Zapiski hrabiny von Arnim krążą wokół ogrodu, w którym lubi pracować i wypoczywać. Życie Angielki poślubionej niemieckiemu arystokracie jest monotonne i niezbyt ciekawe. Podporządkowana mężowi, zamknięta w patriarchalnym, tradycyjnym niemieckim kręgu, Elizabeth męczy się i niknie. Ucieczką dla niej jest ogród i książki. Jej ogród i natura otaczająca wiejską posiadłość rodziny jej męża stanowią dla niej synonim wolności. Dzięki ogrodowi odradza się sama Elizabeth, odzyskuje siły witalne i znów ma ochotę żyć. Tylko czas spędzony w samotności, w ogrodzie, z książką stanowi dla niej prawdziwe życie. Obowiązki rodzinne, a nie daj Boże, towarzyskie, są dopustem, który przetrzymuje się z zaciśniętymi zębami.
Dostajemy parę przykładów tych obowiązków zakłócających życie hrabiny i są to, trzeba przyznać, wciągające opisy. Autorka jest złośliwa i zabawna, patrzy na świat trzeźwo, a nawet cynicznie. Zdaje się, że tylko piękno natury i chwile upragnionej samotności łagodzą jej charakter.
Choć opisy przyrody nie nużą, to mnie najbardziej podobały się jednak fragmenty odnoszące się do kłopotów ze znalezieniem odpowiedniego ogrodnika, rozmowy z dziećmi, kłopoty z gośćmi i opisy ukradkowego wymykania się autorki, by przekopać grządki - czynności, której nie wypada jej wykonywać. Jesteśmy też świadkami rozmowy o prawach kobiet, rozmyślań o ciężkim losie ludzi niżej postawionych. Jest to oczywiście perspektywa kobiety z wyższych sfer.
Te właśnie fragmenty spowodowały, że ściągnęłam sobie parę kolejnych powieści hrabiny. Chętnie zanurzę się w jej świecie na jeszcze parę dni.

Zapiski hrabiny von Arnim krążą wokół ogrodu, w którym lubi pracować i wypoczywać. Życie Angielki poślubionej niemieckiemu arystokracie jest monotonne i niezbyt ciekawe. Podporządkowana mężowi, zamknięta w patriarchalnym, tradycyjnym niemieckim kręgu, Elizabeth męczy się i niknie. Ucieczką dla niej jest ogród i książki. Jej ogród i natura otaczająca wiejską posiadłość...