Niezwykle pełna informacji, ale trzeba przyznać, że podanych w bardzo przystępny sposób. I choć wydawało mi się, że raczej nie będę należeć do tej części ludzkości, która w tytułowe mity wierzy, to autorzy zburzyli kilka moich pewników ;). Warto poczytać, bo naprawdę czasem przyjmujemy na pewniaka treści, które w sumie oparte są na bardzo iluzorycznych przesłankach. Ciekawe jest też to, że bibliografii wydawca nie zamieścił, bo powiększyłaby książkę o kolejne prawie sto stron, ale jest link do www z pełną listą źródeł wskazanych przez autorów.

Niezwykle pełna informacji, ale trzeba przyznać, że podanych w bardzo przystępny sposób. I choć wydawało mi się, że raczej nie będę należeć do tej części ludzkości, która w tytułowe mity wierzy, to autorzy zburzyli kilka moich pewników ;). Warto poczytać, bo naprawdę czasem przyjmujemy na pewniaka treści, które w sumie oparte są na bardzo iluzorycznych przesłankach. Ciekawe...

Choć ma już swoje lata, ta klasyczna już dzisiaj pozycja nie straciła na aktualności. Wspaniały podręcznik do krytycznego poznawania rzeczywistości i odrzucania nieracjonalnych przekonań, nie tylko w dziedzinie psychologii.

Choć ma już swoje lata, ta klasyczna już dzisiaj pozycja nie straciła na aktualności. Wspaniały podręcznik do krytycznego poznawania rzeczywistości i odrzucania nieracjonalnych przekonań, nie tylko w dziedzinie psychologii.

Książka w dość prosty i przystępny sposób opisuje to jakie twierdzenia powtarzane przez kulturę masową o psychologii są prawdziwe a jakie to kompletna fikcja. Osobiście kilku z tych mitów nawet nie znałem więc byłem zaskoczony co ludzie potrafią wymyślić.
Polecam dla wzbogacenia swojej wiedzy z zakresu psychologii

Książka w dość prosty i przystępny sposób opisuje to jakie twierdzenia powtarzane przez kulturę masową o psychologii są prawdziwe a jakie to kompletna fikcja. Osobiście kilku z tych mitów nawet nie znałem więc byłem zaskoczony co ludzie potrafią wymyślić.
Polecam dla wzbogacenia swojej wiedzy z zakresu psychologii

Prawda czy fałsz? "Większość ludzi wykorzystuje tylko 10 procent mocy swojego mózgu", "Muzyka Mozarta stymuluje rozwój inteligencji u niemowląt", "<<Kryzys wieku średniego (40–50 lat)>> to powszechna przypadłość", "Mężczyźni i kobiety komunikują się na zupełnie różne sposoby", "Abstynencja to jedyny sensowny środek leczenia alkoholików", "Okresowi dojrzewania nieodłącznie towarzyszą poważne zawirowania psychiczne"?... Sięgnijcie po tę książkę i przekonajcie się sami...

Mitologie i niepotwierdzone teorie mogą szybko się rozprzestrzeniać, zwłaszcza jeśli są sensacyjne. Albo i kontrowersyjne, lub "przyjemne", wygodne dla nas i współgrające z naszym światopoglądem. Wybitni psychologowie analizują wiele mitów popsychologii, obiegowych opinii, półprawd lub utrwalonych przez media, ba nawet propagowanych przez specjalistów, w oparciu o ogromną ilość danych, czerpanych z imponującej analizy dostępnych badań, statystyk i publikacji.

Znakomita książka, po lekturze, której stwierdziłem, że "wiem, że nic nie wiem". Pardon, wiem, że nic nie wiedziałem. Ogromna wartość publikacji polega na tym, że wyciągnięte z niej wnioski mogą uświadomić ludziom, że nie wszystko, co słyszą lub czytają, ma solidne podstawy empiryczne, mogą pomóc czytelnikom rozwijać umiejętność krytycznego myślenia oraz pozwolić uniknąć manipulacji ze strony osób lub grup, które wykorzystują mitologie lub niepotwierdzone teorie w celu wpływania na myślenie i zachowanie innych.

A ponadto pomóc w lepszym zrozumieniu swoich własnych myśli, emocji i zachowań i utrzymywaniu zdrowszych oraz bardziej satysfakcjonujących relacji z innymi ludźmi. Polecam gorąco, choć ostrzegam, że książka w pewnych aspektach zatrzęsie fundamentami waszych przekonań!

