Bardzo trudno jest wystawić tu jakąkolwiek ocenę. Ta książka jest dobra, bez wątpienia. A mimo to, nie zachwyciła mnie.
Zaczynając - M. Atwood bardzo chłodno nakreśliła relacje między bohaterami i to jest wielka zaleta powieści. Zobowiązania czy ich brak, nowoczesność i swoboda zderzają się z pragnieniem "posiadania" kogoś, chęcią wyłączności i, przynajmniej w pewnym stopniu, stałości. Dwie pary, które chcą być ludźmi swoich czasów (Kanada lat 60.), gubią się w uczuciach jak dzieci. Noszą maski tak długo, że właściwie nie wiedzą chyba już po co. Autorka opisuje miłość jak ktoś przyglądający się ze zdziwieniem, ale i obojętnością. Nie gloryfikuje związków, ale też nie potępia. Zauważa, że istnieją i przygląda się z dystansem, nic więcej. Co za ciekawa, miła odmiana, gdy plakaty wokół krzyczą o najnowszej wspaniałej polskiej komedii romantycznej albo świeżej powieści miłosnej, obowiązkowo z happy endem.
W "Wynurzeniach" na pierwszy plan wysuwa się wątek powrotu do natury, odsunięcia się od cywilizacji i jej zdobyczy; wątek mówiący o czymś bardzo pierwotnym w człowieku, wręcz zwierzęco-ludzkim. I tu niestety nie dałam się porwać. W pewnej chwili miałam ochotę zawołać "Droga bezimienna bohaterko! Do cholery, nie, nie jesteś rdzenną córą Matki Ziemi! Jesteś po prostu chora psychicznie!". Dawno już nie spotkałam postaci, której tak bardzo nie rozumiem i która tak mnie denerwowała. Zamiast piękna nieskalanej natury i jej czystej siły, dostrzegłam przede wszystkim kobietę, która nie wie kim jest i o co jej chodzi, wie natomiast jak uciec od rzeczywistości. Może to moja wina, bo nie umiem spojrzeć na nią we właściwym świetle. Ale mimo chęci - po prostu nie umiem. Przyznaję jednak, że z Bezimienną wiąże się pewien bardzo ciekawy wątek, który mnie zaskoczył swoim rozwiązaniem (nie opisuję, bo to zepsułoby wam przyjemność odkrycia).
To było moje pierwsze spotkanie z Margaret Atwood i ostatecznie myślę, że warto było sięgnąć po "Wynurzenia" choćby tylko po to, żeby poznać jej świetny, oszczędny styl.
Jej książka na kilka dni przeniosła mnie w sam środek upalnego lata (doceniam tym bardziej, że za oknem jest luty), ale świat jaki tam zastałam, wzbudza we mnie ambiwalentne odczucia. To chyba po prostu nie jest książka dla mnie.

Bardzo trudno jest wystawić tu jakąkolwiek ocenę. Ta książka jest dobra, bez wątpienia. A mimo to, nie zachwyciła mnie.

Zaczynając - M. Atwood bardzo chłodno nakreśliła relacje między bohaterami i to jest wielka zaleta powieści. Zobowiązania czy ich brak, nowoczesność i swoboda zderzają się z pragnieniem "posiadania" kogoś, chęcią wyłączności i, przynajmniej w pewnym...