Maggie Furey

"Do doliny, w której mieszka Eillin z rodu Magów wraz z córką Aurian, przybywa sławny wojownik Forral. Pomiędzy nim a dziewczynką rodzi się niezwykła przyjaźń. Gdy Aurian trafia do Akademii Magów w Nexis, Forral otacza ją opieką i broni przed intrygami Arcymaga, próbującego wykorzystać niezwykła moc dziewczyny do własnych celów... " Tyle z okładki. Ja sama zresztą do książki podeszłam jak pies do jeża, bo znalazłam ją wgraną na mój telefon (tak, używam telefonu do czytania ebooków, zamiennie z moim czytnikiem). Nie mówił mi tytuł nic, okładka też nie była powalająca (wersja czarno biała z dość rozjechanym kontrastem),ale... zabrałam się za czytanie. I w ten oto sposób w jeden dzień, w pracy, wchłonęłam w siebie tą lekką lekturkę, dziwiąc się, że to już koniec, gdy faktycznie, do końca dobiłam. To opowieść bardzo lekka, i choć plusem jest, że autorka skupiła się na postaciach, sposobach wyrażania przez nie emocji... wydaje mi się, że czegoś w tym wszystkim brakło i postacie nie przekonały mnie specjalnie. Wydawało mi się, ze coś zostało urwane, jakiś element najbardziej interesujący, ważny... no po prostu - puff. Zniknęło. Aurian - jak na wychowywaną samopas dziewczynkę wydaje mi się być zbyt ogarnięta, matka za szybko się zmienia, Arcymag jest tak naiwny i sztampowy - jak tylko sztampowe mogły być filmy fantasy z lat 70tych i 80tych, gdzie 'ten zły' zawsze był zrobiony na styl 'orientalnego mędrca', a Forral... no dobra, póki co, tylko do Forrala nie miałam się jak doczepić, choć potężny wojownik, który znany jest wszędzie, a daje się w tak prosty sposób wmanewrować do opieki nad dzieckiem... no trochę tego nie kupowałam ;) ogólnie jednak, jeśli nie zastanawiamy się nad działaniami postaci i tym, jak błyskawicznie zmieniają zdanie z "nie lubię" na "przyjaźnijmy się", to jest to pierwsza część większego cyklu (który Amber obciął nagle i bez zapowiedzi... ale to w tym wydawnictwie chyba normalne),który wchłania się prosto, lekko i przyjemnie. jasne, jest tu spora liczba niedociągnięć, dużo ogólników, ale... w całokształcie nie jest źle. Powiedziałabym nawet, że jak na te niespełna 210 stron, jest to książka całkiem niezła. Co więcej, kolejne strony pochłania się szybko i nie ma wielkiego problemu, by ją odłożyć i sięgnąć do niej po chwili. Błyskawicznie czytelnik orientuje się, co się gdzie działo. Więc to działa na plus. I choć wszystko w ostatecznym rozrachunku wydaje się być płaskie, cukierkowe i miałkie... nie jest to książka zła, jak pisałam. Wiadomo, wiele jej brakuje do książki genialnej, czy wybitnej, ale jak na zwykła, nieco przeciętną fantastykę... jest bardzo dobrze. Z łapką na serduszku, w jedno popołudnie - polecam ;) //Opinia do przeczytania również na: http://kaginbox.blox.pl/2016/09/Aurian.html