Powieść - rozmyślanie, przynajmniej jak dla mnie. Nad ulotnością życia i tego, co często przyjmuje się za pewnik - zdrowia i miłości. Bohaterowie nie są idealni, są ludźmi, którzy wielokrotnie popełniają błędy i starają się jednocześnie je naprawiać.
Bardzo dobra książka.

Powieść - rozmyślanie, przynajmniej jak dla mnie. Nad ulotnością życia i tego, co często przyjmuje się za pewnik - zdrowia i miłości. Bohaterowie nie są idealni, są ludźmi, którzy wielokrotnie popełniają błędy i starają się jednocześnie je naprawiać.
Bardzo dobra książka.

Wyróżniam tę książkę z uwagi na skandynawski, zaśnieżony, senny klimat. Nie jest to łatwa pozycja, wymaga skupienia, ale jeśli to jej damy, to przeniesie nas w zamglony świat duńskiej zimy, w którym zawieszone są równie ciężkie rozważania egzystencjalne i psychologiczne .

Wyróżniam tę książkę z uwagi na skandynawski, zaśnieżony, senny klimat. Nie jest to łatwa pozycja, wymaga skupienia, ale jeśli to jej damy, to przeniesie nas w zamglony świat duńskiej zimy, w którym zawieszone są równie ciężkie rozważania egzystencjalne i psychologiczne .

Nie mogę powiedzieć, że książka jest wybitna, ale nie mogę też powiedzieć, że nie jest ciekawa

Nie mogę powiedzieć, że książka jest wybitna, ale nie mogę też powiedzieć, że nie jest ciekawa

Krótka powieść będącego pod wyraźnym wpływem egzystencjalistów P. Seeberga powstała w roku 1970. W latach siedemdziesiątych zapewne pachniała świeżością psychologicznych obserwacji i niestandardowym ujęciem tematu: uwikłania jednostki w skomplikowane relacje, niemożliwe do satysfakcjonującego dla wszystkich ułożenia. Czytana dziś książka nie jest straconym czasem, ale nie uwodzi już nowatorstwem formy ani głębią obserwacji.
Samochodowy wypadek Leona, urzędnika w średnim wieku, czyni z niego zdanego na innych kalekę. Jest to dla autora okazja do wprowadzania kolejnych postaci z życia Leona - odsłaniania złożonych aspektów jego społecznej egzystencji. Poznajemy żonę Leona: Violę, z którą nie łączy go już wiele, jego obecną ukochaną: Ernę, wreszcie świetnie się z nim rozumiejącą przyjaciółkę: Różę. Są też mężczyźni: kochanek Violi, zazdrosny mąż Róży nie przepadający za Leonem, a także zbuntowany, ostro lewicujący syn - przedstawiciel pokolenia '68.
Stan śpiączki głównego bohatera prowokuje kolejne związane z nim osoby do dookreślenia swojej relacji z nim, a tym samym do postawienia sobie kilku egzystencjalnych pytań: co jest wartością mojego życia? Czego od niego oczekuję? Czemu chcę się poświęcić, a co nie ma dla mnie znaczenia.
Sama tonacja i styl są mocno skandynawskie, choć zauważą to raczej wielbiciele I. Bergmana czy książek Majgull Axelsson, niż współczesnych szwedzkich czy duńskich kryminałów.
Dużo gęstych, psychologizujących dialogów. Dużo zawieszonych w powietrzu niedomówień i dusznej atmosfery trudnych relacji, nieoczyszczonych otwartą rozmową. Dla czytelnika: niestety także sporo znużenia.

Krótka powieść będącego pod wyraźnym wpływem egzystencjalistów P. Seeberga powstała w roku 1970. W latach siedemdziesiątych zapewne pachniała świeżością psychologicznych obserwacji i niestandardowym ujęciem tematu: uwikłania jednostki w skomplikowane relacje, niemożliwe do satysfakcjonującego dla wszystkich ułożenia. Czytana dziś książka nie jest straconym czasem, ale nie...