Wydawnictwo reklamuje książkę jako połączenie "Kodu Leonarda da Vinci", "Zmierzchu", "Harry'ego Pottera" i "Cienia wiatru". Generalnie brzmi zachęcająco, nie? Kiedy zaczynałam książkę, nie wiedziałam w sumie czego się mam spodziewać. Przygody z "Kodu Leonarda da Vinci", czy wielkiej miłośći ze "Zmierzchu"? Magii "Harry'ego Pottera" czy nastroju "Cienia wiatru"? Zastanawiałam się co byłoby najlepszym rozwiązaniem. Na szczeście długo nie musiałam myśleć. ;p "Księga Wszystkich Dusz" jest połączeniem wszystkiego po trochu. Hm, ale czy to dobre połączenie? Zdecydowanie! Nic nie zostało pominięte, niczego nie ma w nadmiarze, można by rzec - ideał! Czy faktycznie?
Wszystko ma swój początek w bibliotece w Oksfordzie. Diana Bishop, czarownica z rodu czarownic z Salem, zajmuje się odczytywaniem manuskryptów badaczy chemii z okresu XV-XVII wieku. Pomimo swych zdolności (przypominam, że jest czarownicą ;p), nie używa ich w codziennym życiu, więcej - wypiera się ich. Ale jej spokój zakłóca tajemniczy manuskrypt Ashmole 782. Mogłoby się zdawać, że jest zwykły, gdyby nie kilka szczegółów... Manuskrypt jest zaczarowany. I w sumie od stu pięćdziesięciu lat nikt go nie widział, bo zaginął. W świecie czarownic, demonów, wampirów i ludzi trzy nadludzkie rasy pragną zdobyć Ashmole'a 782, a Diana początkowo nie zdaje sobie z tego sprawy. Po otwarciu manuskryptu w jej otoczeniu zaczyna się pojawiać wiele istot, które są przekonane, że użyła jakiegoś zaklęcia do jego odnalezienia. Ale nie wszyscy są do niej wrogo nastawieni. Wampir Matthew Clairmont na początku też chce dotrzeć do Ashmole'a 783, lecz z upływem czasu między nim a młodą panią doktor rodzi się uczucie. Diana zaczyna mu ufać i jednocześnie jeszcze bardziej odsuwać od siebie innych czarodziejów i czarownice. To się im oczywiście nie podoba - uważają, że jako przedstawiciele jednej rasy powinni się trzymać razem. Ponadto w świecie istot nadnaturalnych nie ma miejsca na związek wampira z czarownicą. Diana musi jakoś dac sobie z tym radę. Jak?
Fabuła jest dość ciekawa, mało zaskakująca, ale nie do końca przewidywalna. Styl autorki nie jest całkiem lekki, czyta się przyjemnie, choć jest więcej opisów niż dialogów. Opisy te też nie przynudzają, bo są to generalnie opisy działania, nie opisy otoczenia. :) Okładka przedstawia manuskrypt na czerwono-czarno-brązowym tle. Jest nie najgorsza, choć widziałam lepsze. ;p
Według mnie książka zdecydowanie zasłużyła na ocenę 9/10, polecam głównie dlatego, że w erze wampirów ta pozycja jest czymś trochę innym niż typowy romans paranormalny. ;)

Wydawnictwo reklamuje książkę jako połączenie "Kodu Leonarda da Vinci", "Zmierzchu", "Harry'ego Pottera" i "Cienia wiatru". Generalnie brzmi zachęcająco, nie? Kiedy zaczynałam książkę, nie wiedziałam w sumie czego się mam spodziewać. Przygody z "Kodu Leonarda da Vinci", czy wielkiej miłośći ze "Zmierzchu"? Magii "Harry'ego Pottera" czy nastroju "Cienia wiatru"?...