Kiedy czytam o II wojnie punickiej - moje uczucia są całkowicie podzielone, między podziwem dla Hannibala - wodza Kartaginy, a szacunkiem dla Publiusza Korneliusza Scypiona Młodszego - wodza Rzymu. Ci dwaj są głównymi bohaterami powieści. Ponadto śledzimy losy zwykłego Italika - Tytusa Makcjusza ( jego nazwisko nic mi nie mówi, chyba, że to przyszły dramatopisarz rzymski, choć na razie się na to nie zanosi, bo nie wziął pióra do ręki:)!

W powieści widzimy początek II wojny punickiej, która w sumie była katastrofą Rzymu. Kolejne klęski Rzymu: nad rzekami Ticinus, Trebią i Jeziorem Trazymeńskim, ukazywały jednocześnie geniusz taktyczny Hannibala, ale i siłę charakteru Scypiona. Na tle wielkich zwycięstw Hannibala, Scypion był jakby w cieniu. To oczywiste, zważywszy, że w początkowej fazie II wojny punickiej - dopiero zaczynała się jego kariera wojskowa, podczas, gdy Hannibal był już wielkim wodzem! Chociaż i tak zachowanie Scypiona nad rzeką Ticinus - było wspaniałe. Zawsze, dużo hartu ducha wymaga podniesienie się z kolan, po przegranej bitwie.

Niezmiernie cenię autora, że nie uczynił z Hannibala postaci negatywnej - mimo, że to syn konsula - Scypion, był tytułowym bohaterem. Hannibal zasługuje na wielki podziw, bo wbrew pozorom, co zresztą zaznaczono w książce - to nie on był agresorem. To Rzym wypowiedział wojnę Kartaginie, a Hannibal był po prostu dowódcą w służbie swojego kraju. Oczywiście można spekulować - że po spacyfikowaniu Hiszpanii - Hannibal pewnie ruszyłby na Półwysep Apeniński. Ale faktem jest, że on tej wojny nie rozpoczął. Natomiast taktykę Hannibala, jego geniusz strategiczny, ogromną odwagę, niemal szaleństwo, wreszcie przejście przez Alpy w zimie! - wszystko to oceniam bardzo wysoko!

W ogóle bardzo cenię autora, bo dostrzegł i opisał uderzające podobieństwo Hannibala i Scypiona. Dwaj młodzi mężczyźni, w podobnym wieku(Hannibal był trochę starszy:), synowie dowódców wojskowych, obaj szalenie odważni. Z racji urodzenia i historii, zostali postawieni, dokładnie po dwóch stronach tego samego konfliktu. Czyli ich losy były ze sobą powiązane, byli jak lustrzane odbicia. Przy czym zwycięstwo jednego, skazywało drugiego na porażkę. A jest to tym bardziej tragiczne, że obaj zasługiwali na zwycięstwo, obaj byli godni tego zwycięstwa!

To dopiero pierwsza część cyklu. Nie mogę się doczekać drugiej pt. "Africanus: Wojna w Italii".

Kiedy czytam o II wojnie punickiej - moje uczucia są całkowicie podzielone, między podziwem dla Hannibala - wodza Kartaginy, a szacunkiem dla Publiusza Korneliusza Scypiona Młodszego - wodza Rzymu. Ci dwaj są głównymi bohaterami powieści. Ponadto śledzimy losy zwykłego Italika - Tytusa Makcjusza ( jego nazwisko nic mi nie mówi, chyba, że to przyszły dramatopisarz rzymski,...