Poszukując godnej uwagi książki, która pomogłaby mi się odprężyć, jak i na chwilę oddalić od wszechobecnych wampirów, kierowałam się poradami mojej koleżanki, która poleciła mi „Sen”, uznając, że to jedna z najlepiej napisanych książek, jakie kiedykolwiek czytała. Zaciekawiona fabułą, która początkowo wydawała się lekko przerażająca, chwyciłam za niewielki plik ledwo dwustu kartek, dochodząc do wniosku, że ten utwór długo nie zniknie z mojej pamięci.

„Sen” to pierwsza część trylogii autorstwa Lisy McMann, która opowiada o losach nastoletniej Janie, posiadającej niecodzienny dar – potrafi widzieć cudze sny. Nieświadomie dostaje się do mary otaczających jej ludzi, a jedynie silna wola oraz możliwość udzielenia pomocy pozwala wyrwać jej się z koszmaru. Janie próbuje walczyć z tymi „zdolnościami”, co niestety wychodzi jej marnie. Gdy do jej szkoły przybywa chłopak, który potrafi kontrolować swoje sny, sytuacja bohaterki komplikuje się. Staje się ona uczestniczką wydarzeń, do końca nie rozumiejąc ich sensu.

Jedna z najlepszych książek jakie kiedykolwiek przeczytałam. Lisa McMann nie stara się ukazać uczucia Janie długimi metaforami, natomiast stosuje krótkie zdania, które moim zdaniem lepiej oddziaływają na czytelnika. Codzienna monotonność życia bohaterki sprawia, że nieraz stawiamy się w jej miejscu, tak samo jak ona szukając akceptacji oraz zrozumienia. Autorka pokazuje, że szczególnie umiejętności nie zawsze niosą z sobą satysfakcje i szczęście. Pomimo trzecioosobowej formy, można byłoby rzec, że utwór napisany jest pod postacią pamiętnika, ponieważ przy każdej kolejnej myśli Janie możemy odnaleźć datę oraz godzinę.

Historia Janie obrazuje, jak pewne zdolności potrafią zrujnować życie, ale co za tym idzie – odnaleźć również szczęście. Nastolatka dostaje się do każdego snu, co bez wątpienia jest dla niej utrapieniem. Chociażby jadąc samochodem przez zwykły przypadek może mieć wizję, ponieważ mieszkaniec domu, obok którego akurat przejeżdżała, śpi. Podczas tych nagłych „ataków” jej ciało dotyka paraliż, a przede oczami widzi tylko ciemność. Przez kilka chwil stara się wyrwać z koszmaru, jednak jest to niemożliwe. Jedynie zamknięte drzwi pozwalają przestać spokojnie noc. Wiecznie pijana matka, która niekiedy nie zauważa swojej córki, senne koszmary z przeszłości najbliższej przyjaciółki i brak możliwości koncentracji na lekcjach, sprawiają, że bohaterka gubi się we własnym życiu. Jej „senne problemy” zostają dopiero zauważone przez Cabela, który stara się jej pomóc, chociaż sam nie ma pojęcia, co w tym przypadku może zrobić. Do głowy przychodzi mu jedynie pomysł, aby podrzucać dziewczynie słodycze po każdym ataku.

Na tle sennych koszmarów możemy zaobserwować również rozwój miłości zagubionej Janie i Cabela, czyli chłopaka, który początkowo uważany jest za dilera narkotyków. Z czasem te wątpliwości ulegają zmianie, a uczucie pomiędzy dwojgiem nastolatków staje się czymś nadzwyczajnym pomimo tego, że muszą ukrywać swój związek przed całą szkołą. Kolejnym problemem Janie jest fakt, że jej ukochanego dręczą koszmary z dzieciństwa, którym tylko ona może zapobiec.

Zdania na temat tej książki są podzielone, ale moim zdaniem „Sen” zasługuje na szczególną uwagę. Wyjątkowo łączy elementy fantastyki z rzeczywistością, a w prostych, lecz niebanalnych, słowach można odnaleźć swoją osobę, jak i dobrze zrozumieć emocje i działania głównej bohaterki. Utwór bez wątpienia jest poświęcony nastolatkom. Jedynym minusem jest bardzo mała liczba stron, ale jak wspomniałam – Lisa McMann potrafi tak konstruować zdania, że długie opisy w tym przypadku nie mogłyby oddać tego, co mamy okazję przeczytać.

Poszukując godnej uwagi książki, która pomogłaby mi się odprężyć, jak i na chwilę oddalić od wszechobecnych wampirów, kierowałam się poradami mojej koleżanki, która poleciła mi „Sen”, uznając, że to jedna z najlepiej napisanych książek, jakie kiedykolwiek czytała. Zaciekawiona fabułą, która początkowo wydawała się lekko przerażająca, chwyciłam za niewielki plik ledwo dwustu...