Kolejny tom cyklu. Kolejna historia. Co prawda z tomu na tom coraz mniej intrygująca, ale czyta się przyjemnie. Jako lektura przed kominkiem w wyjątkowo paskudny wieczór może być.

Kolejny tom cyklu. Kolejna historia. Co prawda z tomu na tom coraz mniej intrygująca, ale czyta się przyjemnie. Jako lektura przed kominkiem w wyjątkowo paskudny wieczór może być.

Jest bardzo źle.

Polecam podcast o tym zbiorze: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/11/02/quest-30-opowiesci-ze-swiata-czarownic-1/

Jest bardzo źle.

Polecam podcast o tym zbiorze: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/11/02/quest-30-opowiesci-ze-swiata-czarownic-1/

Przystępując do lektury pierwszego tomu opowiadań ze Świata czarownic przygotowanego przez innych autorów, miałem cichą nadzieję, że będzie to co najmniej poziom "Sokolego prawa", że autorzy zaproszeni przez Norton do wspólnej pracy nad cyklem postarają się nieco bardziej niż Boyer, Cherryh, czy Pierce. Muszę przyznać, że moje nadzieje spełniły się połowicznie, jak to zresztą w tego typu antologiach bywa zazwyczaj. Część opowiadań jest niezła, pozostała część odwrotnie, stanowią wręcz kpinę z uniwersum świata czarownic.
1. "O narodzinach dziedzica Ulm" Andre Norton (ocena 5,5/10)
Spin-off do "Kryształowego gryfa", jednocześnie jedyne opowiadanie autorstwa Norton w tym tomie. Nie mając chyba specjalnie wielkiego pomysłu na historię Norton postanowiła dopowiedzieć nieco o narodzinach Kerovana. Stąd też wracamy ponownie do Ulm sprzed najazdu Alizonu i poznajemy pokojówkę z zamku Ulm, która ma odegrać niepoślednią rolę w przeciągnięciu duszy noworodka na stronę Światła. Wtórne i przeciętne, ale przyjemne w lekturze.
2. "Prawowity następca" Robert Bloch (ocena 7/10)
Ta sama historia, co powyżej, tylko opowiedziana z punktu widzenia służącej matki Kerovana, które chciały, by Kerovan był sługą Ciemności. To chyba jedyny przypadek w całym cyklu, gdy czytelnik obserwuje świat przedstawiony oczyma przedstawiciela zła. Za sam pomysł ocena skacze trzy oczka w górę, realizacja średnia, ale czytało się to całkiem świeżo.
3. "Fenneca" Wilanne Schneider Bolden (ocena 5/10)
Przyzwoita historia o przetrwaniu w naturze. Wartością tego opowiadania jest przede wszystkim pochwała zaradności i wykorzystania do maksimum możliwości natury. Słabością jest po raz enty wykorzystany motyw inwazji Alizonu na High Hallack, to już robi się powoli nudne.
4. "Zaklęcie krwi" A.C. Crispin (ocena 8/10)
Póki co najlepsze opowiadanie ze świata czarownic nie będące zarazem autorstwa Andre Norton, ale znanej już z "Gniazda gryfa" i "Tkaczki pieśni" A.C.Crispin. Crispin ze swadą i polotem uzupełnia historię Herrela i kompani Jeźdźców o najistotniejszą informację - jaka była przyczyna ich wygnania z Arvonu, pośrednio też wyjaśnia dlaczego Jeźdźcy byli tak wrogo nastawieni do Gillan w "Roku jednorożca". Nowela w mojej opinii ma całkiem spory ciężar gatunkowy dla całego cyklu.
5. "Biała droga" Charles de Lint (ocena 3/10)
Podobnie jak "Fenneca" opowiadanie to nie jest powiązane z innymi historiami cyklu, pojawia się jedynie bardzo luźne nawiązanie do "Ropuch z Grimmerdale" i jedna z tam występujących miejscowości, zaś akcja dzieje się, a jakżeby inaczej, po wojnie z Alizonem. Lint poprawnie, lecz bez polotu i mechanicznie trawestuje tutaj motyw drogi np. z "Gryfa w chwale", siłą rzeczy zatem "Biała droga" nie wnosi nic nowego do cyklu, no może poza motywem gadających trupów, który jest subtelny jak fizjonomia Andrzeja Gołoty oraz tanim moralizatorstwem.
