Czytając tę książkę, naszła mnie pewna chwila nostalgii nad tym, co jest naprawdę ważne. Każdy człowiek ma swoje wartości, których stara się przestrzegać. Jedne rzeczy są dla niego bardziej ważne, inne mniej, jednakże wszystkie te zasady wpływają w mniejszym lub większym stopniu na jego osobowość i czynią człowiekiem, którym w danej chwili jest. Ważne jest, aby trzymać się mocno tych wartości, nie opuszczać ich i nie zbaczać z drogi, którą zdecydował się ów człowiek kierować. Doskonałym przykładem takiej wierności własnym zasadom jest Jacek Kuroń, członek opozycji demokratycznej w Polsce, znany nie tylko w naszym kraju, ale ceniony z pewnością również za granicą. Był to człowiek niezłomny, twardo trzymający się uznawanych przez siebie wartości, całym sobą walczącym o wolną Polskę i równouprawnienie. Poświęcił wiele, aby móc osiągnąć cel, który sobie wybrał, ani na moment nie wyrzekł się tego, w co wierzył i przede wszystkim zdziałał naprawdę wiele, dzięki czemu zna i kocha go cała Polska.

Książka napisana przez panią Katarzynę Skrzydłowską-Kalukin jest niezwykle wzruszającą, prawdziwą historią dwójki bez granic oddanych sobie ludzi. Wbrew pozorom nie jest to książka opowiadająca o szczęściu, a wręcz przeciwnie, przepełniona jest ona smutkiem i pewną zadumą nad tym, co już było. Tę historię poznajemy dzięki wspomnieniom rodziny i przyjaciołom Gai i Jacka: Seweryna Blumsztajna, Jana Lityńskiego, Ludwiki i Henryka Wujców. Mamy okazję poznać także zapiski i wspomnienia Jacka Kuronia dotyczące przeszłości. W lekturze tej zostały doskonale wplątane w treść także niezwykle poruszające listy pisane między Gajką a Jackiem, pełne ciepłych słów i gorącego uczucia, które przez cały czas pozostawało naprawdę wielkie. Wiele momentów tej książki zostało poświęconych także synowi Gajki i Jacka, Maćkowi Kuroniowi, który był znanym w całej Polsce kucharzem. Książka ta jest lekturą niezwykłą, z całą pewnością zasługującą na przeczytanie, a historia warta tego, aby ją poznać. Niezwykłe było to, iż doskonale wiedząc, że rodzina Kuroniów już nie żyje, to podczas czytania tej książki czułam się tak, jakby te postacie wciąż były wśród nas, gdyż duch ich został tutaj bardzo dobrze przedstawiony.

„Zrozumiałem, że bohaterstwem w tamtych czasach nie było szlajanie się na własne życzenie po więzieniach, tylko siedzenie w domu i wychowywanie dzieci”.*

Gdyby ktoś zadał mi pytanie, co w tej książce jest najpiękniejsze, bez wahania odpowiedziałabym, że uczucie, jakim darzyli się Gajka i Jacek. Była to miłość piękna w swej prostocie, aczkolwiek tak niezwykle silna, że nawet kłody, jakie pod nogi rzucał im los nie były w stanie tej więzi zniszczyć. Byli oni jak dwie połówki tego samego owocu i mimo iż całkowite siebie przeciwieństwa, doskonale się uzupełniali. Grażyna i Jacek poznali się latem 1955 roku na obozie wolterowskim w Wolinie i już wtedy między nimi zaiskrzyło. Uczucie to było na tyle silne, iż pobrali się już cztery lata później. Wtedy zaczęło się ich wspólne życie. Nie było ono usłane różami, aczkolwiek mieli siebie, wspierali się, a ich miłość nie gasła, a wręcz przeciwnie, z dania na dzień rosła w siłę. Czytając tę książkę, czułam głębokie wzruszenie nad tą historią, a także nad tym, iż ludzie potrafią tak pięknie kochać, nie oczekując niczego w zamian, dając tylko to, co mają najcenniejszego – siebie. Książka ta jest wspaniałą lekturą, poruszającą do głębi i wymagającą pewnego zastanowienia się nad niektórymi sprawami. Polecam ją gorąco każdemu, kto tylko ma ochotę poznać tę niezwykłą historię.

*Gajka i Jacek Kuroniowie, Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin, Wydawnictwo Czarne i Czerwone, Warszawa 2011, s. 152

Czytając tę książkę, naszła mnie pewna chwila nostalgii nad tym, co jest naprawdę ważne. Każdy człowiek ma swoje wartości, których stara się przestrzegać. Jedne rzeczy są dla niego bardziej ważne, inne mniej, jednakże wszystkie te zasady wpływają w mniejszym lub większym stopniu na jego osobowość i czynią człowiekiem, którym w danej chwili jest. Ważne jest, aby trzymać się...