Prawda czy fałsz? "Większość ludzi wykorzystuje tylko 10 procent mocy swojego mózgu", "Muzyka Mozarta stymuluje rozwój inteligencji u niemowląt", "<<Kryzys wieku średniego (40–50 lat)>> to powszechna przypadłość", "Mężczyźni i kobiety komunikują się na zupełnie różne sposoby", "Abstynencja to jedyny sensowny środek leczenia alkoholików", "Okresowi dojrzewania nieodłącznie...

Książka dążąca do przystępności, przez co wiele z zawartych w niej treści uległo znaczącemu "spłaszczeniu"; jest to zdecydowanie tytuł, o którym można powiedzieć, że ma niski próg wejścia. Naturalnie nic nie stoi na przeszkodzie, by czytelnik na własną rękę szukał wiedzy odnośnie zagadnień, które tutaj zostały zaledwie muśnięte, a wzbudziły jego ciekawość - i z takim nastawieniem, moim zdaniem, należy do niej podchodzić.

Książka dążąca do przystępności, przez co wiele z zawartych w niej treści uległo znaczącemu "spłaszczeniu"; jest to zdecydowanie tytuł, o którym można powiedzieć, że ma niski próg wejścia. Naturalnie nic nie stoi na przeszkodzie, by czytelnik na własną rękę szukał wiedzy odnośnie zagadnień, które tutaj zostały zaledwie muśnięte, a wzbudziły jego ciekawość - i z takim...

"Wielkich mitów", nie "małych mitów" ani nawet po prostu "mitów", ale "WIELKICH MITÓW".
I nie 49 ani 51, bo WIELKICH MITÓW jest dokładnie 50.

Tak więc książka, która próbuje obalać mity, a już na samym początku je tworzy.

Czy można tu powiedzieć coś dobrego? Spora literatura i wiele ciekawostek.

Czy wiarygodna lektura? No nie bardzo. Dlaczego? Otóż napisana jest mniej więcej tak: "Czy AA pomaga ludziom? Czy alkoholik musi zachować całkowitą abstynencję?"
I odpowiedzi: "AA jest mało skuteczne. W porównaniu z innymi terapiami, nastawianymi na częściową kontrolę ma mniejszy odsetek wyleczeń..." Itp. Niestety źle użyta statystyka. Bezmyślnie.

Podam przykład. Wyobraźmy sobie, że ktoś twierdzi, że istnieje psychokineza (akurat ona nie istnieje, ale chodzi o przykład rozumowania) - i zauważa, że tylko jeden raz na dwa miliony udało się komuś podnieść przedmiot za pomocą siły psychicznej. "A to za mało, aby twierdzić, że istnieje psychokineza."
Otóż akurat w tym wypadku wystarczy raz, jeśli jest to dobrze przeprowadzone badanie. Statystyki, które pokazują, że np. profilowanie przestępców nie ma sensu i nie różni się od zgadywania w związku z tym jest źle przeprowadzonym wnioskowaniem. Jeśli weźmiemy "wszystkich profilerów" i porównamy ich ze wszystkimi ludźmi, to wiadomo że różne efekty się prawdopodobnie zniosą. To w statystyce znany od dawna fakt, który jest problemem badawczym - wpływ niektórych czynników na jakieś zjawisko (np genów na zachorowanie na schizofrenię) jest do tego stopnia niewielki, że testy statystyczne, którymi testujemy odpowiednie hipotezy są zbyt grube i nie wykrywają tego efektu. Dla metafory - gdy patrzysz na kroplę wody, to wydaje ci się ona czystą wodą. Dopiero jak użyjesz odpowiednio silnego mikrospopu, widzisz żyjątka.
Dlatego twierdzenie, że "statystyki nie wykryły" oznacza następne pytanie - jakie to statystyki i jak je zastosowano. Dopiero potem można wnioskować czy wykryły, czy nie. A tego w książce w ogóle nie ma.

Inny przykład (zmyślony przeze mnie). "Depresja idzie w parze ze smutkiem i apatią?. Nieprawda (w rozumowaniu autorów) przecież statystyki pokazują, że wszyscy ludzie, też ci nie cierpiący na depresję i radośni doświadczają smutku".
Zbyt grube przybliżenia, które same w sobie tworzyć mogą mity - tu mity, że czegoś nie ma, albo że jakieś twierdzenie jest nieuzasadnione.
Wiele poruszanych spraw jest nieco bardziej subtelna niż pokazuje to analiza. A że autorzy zajmują się bardzo rozległymi tematami, to z natury rzeczy nie są znawcami wszystkich.

Oczywiście, to że czegoś nie uzasadniono albo że wyniki badań są niejednoznaczne nie upoważnia do przyjęcia jakiejś hipotezy. Ale też nie upoważnia do jej odrzucenia. A Autorzy robią to lekką ręką.
Tak więc kucha metodologiczna.

