie tylko opowieść o śmierci i żałobie. To również opowieść o czasie spędzonym z nieobecnymi, o troskach i radościach, które dane osoby dzieliły z prawdziwymi bohaterami tej publikacji: Franciszku Gągorze, Dariuszu Jankowskim, Mariuszu Kazanie, Januszu Krupskim, Wojciechu Lubińskim, Andrzeju Michalaku, Arkadiuszu Protasiuku, Andrzeju Przewoźniku, Andrzeju Sariuszu-Skąpskim, Jacka Surówki, Władysławie Stasiaku oraz Jerzego Szmajdzińskiego. Wzruszające zdjęcia z rodzinnych albumów pozwalają czytelnikowi zrozumieć, że nawet najbardziej sztywny oficjel potrafi przybrać inną twarz podczas rodzinnych spotkań, wakacji, czy też zabaw z dziećmi.
Joanna Racewicz okazała się świetną rozmówczynią. W jej przemyślanych pytaniach i wypowiedziach widać takt oraz błyskawiczną reakcję na uzyskaną odpowiedź. Nigdy nie wymusza na rozmówcy odpowiedzi na niewygodne pytanie, nie wymusza trzymania się odgórnych teorii dotyczących przyczyn katastrofy, wręcz przeciwnie, pozwala na przemilczenie pewnych rzeczy. Przecież sama rok wcześniej przeżyła to co jej rozmówczynie – straciła najbliższą osobę w swoim życiu, małżonka Pawła.

Ta tragedia wstrząsnęła całą Polską – prezydencki Tupolew z 96 osobami na pokładzie rozbija się w drodze na uroczystości upamiętniające 70-cio lecie zbrodni dokonanej przez NKWD na polskich oficerach w lasku Katyńskim. Długo się o niej mówiło w madiach, rozpisywało w gazetach, rozmawiano przy okazji spotkań w gronie towarzyskim.
Wśród tych, którzy nie dolecieli do...