Właśnie skończyłam tę książkę i nadal jestem jeszcze obiema nogami, rękami, głową i sercem w środku, razem z Emmą i Dexterem. Czytało się cudownie. Czasami wybuchałam głośnym, szczerym śmiechem ( co nie zdarza się znowu aż tak często w przypadku książek). Raz miałam łzy w oczach ( wszyscy, którzy przeczytali doskonale wiedzą, w którym momencie). Jednak kiedy dobiegłam do ostatniej linijki i zamknęłam książkę napadła mnie nagła, trochę straszna myśl: " Co ja właściwie przeczytałam, o czym była ta książka, czego mnie nauczyła. Co autorowi dało to, że uśmiercił główną bohaterkę..najlepszą bohaterkę..." Ale to był tylko moment, bo po chwili przesunęła mi się w głowie cała historia Emmy i Dexa. Ich przyjaźń, ich miłość, ich oddanie. Czego się nauczyłam? Dokładnie tego, że prawdziwa przyjaźń to tak naprawdę najszczersza i najczystsza postać miłości, która nigdy nie mija. To pozytywne uzależnienie od drugiej osoby pomimo oczywistych wad. Pokazuje także upływ czasu. Czytelnik dorasta razem z bohaterami. Pokazując wszystkie epizody ich życia (także te złe, naganne) uczy że nawet kiedy robimy coś niedobrego to nie sprawia że sami się tacy stajemy. Jest coś urokliwego w tej powieści. Chociaż słowo "urokliwy" brzmi trochę kiczowato, tak właśnie mi się kojarzy utwór Davida Nichollsa. Chciałabym być tak zabawna, tak mądra i tak zaangażowana w sowje własne życie jak Emma.Bardzo polecam

Właśnie skończyłam tę książkę i nadal jestem jeszcze obiema nogami, rękami, głową i sercem w środku, razem z Emmą i Dexterem. Czytało się cudownie. Czasami wybuchałam głośnym, szczerym śmiechem ( co nie zdarza się znowu aż tak często w przypadku książek). Raz miałam łzy w oczach ( wszyscy, którzy przeczytali doskonale wiedzą, w którym momencie). Jednak kiedy dobiegłam do...