Niestety są tu też merytoryczne błędy. Np "Koncepcja wyparcia nie została potwierdzona". Została potwierdzona na wiele sposobów - zarówno eksperymentalnie (np. Obronność percepcyjna Brunera i Postmana) jak i klinicznie (np przez stosowanie hipnozy, opis przypadków klinicznych). Zresztą nawet sami Autorzy piszą o wyparciu jako o fakcie (tylko, że w innym kontekście i w innym miejscu swojej książki - na końcu),przytaczając opisy przypadków ludzi, którzy nieświadomie pamiętają (amnezja następcza). Krótko mówiąc - najpierw palą czarownicę wyparcia na stosie, a potem sami się powołują na jej istnienie i twierdzą, że to wielkie, fascynujące odkrycie.
Więc tu w ogóle nie ogarniają tego co sami wypisują!

Jeszcze jedna wada to obalanie mitów, które w ogóle nie istnieją, a które Autorzy bohatersko tworzą na potrzeby swojej książki. Nikt nie wierzy w psychologii w jakieś "mity" typu "pamięć działa jak taśma magnetofonowa" albo "samobójstwo popełniają tylko osoby z głęboką depresją".
To jakieś mity? Chyba tylko w umysłach Autorów, albo stworzone do dopełnienia owych "50 WIELKICH MITÓW", żeby było ładnie i okrągło.

Nie lubię takich książek - bo badacze popełniają grzechy, które tak surowo sami wcześniej tępią. A to szalenie zmniejsza wartość merytoryczną i wiarygodność różnych danych.

Konkludując. Książka pisana mocno pod publiczkę (tu publiczkę nie lubiącą psychologii. Oraz kierowana do urodzonych, zatwardziałych, odruchowych, sceptyków, których sceptycyzm wynika z braku wiedzy). Samo to nie jest może jakąś wadą.
Natomiast wadą jest mało przenikliwe rozumowanie.
Zaleta? Jak powiedziałem - sporo anegdotek i danych, które same w sobie są interesujące (choć mają inną wymowę niż się badaczom wydaje).

"Wielkich mitów", nie "małych mitów" ani nawet po prostu "mitów", ale "WIELKICH MITÓW".
I nie 49 ani 51, bo WIELKICH MITÓW jest dokładnie 50.

Tak więc książka, która próbuje obalać mity, a już na samym początku je tworzy.

Czy można tu powiedzieć coś dobrego? Spora literatura i wiele ciekawostek.

Czy wiarygodna lektura? No nie bardzo. Dlaczego? Otóż napisana jest mniej...

Jestem zdruzgotana: autorzy obalili mity, o których się nawet w szkole uczyłam! Po raz pierwszy usłyszałam o amnezji nastepowej- cóż scenarzyści licznych filmie też o niej nie slyszeli. W stereotypy narodowe - nadal nie wierzę.
Książka wzbudziła też we mnie taką refleksję: co się zmieniło w nauce i w psychologii od 2011 roku?

Jestem zdruzgotana: autorzy obalili mity, o których się nawet w szkole uczyłam! Po raz pierwszy usłyszałam o amnezji nastepowej- cóż scenarzyści licznych filmie też o niej nie slyszeli. W stereotypy narodowe - nadal nie wierzę.
Książka wzbudziła też we mnie taką refleksję: co się zmieniło w nauce i w psychologii od 2011 roku?

Celem autorów było w przystępny sposób ukazać czytelnikom z iloma psychologicznymi mitami się stykamy i dlaczego niezawsze warto wierzyć w coś co wydaje się być oczywiste na pierwszy rzut oka.

Książka jest podzielona na krókie rozdziały, które można dosłownie przeczytać do poduszki. Jednak zgodzę się z niektórymi recenzentami- część mitów aż prosi się o bardziej szczegółowe wytłumaczenie albo więcej argumentów udowadniających dlaczego jest tak jak autorzy sugerują (nie jedynie- na 100% nie jest tak jak ktoś inny powiedział).

Jednak cel wydaje się być osiągnięty. Wymienione mity i ich obalenie powinny nam zobrazować jak często powinna się nam "zapalać lampka" zanim uwierzymy w kolejne sensacyjne odkrycia amerykańskich naukowców cytowane przez chociażby telewizje śniadaniowe czy popularne portale :)

Celem autorów było w przystępny sposób ukazać czytelnikom z iloma psychologicznymi mitami się stykamy i dlaczego niezawsze warto wierzyć w coś co wydaje się być oczywiste na pierwszy rzut oka.

