Na książkę miałam ochotę bardzo dawno temu. Przy okazji wizyty w bibliotece ujrzałam ją na półce i przypomniałam sobie jak pragnęłam owe dzieło przeczytać.
Na okładce egzemplarza, który ja miałam w swoich rękach widzimy otwarte okno. Uważam, że po przeczytaniu książki jego związek z fabułą jest oczywisty. Ciemna kolorystyka jak najbardziej przypadła mi do gustu. Okładka jest na plus ;).
Opis „Snu” niesamowicie mnie nęcił. Po jego przeczytaniu nasuwało mi się słowo: oryginalny. Myślałam, że taka właśnie będzie ta książkę. Niezwykła, pełna niebezpieczeństw, z niesamowitym klimatem, ale przede wszystkim oryginalna.
Muszę przyznać, że moje oczekiwania nie zostały jednak spełnione. Tego, iż pomysł na książkę jest niezwykły nie mogę odmówić autorce. Przydałoby się jednak więcej nad nim popracować. Dar Janie wcale mnie nie zachwycił, ani nie chwycił w swoje szpony. Oczekiwałam na coś zapierającego dech w piersiach a trafiłam na zwykłą powiastkę z nutką fantastyki.
Najbardziej w książce zawiedli mnie bohaterowie oraz brak jakichkolwiek większych niebezpieczeństw. Od każdego dzieła wymagam wyrazistych bohaterów. Tu tego nie zauważyłam. Główny męski bohater zamiast wprawiać mnie w zachwyt uruchamiał (przepraszam za wyrażenie ;)) odruch wymiotny. Jak dla mnie był on słodki i idealny, aż za bardzo. Janie jest dużo lepiej skonstruowaną postacią. Mimo tego główna bohaterka często mnie denerwowała…
Kolejny aspekt, który mnie zawiódł, czyli brak zagrożenia. W praktycznie każdej książce fantastycznej mamy nutkę (czasem maciupeńką) grozy. Zdarza nam się bać o bohaterów i ich losy ze względów na czyhające niebezpieczeństwa. W „Śnie” tego nie było. Myślę nawet, że jeśli głównym bohaterom groziłaby śmierć to nie kibicowałabym im z całych sił. Zbyt bardzo mnie denerwowali ( Wiem, jestem bezwzględna ;)).
W książce poza teraźniejszymi wydarzeniami zapoznajemy się z sytuacjami z młodszych lat Janie. To jest jeden z nielicznych elementów, który mi się spodobał.
Kolejna rzecz, która mnie zawiodła to objętość. Książka nie zdążyła się rozkręcić a już się skończyła. Jeśli kolejne części są tak szczupłe w treść to myślę, że autorka mogła upchnąć wszystko w jednym ( a porządnym i dopracowanym) tomie.
Mimo wielu wad „Sen” czyta się przyjemnie. Nie jest to wymagająca lektura. Nie sądzę by zapadła mi ona w pamięć. Czy polecam? Sama nie wiem. Decyzja należy do Was. Jeśli jednak jesteś mało wymagającym lub początkującym czytelnikiem literatury fantastycznej dzieło McMann może przypaść ci do gustu.

Na książkę miałam ochotę bardzo dawno temu. Przy okazji wizyty w bibliotece ujrzałam ją na półce i przypomniałam sobie jak pragnęłam owe dzieło przeczytać.
Na okładce egzemplarza, który ja miałam w swoich rękach widzimy otwarte okno. Uważam, że po przeczytaniu książki jego związek z fabułą jest oczywisty. Ciemna kolorystyka jak najbardziej przypadła mi do gustu. Okładka...