„Odrodzony” to kontynuacja sławetnej „Twierdzy” - kontynuacja, na którą wielu czytelników psioczy, że niby jest niższych lotów i w ogóle nie taka, jak trzeba. Mnie się z tym zgodzić ciężko, aczkolwiek rozumiem te wyrazy niezadowolenia – obie powieści naprawdę mocno odbiegają od siebie charakterem. „Twierdza” to taki trochę hollywoodzki standard na papierze, gdzie mamy dwóch herosów reprezentujących potęgi światła i ciemności, pozostających w konflikcie, którego rozwiązanie będzie miało decydujące skutki dla świata śmiertelników - „Odrodzony” zaś to rzecz o wiele bardziej kameralna, gdzie pierwsze skrzypce grają zwykli, szarzy (no dobra, nie do końca tacy znowu zwykli i szarzy) Kowalscy, zmagający się większość czasu z wydawałoby się bardziej przyziemnymi dylematami (które też z czasem okażą się mieć znaczenie dla świata). Jak ktoś już zdążył zauważyć, „Odrodzony” przypomina taki trochę przydługawy wstęp do dania głównego, którym najpewniej okaże się kolejna część cyklu, a z którą ja jeszcze nie miałem do czynienia. Ja, ze swojej strony, jestem gotów postawić znak równości pomiędzy „Twierdzą” a „Odrodzonym” a nawet chyba trochę bardzie hołubię tę drugą powieść. Jest bardziej intrygująca, więcej w niej barwnych postaci, z naciskiem na Jonasza, który z całej listy dramatis personae, jest moim absolutnym faworytem. Co więcej – jeśli miałbym porównać klimat obu książek - „Odrodzony” wydał mi się bardziej niepokojący niż „Twierdza”, w której ostatecznie zatriumfowała atmosfera dark fantasy. Natomiast śledzenie tych wszystkich – z każdą przewróconą stroną coraz bardziej złowieszczych – wydarzeń w życiu Jima i Carol naprawdę wielokrotnie postawiło mi sztorcem włosy na karku. Chyba niedługo trzeba będzie wytrzepać dzięgi z mojego, cierpiącego na wieczną anoreksję portfela i rozejrzeć się za „Odwetem”. Da się lubić, ten cały Wilson.

„Odrodzony” to kontynuacja sławetnej „Twierdzy” - kontynuacja, na którą wielu czytelników psioczy, że niby jest niższych lotów i w ogóle nie taka, jak trzeba. Mnie się z tym zgodzić ciężko, aczkolwiek rozumiem te wyrazy niezadowolenia – obie powieści naprawdę mocno odbiegają od siebie charakterem. „Twierdza” to taki trochę hollywoodzki standard na papierze, gdzie mamy dwóch...