Z czystym sumieniem mogę napisać – że w tomie II trylogii, absolutnie nic ważnego się nie wydarzyło. Czytałam spokojnie i zastanawiałam się:
- kiedy Lorkin „dorwie”:) Tyvarę,
- kiedy Achati „dorwie”:) Dannyla
- kiedy Soneę „dorwie”:) – ktokolwiek, byle nie Dorrien:).

Zdziwiło mnie, że Regin prawie zniknął, choć jego kłopoty rodzinne, chyba jasno wskazują, że pewnie będzie miał swoje szanse:).

Nie mogę zrozumieć – gdzie się podział główny zły tej trylogii? W II tomie, tytułowy Łotr, w ogóle, nie występuje. Chyba, że nie domyśliłam się, kto jest Łotrem:).

Ach – i autorka dodała jeszcze maga Lilkę – wyjątkowo zabawna dziewczyna. Dopiero w połowie tomu – zaskoczyłam, że staje się jedną z głównych bohaterek. Na początku myślałam, że będzie jedną z ofiar nilu:). A tu proszę – okazało się, że czarnej magii może nauczyć się z książki, głupiutka uczennica:).

Przyznaję także, że brakowało mi magii. Częściej miałam wrażenie, że czytam powieść obyczajową, z lekką nutą telenoweli meksykańskiej:). Nadal lubię styl pisarski autorki i jednak muszę się dowiedzieć kto, kogo „dorwie”:). Byłabym jednak dużo bardziej zadowolona, gdyby bohaterowie nie myśleli tak wiele, nie zastanawiali się tyle, nie roztrząsali tak dużo, a w końcu przeszli do czynów!

PS. Mimo całej mojej sympatii dla autorki – jeśli w tomie III, Sonea pomyśli - choć raz - o Reginie i wspomni o tym, jaki to był sadysta, i jak się zmienił, kiedy dorósł – zacznę krzyczeć!

Z czystym sumieniem mogę napisać – że w tomie II trylogii, absolutnie nic ważnego się nie wydarzyło. Czytałam spokojnie i zastanawiałam się:
- kiedy Lorkin „dorwie”:) Tyvarę,
- kiedy Achati „dorwie”:) Dannyla
- kiedy Soneę „dorwie”:) – ktokolwiek, byle nie Dorrien:).

Zdziwiło mnie, że Regin prawie zniknął, choć jego kłopoty rodzinne, chyba jasno wskazują, że pewnie...