Tomik składa się z kilku dzienników podróżnych Basho. Są to "The Records of a Weather-exposed Skeleton" (Nozarashi Kikō) wraz z "A Visit to the Kasima Shrine" (Kashima Kikō),"The Records of a Travel-worn Satchel" (Oi no Kobumi znany też jako Utatsu Kikō) wraz z "A Visit to Sarashina Village" (Sarashina Kikō) oraz najdłuższy i uznawany za najlepszy z nich, "The Narrow Road to the Deep North" (Oku no Hosomichi).

Czytelnik dociekliwy lub mocno zainteresowany tematem zauważy zapewne, że dwa z wymienionych tu utworów zostały już (mistrzowsko!) przełożone na polski i wydane w tomiku "Z podróżnej sakwy": są to Oi no Kobumi i Sarashina Kikō.
Kto ma w pamięci doskonały przekład Agnieszki Żuławskiej-Umedy może się poczuć zniechęcony angielskim tłumaczeniem.
Mnie osobiście bardzo przeszkadza tłumaczenie haiku zaproponowane w tym zbiorze. Nawet uwzględniając argumenty tłumacza podane we wstępie (takie jak rytm i prozodia angielszczyzny oraz chęć operowana długością wiersza odpowiadającą długością naturalnej wypowiedzi),nadal uważam, że w zaproponowanych przekładach ginie gdzieś aluzyjność, a na domiar złego nie da się zauważyć ironicznego poczucia humoru, jakie przecież cechowało ten nurt poezji, reprezentowanej zwłaszcza w poetyce Basho. Czytanie 13-sylabowej poezji przełożonej bez zachowania liczby sylab to trochę jak czytanie antycznej poezji, której tłumacz zlekceważył rytm, bo wygodniej mu było całość zrymować.

Tym, którzy mają dostęp i do angielskiego przekładu, i do polskiej wersji, polecam "lekturę równoległą". Pomijając już styl i język, w przekładzie angielskim ginie bezpowrotnie wiele przysłów, aluzji literackich i nawiązań do klasycznych utworów. Te Agnieszka Żuławska-Umeda wyraźnie zaznacza, natomiast edycja Penguin pomija je całkowicie, bez choćby jednego przypisu.
Największe różnice dotyczą jednak osoby, która "mówi" w konkretnym szkicu. Prawdopodobnie Basho wzorem klasycznych japońskich pamiętnikarzy nie używał (lub używał wymiennie) zaimka "ja" zamieniając go bardziej eleganckim "on". Kłopot (nie tylko dla tłumacza) w tym, że czasem całkowicie zmienia to sens zdania: trudno powiedzieć, kto z wysiłkiem wspinał się po wzniesieniu, przewodnik czy poeta? Komu brakowało doświadczenia w wędrówkach, "wypożyczonemu" słudze czy samym podróżnikom?

Co zostaje z samego Basho? Chwilami raczej nużące zapiski o przebytych odległościach i odwiedzonych miejscach. Chwilami przepiękne fragmenty o widokach lub głębokim wzruszeniu, jakie ogarnia go na widok dowodów na przemijalność świata. Kilka anegdot o uczniach, mecenasach i przyjaciołach. Poezja, której uroku bardziej można się domyślać niż rzeczywiście go doświadczyć.

Na Amazonie książeczka kosztuje grosze, więc kto chce, niech kupuje i czyta. Ale kto może, niech szuka lepszego tłumaczenia.

Tomik składa się z kilku dzienników podróżnych Basho. Są to "The Records of a Weather-exposed Skeleton" (Nozarashi Kikō) wraz z "A Visit to the Kasima Shrine" (Kashima Kikō),"The Records of a Travel-worn Satchel" (Oi no Kobumi znany też jako Utatsu Kikō) wraz z "A Visit to Sarashina Village" (Sarashina Kikō) oraz najdłuższy i uznawany za najlepszy z nich, "The Narrow Road...