6. "Kot i Ten Drugi" Marylois Dunn (ocena 0/10)
Klapa. Pomysł ryzykowny (rozumne koty, duch chłopca umieszczony w kocie przez czarownicę, koty potrafiące czarować, wtf?),to i wykonanie słabe, a całość sprawia wrażenie nieudanego żartu z uniwersum Świata czarownic.
7. "Związany przysięgą" P.M. Griffin (ocena 3/10)
Pauline Griffin jest nawiedzona na punkcie Sokolników, stąd też nie może dziwić, że jej opowiadanie dotyczy Sokolnika. Szkoda tylko, że jej nawiedzenie nie przekłada się na jakość dzieła, Judith Tarr przynajmniej się do swojej roboty przyłożyła i napisała dobre "Sokole prawo", "Związany przysięgą" jest tak suchy jak jego tytuł i zbędny dla historii Sokolników niczym wyrostek robaczkowy dla organizmu.
8. "O starych mieczach i złej mgle" James Heidbrink (ocena 3/10)
Dla odmiany bohaterem jest Sulkarczyk i postać ta stanowi jedyny plus tego opowiadania. Poza tym nowela Heidbrinka to gorsza o dwie klasy wersja "Sokolej krwi".
9. "Dziewięć słów" Caralyn Inks (ocena 4/10)
To już gdzieś było, w lepszej, bo nortonowskiej wersji.
10. "Widmowy łowca" Mercedes Lackey (ocena 2/10)
To już też gdzieś było, w lepszej, bo "Lamparciej" wersji. Zamień Kethana na Glendę i masz historię spapugowaną. Do tego Lackey nie miała pomysłu na fabułę i całość zamienia się w końcówce w Harlequin Monsters Romance.
11. "Ni spoczynku, ni schronienia" Ardath Mayhar (ocena 0/10)
Tytuł sugeruje, że do Świata czarownic przez Bramę zaplątują się rycerze Ni, ale niestety tak ni jest. Za to jest koszmar stylu i konceptu, historia dziejąca się w okolicach wojny z Kolderem, gdzieś w Karsie podczas pogromu Starej Rasy przez Yviana. Ni grama talentu, ni sensownego pomysłu na fabułę, czy bohaterów.
12. "Odbudować gniazdo" Sasha Miller (ocena 1/10)
Znowu Sokolnicy. Tym razem nawiedzony młodzian z sokołem porywa zwykłą dziewczynę z gospody, bo mu się zwidziało, że odbuduje stare zwyczaje swej rasy. Generalnie pomysł na fabułę durny, wykonanie jeszcze durniejsze w stylu Harlequin Romans z Szejkiem ("To był twój pierwszy raz prawda? - powiedział cicho. - Tak. - Nie śmiałem marzyć ... Mój też, odrzekł. - Ach!"),do tego nie umywa się w zupełności do "Sokolej krwi", czy "Sokolego prawa". Niemniej pojawiają się tutaj po raz pierwszy Yareth i Eirran, późniejsi bohaterowie powieści "Sokola magia" napisanej wspólnie przez Norton i Miller.
13. "Mleko z dziewczęcej piersi" Elizabeth Scarborough (ocena 4/10)
Tak zboczonego tytułu, to jeszcze nie widziałem, w dodatku nie ma on szczególnego uzasadnienia w fabule Kryje się pod nim znośna opowieść o genezie Mchowych Niewiast, jednego z ludów Escore, który pojawił się w "Czarodzieju ze Świata czarownic". Nic nadzwyczajnego.
14. "Noc Księżycowego Psa" Mary Schaub (ocena 5/10)
Poprawne opowiadanie o chłopcu z astmą, ślepcu i ich psie stawiającym czoła mrocznej magii w jednej z dolin High Hallack.
15. "Wyspa złudzeń" Carol Severance (ocena 6/10)
Dobre opowiadanie, z ciekawą i dosyć świeżą fabułą.
16. "Zieleń na wyżynie High Hallack" Kiel Stuart (ocena 2/10)
Pomysł na to opowiadanie nie był taki zły, ale wykonanie świadczy o tym, że jego autor to pisarska niezguła, która sknociłaby najlepszy pomysł literacki.
17. "Droga snów i śmierci" Robert Vardeman (ocena 2/10)
Słabiutkie opowiadanie.

