Zamarznięta miłość

Zoil, przez niefrasobliwość rodziców, został naznaczony piętnem imienia, które kiedyś nosił najgłupszy i najbardziej pogardzany filozof. Człowiek ów został ukamienowany przez tłum, za krytykowanie „Odysei”. „Bohaterskie to czasy, kiedy wielbiciele dzieła literackiego nie zawahali się ukatrupić nieznośnego krytyka”.[1] – stwierdził bohater i jako nastolatek postanowił przetłumaczyć dzieło Homera na nowo.
W wieku piętnastu lat intelekt posiada żarliwość, którą trzeba spożytkować w lot, bo ta, jak niektóre komety, nigdy już nie wróci. [2] Od takich bon motów w książce się wręcz roi, a ich wyłuskiwanie sprawia ogromną przyjemność.
„Nienawidzę nienawiści, a mimo to ją odczuwam.”[3]
„Od czasów Troi nie ma już naiwnych: zabija się, żeby zabić, pali się, żeby spalić, nie wątpiąc, że zawsze się to potem jakoś uzasadni.”[4]
„Samolotu nie porywa się dla przyjemności, ale po to, by zaistnieć na pierwszych stronach gazet. Wystarczy zlikwidować media i wszyscy terroryści wylądują na bezrobociu.” [5]

Samolot? Porwanie? No cóż, owszem. Zoila poznajemy na lotnisku, gdzie czeka na samolot, który zamierza porwać i opisuje historię swojej nieszczęśliwej miłości, która go do tego czynu przywiodła. Miłości, która pojawiła się podczas wyjątkowo lodowatej zimy w Paryżu. Nawet uczta z udziałem grzybów psylocybinowych, znaczy się halucynogennych, nie doprowadziła do szczęśliwego finału. Czy to oznacza, że miłość Zoila była nieodwzajemniona? Nie! Absolutnie nie. A jednak ktoś stanął na drodze do szczęścia. Tą osobą jest niepełnosprawna pisarka, którą opiekuje się jego ukochana.
Cóż zatem pcha głównego bohatera do wspomnianej na okładce zemsty? Być może chęć ucieczki przed przeciętnością? "W pokoleniach czasu przedłużonego pokoju Kostucha w inny sposób zbiera swe żniwo. Co roku na nagrobnej steli pojawiają się niezliczone nowe nazwiska tych, którzy padli ofiarą przeciętności."[6]

„Podróż zimowa” jest tytułem utworu Schuberta, który pojawia się pod koniec książki, muzyka Aphex Twin towarzyszy także narkotycznemu transowi trójki bohaterów. Jego opis jest godny uwagi.
Podobał mi się oszczędny, nieprzegadany styl autorki, jednocześnie pełen celnych określeń, czarnego humoru i rzeczywistości pokazanej w krzywym zwierciadle. Polecam miłośnikom gatunku!
-----------
[1] "Podróż zimowa", Nothomb Amélie, tłum. Polachowska Joanna, Wydawnictwo Muza, 2011, s. 12
[2] Tamże s. 15
[3] Tamże s. 19
[4] Tamże s. 19-20
[5] Tamże s. 9-10
[6] Tamże s. 16
[Opinie opublikowałam także na blogu i w serwisie Biblionetka]

Zamarznięta miłość

Zoil, przez niefrasobliwość rodziców, został naznaczony piętnem imienia, które kiedyś nosił najgłupszy i najbardziej pogardzany filozof. Człowiek ów został ukamienowany przez tłum, za krytykowanie „Odysei”. „Bohaterskie to czasy, kiedy wielbiciele dzieła literackiego nie zawahali się ukatrupić nieznośnego krytyka”.[1] – stwierdził bohater i jako...