Znów przeniosłam się do Atramentowego Świata, do świata, w którym SŁOWO PRZELANE NA PAPIER WYWOŁUJE MAŁĄ EKSPLOZJĘ I UWALNIA DAWKĘ ENERGII, POZWALAJĄCĄ DOWOLNIE KREOWAĆ RZECZYWISTOŚĆ. Zanurzyłam się w świecie, w którym słowo pisane jest świętością, gdzie pisarze i ludzie potrafiący czytać są uważani za czarodziejów, gdzie czarny jak serce mordercy atrament jest odmierzany kropla po kropli, a papier przechowywany w zamkniętej na klucz szufladzie.

Bałam się lektury tego tomu, tego, że po świetnym początku i środku, zakończenie może przynieść rozczarowanie. Jest z tym różnie. :)

Są zbójcy. Są wróżki, szklane ludziki, mszanki, zielarki, czarne charaktery, martwy jednorożec, zabity dla zabawy. Są bezduszne postacie. Są niebezpieczeństwa, czyhające nawet na dzieci. Jest Elinor i Dariusz, pozostawieni w "tym" świecie, jest rozpacz, tęsknota i lęk o najbliższych, o ich los, którego Elinor nie może poznać z żadnej książki. Jest Meggie, targana rozterkami sercowymi i obawami o ojca i matkę, jest Resa i jej tajemnica, jest Smolipaluch, jest Mo - Sójka, rozkładający się Żmijogłowy, i coś naprawdę niezwykłego - dwóch pisarzy / lektorów, zwalczających się i rzucających sobie pod nogi kłody utkane z atramentowych słów, słów nie zawsze skutecznych, słów buntujących się przeciwko swemu autorowi, słów, które nie zawsze delikatnie spływają na końcówkę zaostrzonego gęsiego pióra.

"Atramentowa śmierć" to swoista klamra, która spina wszystkie trzy tomy w nierozerwalną, spójną całość. Wątki z poprzednich tomów znajdują swój dalszy ciąg w sposób absolutnie nienachalny, a wręcz w sposób bardzo płynny i naturalny. Wydarzenia zazębiają się jak zęby w przekładni zębatej. ;)

Książka nie rozpoczyna się niczym szczególnym; tak naprawdę pierwsze dwie setki stron rozczarowują. Zbitek błahych, niewiele wnoszących wydarzeń. Miałam wrażenie, jakby Funke pisała trochę na siłę, jakby utraciła werwę i styl, albo może znudziła się Atramentowym Światem. Na szczęście autorka nabierała tylko rozpędu, by po 200 stronach zaserwować czytelnikowi prawdziwą ferię barw, uczuć, niepokoju i dezorientacji, komu można ufać, a komu nie. Akcja w Zamku na Jeziorze oraz szturm na drzewo z gniazdami jest opisana tak dramatycznie, że ma się ochotę krzyknąć: "Mo, nie tędy!", "Doria, uciekaj!". Funke osiągnęła ten efekt pisząc krótkie, dwu - trzy stronicowe rozdziały i przerzucając czytelnika w kulminacyjnych momentach z jednego miejsca w drugie. Już, już Piszczałka wyciąga rękę po Mo i Smolipalucha, a tu koniec rozdziału i przenosimy się do Meggie i zbójców. Świetne!

Kilka zdarzeń zasługuje na szczególne wyróżnienie: genialnym posunięciem było wprowadzenie do akcji śmierci - bardzo podobała mi się zmienna forma, którą przyjmowała śmierć. Pomysł z "zespoleniem" myślowym i emocjonalnym Mo i Smolipalucha uważam za bardzo trafiony, tak samo jak nowe umiejętności i zdolności Ognistego Tancerza. Wnosi to do akcji odrobinę magii i nadziei, że śmierć to nie koniec. :)

Bardzo podobała mi się rola Wiolanty i jej syna; jej emancypacyjna, wyzwolona i śmiała postawa budziła u mnie może nie jakiś wielki podziw, ale dużą dozę zadowolenia.

Podobała mi się moc jagód umożliwiająca przemianę w ptaka. Miałam ochotę walnąć w książkę i ubić wredną srokę!

Z całego serca polecam trylogię o Atramentowym Świecie. Czegoś takiego jeszcze nie czytaliście. :)
J. K. Rowling może się schować z Hogwartem i Harrym Potterem.

Znów przeniosłam się do Atramentowego Świata, do świata, w którym SŁOWO PRZELANE NA PAPIER WYWOŁUJE MAŁĄ EKSPLOZJĘ I UWALNIA DAWKĘ ENERGII, POZWALAJĄCĄ DOWOLNIE KREOWAĆ RZECZYWISTOŚĆ. Zanurzyłam się w świecie, w którym słowo pisane jest świętością, gdzie pisarze i ludzie potrafiący czytać są uważani za czarodziejów, gdzie czarny jak serce mordercy atrament jest odmierzany...