Donaldson najwyraźniej uwielbia złamanych, zniszczonych, zdesperowanych bohaterów. Czytając "Skok..." miałem wrażenie deja vu. Pomimo wszystkich ewidentnych różnic, jest to bowiem u swych podstaw identyczna historia do tej, jaką opowiada Donaldson w cyklu o Thomasie Covenancie i Linden Avery. Znów mamy gwałt, chorobę, działanie w sytuacji bez wyjścia, wbrew sobie lub według zmiennych, sprzecznych impulsów, znów są dzieci gwałtu, znów jest syn, którego desperacka próba ratowania nakręca spiralę tragicznych wydarzeń. Gdybym nie czytał cyklu o Covenancie, zapewne ta książka zrobiłaby na mnie o wiele większe wrażenie. Donaldson jest bowiem jednym z nielicznych pisarzy fantastyki, którzy w tak bezkompromisowy sposób tworząc swoje światy. U niego nie ma miejsca na światło, są tylko jaśniejsze lub ciemniejsze odcienie mroku. Jego wizja jest ponura, ale zarazem perwersyjnie podnosząca na duchu. Bohaterowie Donaldsona są bowiem wystawiani na niemożliwe naciski fizyczne i psychiczne, a jednak nie załamują się, czy też załamanie nie jest końcem. Pomimo kompletnego sponiewierania, a może właśnie za sprawą cierpienia, są w stanie dokonywać rzeczy heroicznych. Bohaterowie Donaldsona uczą czytelnika determinacji, nawet w sytuacji z góry skazanej na porażkę.

Donaldson najwyraźniej uwielbia złamanych, zniszczonych, zdesperowanych bohaterów. Czytając "Skok..." miałem wrażenie deja vu. Pomimo wszystkich ewidentnych różnic, jest to bowiem u swych podstaw identyczna historia do tej, jaką opowiada Donaldson w cyklu o Thomasie Covenancie i Linden Avery. Znów mamy gwałt, chorobę, działanie w sytuacji bez wyjścia, wbrew sobie lub według...