Kurczę, nie rozumiem. Nie potrafię się zachwycić. Nie widzę w tym ulotności, a jedynie niedopowiedzenia. Takie rwane myśli, przypadkowe, przelane na papier. To czytelnik ma nadać im głębię. W moim przypadku – odbiorca jest leniwy, wnikliwości nie posiada, z głębią również kiepsko. Zatem i haiku wychodzi mizerne. Może po japońsku ta poezja brzmi lepiej. Nie sprawdzę, języka nie znam. Cóż, polecić mogę jedynie jako kuriozum.

Gdybym piechotą
o kiju przeszedł wzgórze
czy spadłbym z konia

W darze mojemu
opowiem pijakowi
kwiaty… wodospad…

Jedno zdejmuję
i wkładam do plecaka
ot, zmiana szat

No, powiedzcie sami, co to jest?!

Kurczę, nie rozumiem. Nie potrafię się zachwycić. Nie widzę w tym ulotności, a jedynie niedopowiedzenia. Takie rwane myśli, przypadkowe, przelane na papier. To czytelnik ma nadać im głębię. W moim przypadku – odbiorca jest leniwy, wnikliwości nie posiada, z głębią również kiepsko. Zatem i haiku wychodzi mizerne. Może po japońsku ta poezja brzmi lepiej. Nie sprawdzę, języka...

Choć raz zobaczyć
gdy w kwiatach świt się budzi
tę gębę boga


Rozkołysany
opada - kwiat forsycji?
huk wodospadu


Wiosenny deszcz
sączy się pod korzenie
źródełkiem bije -


Wiosna odchodzi
alem ją złapał jeszcze
w Zatoce Waka


Twarz rybaczki
ją nade wszystko widzę
maki kwitną


Most nad przepaścią
czepia się wątłym życiem
czerwony bluszcz


Żegnany byłem
sam żegnałem i wreszcie
jesień w Kiso


Jakby tego było mało - powaliło mnie wspomnienie improwizacji owego Teishitsu:

No, no, no, no, no
jedynie to rzec mogę
Yoshino w kwiatach


Z przypisów, wiersz Kenko Hoshi:

Teraz żem poznał
co to jest iść przez życie
walcząc z innymi
to tak jakby w Naruto
wiatr nie poganiał już fal

Choć raz zobaczyć
gdy w kwiatach świt się budzi
tę gębę boga


Rozkołysany
opada - kwiat forsycji?
huk wodospadu


Wiosenny deszcz
sączy się pod korzenie
źródełkiem bije -


Wiosna odchodzi
alem ją złapał jeszcze
w Zatoce Waka


Twarz rybaczki
ją nade wszystko widzę
maki kwitną


Most nad przepaścią
czepia się wątłym życiem
czerwony bluszcz


Żegnany byłem
sam żegnałem i...

Bashō - "Z podróżnej sakwy, czyli zapiski pielgrzyma" (1690)

Postać Matsuo Bashō na pewno nie jest obca miłośnikom poezji haiku. Warto pamiętać o tym, że słynny poeta pisał też dzienniki podróży.

Ta książka była mi teraz potrzebna - przede wszystkim dlatego, że tchnie spokojem. Lubię takie utwory; o wiele bardziej przemawiają do mnie niż dzieła naszpikowane nagłymi zwrotami akcji.

Zapiski Bashō nie są obfite, ale to nie odbiera im wartości. Podróżnik notuje kolejne przystanki na trasie obejmującej północne dzielnice Kansai. Niekiedy ogranicza się do kilku zdań objaśniających topografię miejsc, do których trafia. Wspomina o prozaicznych zdarzeniach i trudach związanych z podróżowaniem, zachwyca się przyrodą, a także nawiązuje do literackiej tradycji, cytując dawne pieśni. Od czasu do czasu oddaje się filozoficzno-egzystencjalnym rozważaniom. Zamieszcza też w dzienniku - co bardzo istotne i co świadczy o poetyckim duchu Bashō - haiku (dawniej: hokku). Nie tylko te ułożone przez siebie, ale także te cudzego autorstwa, skomponowane przez towarzyszy podróży.

Wydanie zawiera też krótki "Dziennik podróży do Sarashina" (ok. 1690-91),a także - o czym warto wspomnieć - wstęp i przypisy opracowane przez Tłumaczkę, Agnieszkę Żuławską-Umedę.

Szkoda, że na język polski nie przełożono więcej dzienników Bashō.

Polecam nie tylko osobom lubiącym prozę podróżną (myślę, że dla nich lektura okaże się ciekawym doświadczeniem - w końcu Bashō to nie jest podróżnik z XXI wieku),ale także tym, które potrzebują chwili wytchnienia i motywacji do spojrzenia na świat w inny sposób, pełen wrażliwości na piękno przyrody i na pozornie pozbawione znaczenia czynności życia codziennego.

"Doprawdy nie może być tak, by to co oglądamy nie było kwiatem. By to, czego pragniemy i o czym myślimy nie było księżycem. Bo kiedy opisywany kształt przestanie być kwiatem, staniemy się niczym barbarzyńcy. Jeśli tym samym kwiatem przestanie być serce nasze i duch naszych pieśni, staniemy się jeszcze jednym tylko gatunkiem zwierzyny. A więc wyjdź z barbarzyństwa, porzuć w sobie zwierzę, podążaj za Naturą i wróć do Natury" - czytamy.
Polecam!

Insta: https://www.instagram.com/p/CUaGc9VML5Z/

Bashō - "Z podróżnej sakwy, czyli zapiski pielgrzyma" (1690)

Postać Matsuo Bashō na pewno nie jest obca miłośnikom poezji haiku. Warto pamiętać o tym, że słynny poeta pisał też dzienniki podróży.

Ta książka była mi teraz potrzebna - przede wszystkim dlatego, że tchnie spokojem. Lubię takie utwory; o wiele bardziej przemawiają do mnie niż dzieła naszpikowane nagłymi...

"Głazami miota
wulkan Asamayama
a może wiatr"

Tylko tyle mi zostało.

"Głazami miota
wulkan Asamayama
a może wiatr"

Tylko tyle mi zostało.

Rarytas i gratka - haiku Basho przeplecione zapiskami z podróży, dającymi wgląd w to, jak postrzegał świat ten wędrujący poeta. Niezwykła wrażliwość i opisy pomagające zrozumieć, jak podróżowało się po feudalnej Japonii są warte poszukiwań tej książki.

Rarytas i gratka - haiku Basho przeplecione zapiskami z podróży, dającymi wgląd w to, jak postrzegał świat ten wędrujący poeta. Niezwykła wrażliwość i opisy pomagające zrozumieć, jak podróżowało się po feudalnej Japonii są warte poszukiwań tej książki.