Moje dzieciństwo i młodość (rocznik 1956) spędziłam w Elblągu. Miasto uważałam za swoje, chociaż moi rodzice przybyli tutaj z terenów wschodnich. Po lekturze tej książki zaczęłam rozumieć ludzi, którzy jak pamiętam przybywali z licznymi wycieczkami z Niemiec do tego nieciekawego, zniszczonego przez wojnę miasta. Oni przyjeżdżali do swojej małej ojczyzny. My świętowaliśmy co roku 10 lutego wyzwolenie Elbląga przez armię radziecką, chodziliśmy ulicami Diaczenki, Armii Czerwonej (dzisiaj Królewiecka), braliśmy udział w akademiach ku czci, zapalaliśmy znicze na cmentarzu poległych czerwonoarmiejców, a tak naprawdę to miasto nie zostało wyzwolone, tylko zdobyte niszczącym szturmem. Lektura obu tomów tej zbeletryzowanej, opartej na źródłach historycznych opowieści o mieście i ludziach wstrząsnęła mną. Bardzo ciekawym zabiegiem autora jest ukazanie tej historii z punktu widzenia niemieckich i polskich mieszkańców i obrońców Elbląga oraz jego zdobywców - Rosjan.
W latach 70-tych odnalezione zostały zdjęcia na szkle przedwojennego Elbląga, który jak się okazało był pięknym miastem o architekturze podobnej do Gdańska. Dzisiaj starówka jest sukcesywnie odbudowywana ale za czasów mojej młodości praktycznie nie istniała. Miasto zostało przecież zrównane z ziemią.

Moje dzieciństwo i młodość (rocznik 1956) spędziłam w Elblągu. Miasto uważałam za swoje, chociaż moi rodzice przybyli tutaj z terenów wschodnich. Po lekturze tej książki zaczęłam rozumieć ludzi, którzy jak pamiętam przybywali z licznymi wycieczkami z Niemiec do tego nieciekawego, zniszczonego przez wojnę miasta. Oni przyjeżdżali do swojej małej ojczyzny. My świętowaliśmy co...