Chciałabym napisać dobrą recenzję tej książce, bo zasługuje na jak najlepszą. Temu chyba nikt kto ją przeczytał – nie zaprzeczy.
Jednak nie wiem co można powiedzieć, gdy brakuje słów… Na swój sposób piękna, choć przerażająca. Niosąca zdumienie, ukojenie, smutek, ból, nadzieję, stawiająca setki pytań, wyciskająca mimowolnie łzy…
Pisana prostym językiem, bo już sama jej tematyka jest bardzo ciężka. I okrutnie prawdziwa.
Każda choroba jest trudna. Tym bardziej jeśli doświadczają jej osoby młode, dzieci…
Z resztą wiek tu nie ma większego znaczenia - dla każdej naznaczonej chorobą rodziny to ich historia jest najważniejsza, to wiara w doświadczenia cudu, którym może akurat jak raz - Bóg zdecyduje obdarzyć właśnie ich… - się liczy. Dla każdego kto jest blisko cierpienia, umierania budzi się wiele pytań, wątpliwości i tyle samo nadziei. Do ostatniego momentu, ostatniego oddechu, spojrzenia w oczy, muśnięcia jeszcze ciepłej dłoni… Czasem błaga się o śmierć, o ulgę.. i myślę, że zawsze wolałoby się być dotkniętym osobiście przez chorobę, niż tkwić w bezradności, bezsilnie towarzysząc umierającej, ukochanej nam osobie…
Gdy sięgniesz po książkę.. odłożysz dopiero, gdy przekręcisz ostatnią ze stron.
„Dręczącą ją myśl, by móc choć jeszcze tylko raz spotkać Antka rozproszyło kiedyś nagłe olśnienie: przecież na szczęście kiedyś umrą i wszyscy spotkają się razem. Trzeba tylko tak przeżyć życie, żeby zasłużyć na niebo, to jedyna trudność…”

Chciałabym napisać dobrą recenzję tej książce, bo zasługuje na jak najlepszą. Temu chyba nikt kto ją przeczytał – nie zaprzeczy.
Jednak nie wiem co można powiedzieć, gdy brakuje słów… Na swój sposób piękna, choć przerażająca. Niosąca zdumienie, ukojenie, smutek, ból, nadzieję, stawiająca setki pytań, wyciskająca mimowolnie łzy…
Pisana prostym językiem, bo już sama jej...