Pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy, kiedy wziąłem do ręki Dziewiąty Legion autorstwa Rosemary Sutcliff była… okładka. Oczywista oczywistość! Twarda okładka (lubię to!), ciekawy projekt oraz barwy przywołujące mi na myśl film 300 (lubię to!). Po otwarciu książki było nieco gorzej. Nie wiem dlaczego, ale papier makulaturowy jakoś dziwnie mnie odpycha – jest niemiły w dotyku i skrzypi w rękach.

Książkę, której grubość oceniam na “nie za gruba” (282 strony) czyta się szybko i lekko a pomaga temu (poza treścią) wielkość liter. Chyba źle się określiłem: książkę czyta się za szybko (nawet czytając “równolegle” Ducha Liturgii kard. Ratizngera i Historię filozofii W. Tatarkiewicza). Wgłębiając się w historię tytułowego dziewiątego legionu, który zaginął gdzieś w Brytanii, miałem sentymentalny powrót do czasów, kiedy z umiłowaniem czytałem Przygody Trzech Detektywów, które sygnowane są nazwiskiem Alfreda Hitchcocka – wielka niewiadoma, intryga i – trzeba przyznać – rosnący puls.

Po przeczytaniu czułem pewien niedosyt, do dziś wydaje mi się, że historia po prostu była za krótka. Jest to niezaprzeczalnie zaleta tej pozycji! Historia opowiedziana jest w sposób lekki i prosty, ale zarazem nie pozwala ani na chwilę oderwać się od stronic, na których jest zapisana.

Niebawem zabiorę się za kolejne części trylogii “Orzeł”: Srebrną gałąź i Niosących latarnie. Opowiadają one co prawda inne historie, niż Dziewiąty legion, ale mam nadzieję równie dobrze spędzić czas.

Podsumowując: Dziewiąty legion polecam przede wszystkim jako umilacz czasu. Wiosną, która już się zbliża, już puka do mych drzwi, tego czasu może być mniej, nie mniej jednak warto go sobie zorganizować dla lektury tej książki. Bo jest naprawdę dobra.

Tylko ten głupi makulaturowy papier…

Pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy, kiedy wziąłem do ręki Dziewiąty Legion autorstwa Rosemary Sutcliff była… okładka. Oczywista oczywistość! Twarda okładka (lubię to!), ciekawy projekt oraz barwy przywołujące mi na myśl film 300 (lubię to!). Po otwarciu książki było nieco gorzej. Nie wiem dlaczego, ale papier makulaturowy jakoś dziwnie mnie odpycha – jest niemiły...