Maksymiliana Robespierre przez wieki przedstawiany jest jako symbol Wielkiej Rewolucji Francuskiej, a także rewolucji w ogóle. Uosabia sobą rewolucyjny motor przemian porządku społecznego, który dla swojej dynamiki i skuteczności musi być smarowany krwią „wrogów rewolucji”. Środowiska konserwatywne z czasów restauracji starych struktur państwowych, przedstawiały Robespierre’a jako szaleńca, fanatyka, krwawego demona nienasyconego krwią ludzką. Jan Baszkiewicz podjął się napisania kompleksowej biografii wielkiego rewolucjonisty, od najmłodszych lat, po fatalny koniec na gilotynie.
Robespierre, jak większość młodych intelektualistów swojej epoki, wychowanych na ideałach Rousseau, dał się porwać wielkim hasłom rewolucji: „Wolność, Równość, Braterstwo”. Ludzie tacy jak on uwierzyli, że można pokonać słabości natury ludzkiej i stworzyć tu na ziemi, odgórnie, kraj trwałej szczęśliwości i dostatku dla wszystkich. Jak wiemy z historii, żadnemu rewolucjoniście to się nie udało. Poczynając od działalności wędrownego nauczyciela z Judei, który chciał forować ostatnich przed pierwszymi, przez wielkich wizjonerów z epoki oświecenia, a na współczesnych poszukiwaczach trzeciej drogi kończąc.
Postać jaka wyłania się z książki Baszkiewicza, to oddany zupełnie sprawie młody człowiek (kiedy zginął miał zaledwie 37 lat), który niespecjalnie obcuje z kobietami, nie używa życia, choć władza i popularność dają mu takie możliwości. Żyje skromnie i ubogo, całkowicie koncentrując się na urzeczywistnianiu swoich idei. Zarzut, że był krwawym tyranem też nie jest do końca prawdziwy. Nigdy bowiem nie rządził samodzielnie, zawsze w systemie kolegialnym, czy to przez glosowanie w Konwencie, czy uczestniczenie w pracach Komitetu Ocalenia Publicznego, gdzie mocą swojej charyzmy, ideowości i skuteczności w działaniu wyrobił sobie posłuch wśród krewkich rewolucjonistów. Liczne ofiary z czasów jego rządów niczego nie dowodzą, zdarzały się one zarówno za czasów absolutyzmu królów francuskich, jak i po zakończeniu rewolucji, w czasach białego terroru. Z książki Baszkiewicza, która jest przecież pracą naukową, możemy dowiedzieć się, że Robespierre był człowiekiem bardzo emocjonalnym, przeżywającym czerwony terror, który pochłaniał większość jego własnych przyjaciół i rewolucyjnych towarzyszy, skutkiem czego regularnie chorował na ogólną niemoc i emocjonalne załamanie. Stany te potrafiły trwać tygodniami, wyłączając go z wszelkiej działalności publicznej. W końcowych miesiącach swojego życia przeczuwał, że logika rewolucyjnych przemian, które rozbudził, wymaga także i jego głowy, co publicznie ogłaszał. W dniach swojego upadku zbytnio się nie bronił i tak jakby z obojętnością czekał swojego końca.

Maksymiliana Robespierre przez wieki przedstawiany jest jako symbol Wielkiej Rewolucji Francuskiej, a także rewolucji w ogóle. Uosabia sobą rewolucyjny motor przemian porządku społecznego, który dla swojej dynamiki i skuteczności musi być smarowany krwią „wrogów rewolucji”. Środowiska konserwatywne z czasów restauracji starych struktur państwowych, przedstawiały...