Książka trafiła do mnie, można rzec, przypadkiem. Chwyciłam ją z półki bibliotecznej i zatargałam do domu. Po opisie można się spodziewać lekkiego romansu pomiędzy nastolatkami, rozgrywającego się w scenerii morderstw. Nic podobnego, przynajmniej do pewnego momentu. Romans jest, ale rozwija się dość wolno, lecz gdy do niego dochodzi jest… gorący, czasem nawet męczący dla czytelnika. Co do sprawy morderstw… podobały mnie się wstawki „myśli” mordercy dawały poczucie realnego istnienia zagrożenia oraz niejasne zarysowanie sytuacji w jakiej znajduje się zabójca. Dar Violet został precyzyjnie objaśniony, i co dla mnie najważniejsze, nie wszystkie karty zostały odkryte na samym początku. Chociaż już po przeczytaniu połowy, a może nawet mniejszej ilości książki wiedziałam jaką postać przyjmie kolejne Echo, było to dość oczywiste. Jeżeli chodzi o tożsamość zabójcy jest ona dobrze i precyzyjnie skrywana. Musze się przyznać, że do końca nie byłam pewna wszystkiego na 100% ale pod sam koniec nie poczułam tez takiego… mocnego zaskoczenia. Co mnie denerwowało? Sposób akcentowania niektórych wyrazów, czasem nawet nie rozumiałam dlaczego autorka p o d k r e ś l a te wyrazy, a nie i n n e, to było naprawdę irytujące. Czy coś jeszcze? Nie, chyba nie.

Książkę polecam dla tych osób, które chcą się od stresować i przeczytać coś lekkiego do poduszki. I chociaż fabuła opowiada o morderstwach, to uwierzcie mi, nie czuć w tym nutki grozy (nad czym ubolewam). Dlatego nie polecam osobom szukających czegoś z dreszczykiem, dla takich proponuję Stephena Kinga np. Carrie.
www.bibliotekarki.blog.pl

Książka trafiła do mnie, można rzec, przypadkiem. Chwyciłam ją z półki bibliotecznej i zatargałam do domu. Po opisie można się spodziewać lekkiego romansu pomiędzy nastolatkami, rozgrywającego się w scenerii morderstw. Nic podobnego, przynajmniej do pewnego momentu. Romans jest, ale rozwija się dość wolno, lecz gdy do niego dochodzi jest… gorący, czasem nawet męczący dla...