Z ciarkami na ciele i z gęsią skórką zamykałem książkę. Skończyłem czytać, a żyłem emocjami, które wywołały we mnie końcowe sceny kolejnej już części kryminalnej sagi. Dla dodania efektu postanowiłem przedłużyć ten stan i nie rzuciłem się na "Latarnika", niczym wygłodniały wilk. Przeczekam...
Z początku wydawać by się mogło, że akcja trochę się wlecze, jakby szukała bodźca do rozpędu. Jest zaginięcie Magnusa, wyczekiwanie rodziny na najgorszą wiadomość. Do tego dochodzi promocja książki. Przyjaciel Eriki, niejaki Christian Thydell, pracujący w pobliskiej bibliotece, wydaje książkę, która dźwięcznym tytułem "Syrenka" zdobywa serca czytelników. Ale okazuje się, że spokojne życie autora przerywają raz po raz anonimowe listy z pogróżkami. Sam Christian nic sobie z tego nie robi. Uważa, że ten rozgłos minie. Jednak wcale tak nie jest.
Sprawa staje się poważniejsza, gdy okazuje się, że podobne listy z tym samym charakterem pisma, otrzymują jego przyjaciele. Ktoś uparcie chce im zaszkodzić.
Historia stworzona przez Camillę nabiera rozpędu wraz z kolejnymi stronami. Więc jeśli już ktoś zacznie czytać, to nie odstąpi od książki, a nawet jeśli to zrobi, to myślami nieświadomie krąży wokół opowieści o Syrence. I oczywiście warto wspomnieć, że przeszłość odgrywa tu znacząco rolę. Zakończenie wprawia w osłupienie. Rzuca na kolana i... przyprawia o gęsią skórkę.

Z ciarkami na ciele i z gęsią skórką zamykałem książkę. Skończyłem czytać, a żyłem emocjami, które wywołały we mnie końcowe sceny kolejnej już części kryminalnej sagi. Dla dodania efektu postanowiłem przedłużyć ten stan i nie rzuciłem się na "Latarnika", niczym wygłodniały wilk. Przeczekam...
Z początku wydawać by się mogło, że akcja trochę się wlecze, jakby szukała bodźca...