Przystępując do lektury pierwszego tomu opowiadań ze Świata czarownic przygotowanego przez innych autorów, miałem cichą nadzieję, że będzie to co najmniej poziom "Sokolego prawa", że autorzy zaproszeni przez Norton do wspólnej pracy nad cyklem postarają się nieco bardziej niż Boyer, Cherryh, czy Pierce. Muszę przyznać, że moje nadzieje spełniły się połowicznie, jak to...

„Opowieści ze Świata Czarownic” były pierwszą książką, która pozwoliła mi zapoznać się z cudownym miejscem jakim są Estcarput, Escort, Wyżyny Hallack i Arvon. Choć tylko jedno opowiadanie zostało napisane przez Andre Norton jestem pewna, że pozostałe książki będą równie dobre co ta krótka historia.
Właściwie to każda opowieść wciągała mnie bez reszty, nawet jeśli z początku nie podobała mi się to pod koniec żałowałam, że muszę rozstać się z bohaterami którzy szybko zdobywali kawałek mojego serduszka.

Siedemnaście świetnych opowiadań zebranych w jednym tomie to zapewne nie lada gratka dla fanów „Świata Czarownic”. Dla tych, którzy nie mieli okazji spotkać się jeszcze z tym cudownym miejscem, myślę że będzie to również interesująca pozycja i zachęci do pozostałych tomów i twórczości Adnre Norton.

Gdybym miała wybrać najlepsze z opowiadań, tytuł ten przypadłby historii „Odbudować gniazdo” bądź „Droga snów i śmierci”. Przyznałabym go tym opowiadaniom głównie za barwnych bohaterów oraz sposób w jaki została ukazana siła uczucia.
Najgorszym opowiadaniem dla mnie było „Noc Księżycowego Psa” lub „Zieleń na Wyżynie Hallack”. Pierwsze ze względu na to, iż w ogóle nie utkwiło mi w pamięci i podczas pisania recenzji musiałam sobie przypominać je jeszcze raz. Druga z historii zupełnie mnie nie zainteresowała, była bardzo poplątana i niejasna. Sama nie wiem, który przypadek jest gorszy.

To tylko drobna plama tej książki, która na tle innych opowiadań jest praktycznie niewidoczna. Każda z historii ma w sobie jakieś przesłanie, mniej lub bardziej widoczne. Pisarze odwalili kawał dobrej roboty i myślę, że każdy z nich dał z siebie wszystko w swoim opowiadaniu.

Więcej na moim blogu: http://z-nosem-w-ksiazce.blogspot.com/2011/11/opowiesci-ze-swoata-czarownic-tom-1.html

„Opowieści ze Świata Czarownic” były pierwszą książką, która pozwoliła mi zapoznać się z cudownym miejscem jakim są Estcarput, Escort, Wyżyny Hallack i Arvon. Choć tylko jedno opowiadanie zostało napisane przez Andre Norton jestem pewna, że pozostałe książki będą równie dobre co ta krótka historia.
Właściwie to każda opowieść wciągała mnie bez reszty, nawet jeśli z...