Książka jest podzielona na krókie rozdziały, które można dosłownie przeczytać do poduszki. Jednak zgodzę się z niektórymi recenzentami- część mitów aż prosi się o bardziej...

Książka przetacza wierzenia panujące w obszarze psychologii (mózg, pamięć, emocje, poznanie, traumy, choroby: leczenie i objawy) i prezentuje obecne badania, które je obalają, albo nie potwierdzają.
W książce wybrano 50 podstawowych wierzeń, które omówiono szczegółowo i kilkadziesiąt innych, które podsumowano jednym zdaniem.
Książka jest napisana przystępnym językiem.
Część mitów nie jest zaskoczeniem, ale myślę, że każdy znajdzie coś czego nie wiedział.
Ja się dowiedziałam, że inteligencja moich dzieci nie wiąże się z słuchaniem przez nich w początkach życia muzyki klasycznej ;) .
Obalone mity nie są porażające, nie zmienią niczyjej wizji świata, ale jest to ciekawa, niezobowiązująca lektura.

Książka przetacza wierzenia panujące w obszarze psychologii (mózg, pamięć, emocje, poznanie, traumy, choroby: leczenie i objawy) i prezentuje obecne badania, które je obalają, albo nie potwierdzają.
W książce wybrano 50 podstawowych wierzeń, które omówiono szczegółowo i kilkadziesiąt innych, które podsumowano jednym zdaniem.
Książka jest napisana przystępnym językiem....

Obalanie mitów obalaniem mitów. Jest tu natomiast wiele niedopowiedzeń, ignoranckich założeń i wyśmiewczych "bo tak", nie stawiających żadnych antytez, a nawet antyhipotez. Poza tym najnowsze badania neurologii i neuropsychologii dają dowody przeczące sformułowaniom typu, fikcją jest, że: "Pamięć o wszystkim, co przeżyliśmy, jest trwale przechowywana w naszych mózgach, nawet jeśli nie mamy do niej dostępu." oraz fikcją jest, że "Niektórzy ludzie dysponują idealną "pamięcią fotograficzną". Prawdą jest, że przystosowawczo mózg eliminuje zbędne informacje. Proszę jednak o zapoznanie się z pojęciem Sawant. Zaburzenia i patologie w funkcjonowaniu mózgu mogą wywołać takie następstwa pamięci 1 do 1. "Fakt: Nie ma żadnych świadectw na rzecz tego twierdzenia; co więcej, nawet relatywnie duży ludzki mózg nie jest wystarczająco pojemny, by przechowywać wspomnienia o wszystkich przeżyciach". - BZDURA. Pojemność informacyjna mózgu jest niewyobrażalna, nie do wyczerpania w ciągu życia człowieka. Mogłaby spokojnie posłużyć na tysiące innych żyć. Nawet pomimo tego, iż w dorosłym życiu tracimy połączenia neuronowe, ciągle powstają nowe synapsy na bazie już istniejących.
No i na dokładkę fikcją jest, że "okresowi dojrzewania nieodłączenie towarzyszą poważne zawirowania psychiczne"... Błagam. Czy autor książki nie posiada podstawowej wiedzy, o tym, że mózg rozwija się do 30 roku życia. (Ciekawostka: Proszę sobie sprawdzić progi wiekowe ubezpieczycieli OC i AC). Jest wiele badań wykazujących ryzyko związane z podejmowaniem nieodpowiedzialnych i irracjonalnych, pochopnych, nieprzemyślanych, a nawet agresywnych decyzji w grupie wiekowej okresu dojrzewania, oraz -30. W tym tez okresie tracimy ponad połowę połączeń neuronowych, co ma istotny wpływ na zaburzenia percepcji.

Poza tym, należy pamiętać aby nie być ingnorantem wobec niewiadomego i czasem pomimo dowodów (np. z powodu braku możliwości technologicznych) zakładać możliwości istnienia różnych hipotezy. Nauka nie jest nieomylna i jest zawsze na tyle aktualna, na ile stan wiedzy na dzień dzisiejszy. W historii były już "naukowe" herezje, za które przyznano nagrodę Nobla.

Obalanie mitów obalaniem mitów. Jest tu natomiast wiele niedopowiedzeń, ignoranckich założeń i wyśmiewczych "bo tak", nie stawiających żadnych antytez, a nawet antyhipotez. Poza tym najnowsze badania neurologii i neuropsychologii dają dowody przeczące sformułowaniom typu, fikcją jest, że: "Pamięć o wszystkim, co przeżyliśmy, jest trwale przechowywana w naszych mózgach,...