Musisz to komuś powiedzieć
Po przeczytaniu ciągu książek zagranicznych zaczyna się odczuwać tęsknotę za dziełami rodzimymi. Więc kiedy w bibliotece zobaczyłam "Musisz to komuś powiedzieć" - wzięłam je bez wahania; mam już miłe wspomnienia z innym tytułem z serii ("Kawa z kardamonem").


Początek - choć nader banalny - podobał mi się. Tego oczekiwałam, książki na przeciętnych polskich realiach. Koniec roku,główna bohaterka - Milena - obtarła nogi w niewygodnych pantoflach, idzie z przyjaciółmi na pizzę. W tym momencie uśmiech wskoczył mi na usta, bo przypomniałam sobie, jak to w zeszłym roku miałam ten sam problem i do domu wracałam boso :)

Milena dowiaduje się, że jej mama zaprosiła do ich domu na wakacje syna przyjaciółki, który miał problem z narkotykami, którego trzeba będzie pilnować. Chłopak (Łukasz) okazuje się jednak sympatyczny, nie sprzeciwia się nakazom tymczasowej opiekunki. Kiedy razem z Mileną, jej przyjaciółką Kamą, sympatią bohaterki imieniem Paweł i kilkorgiem innych znajomych jadą na kilka tygodni pod namioty (a okazuje się, że oprócz przeciętnego ekwipunku w torbach znajdują się również prochy), chłopak nawet nie spogląda na nielegalne substancje. Zachowuje się, jak gdyby nie miał nigdy żadnego z nimi problemu, ale jednak jakby coś ukrywał...


Coraz bardziej denerwują mnie cechy charakteru głównych bohaterek rozmaitych powieści. Dzielą się one na dwa rodzaje: cicha myszka, dobrze ucząca się w szkole, która nigdy nie miała chłopaka i głośna, imprezowa cheerleaderka (chociaż to może tylko w amerykańskich pozycjach), która śpi z każdym chłopakiem, którego uda jej się uwieść. Gdzie się podziały przeciętne dziewczyny? Takie, które uczą się średnio, mają przyjaciółkę, a pierwszą miłość już za sobą? One wcale nie byłyby nudniejsze!

Milena często denerwowała mnie swoim zachowaniem - na przykład wstydziła się, że nie pije i nie bierze narkotyków. Siedziała cicho i słuchała, jak "koledzy" się z niej śmieją.. Gdybym to ja znalazła się w podobnej sytuacji, po prostu wytrąciłabym im z ręki te świństwa, a nie patrzyła jak moi - choćby i fałszywi - przyjaciele się trują...

Następnie Milena jedzie na coś w rodzaju Zlotu Fanów Marii Konopnickiej. I tu opowieść polega na całej linii - chyba, że ktoś jej fanem autorki "Krasnoludków i sierotki Marysi". Jedna trzecia książki to dyskusje o słuszności pewnych decyzji zmarłej poetki, zastanawianie się nad jej orientacją seksualną, dociekanie ile miała dzieci "oficjalnych", a ile nieślubnych.
Powiedziałabym, że w tym momencie książka stałą się trochę... kontrowersyjna. Różnych dziwnych szczegółów z życia Konopnickiej mogliśmy się dowiedzieć po przeczytaniu książki "Musisz to komuś powiedzieć" i nie jestem pewna, czy jej fanom, a tym bardziej obecnie żyjącej rodzinie spodobałyby się one.

Podsumowując: oczekiwałam książki o miłości, przyjaźni... w każdym razie o czymkolwiek innym niż o Marii Konopnickiej! Przyznaję, był moment, w którym byłam ciekawa, jak Milena wybroni zmarłą pisarkę. Ale tylko moment.
Gdybym wiedziała, co zastanę w środku książki, pewnie bym po nią nie sięgnęła.
"Musisz to komuś powiedzieć" oceniam na 3,5/10.
Powiedzmy, że poleciłabym ją fanom pani Konopnickiej.


zapraszam na mojego bloga: http://wpapierowymswiecie.blogspot.com/

Musisz to komuś powiedzieć
Po przeczytaniu ciągu książek zagranicznych zaczyna się odczuwać tęsknotę za dziełami rodzimymi. Więc kiedy w bibliotece zobaczyłam "Musisz to komuś powiedzieć" - wzięłam je bez wahania; mam już miłe wspomnienia z innym tytułem z serii ("Kawa z kardamonem").


Początek - choć nader banalny - podobał mi się. Tego oczekiwałam, książki na...