Po książkę tę sięgnęłam z dwóch powodów: po pierwsze czytałam "Jedz, módl się i kochaj" i, pomijając kilka szczegółów, bardzo mi się podobało. Po drugie kocham Włochy i korzystam z każdej okazji, by dowiedzieć się jak najwięcej na temat tego kraju. Początek był dość obiecujący, informacje a właściwie trailery informacji o Rzymie kusiły, by czytać dalej. Potem nagle przeskok na Amerykę, zbyt mało szczegółowy, by móc go potraktować jako osobną opowieść, a jednak trochę bezsensownie wetknięty w środek książki Włocha, jak się spodziewałam o Włoszech. Nawet koncepcja Italian Man in America byłaby ciekawa, ale nic z tego, bo ta część to zwyczajnie za mało. Nagle, kiedy już liznęłam nieco o Stanach, pojawia się Liz Gilbert i setki zachwytów nad nią, z powodu faktu iż jadła i piła wszystko, co autor i główny bohater jej w czasie pobytu w Rzymie zaserwował. Bardzo dziwne. Trudno oprzeć się wrażeniu, że tej książce brakuje jednej zasadniczej rzeczy - sensu, myśli przewodniej dla której została napisana. Ale gdyby Luca Spaghetti napisał poważną powieść o Rzymie, wtedy bez wahania sięgnęłabym po nią.

Po książkę tę sięgnęłam z dwóch powodów: po pierwsze czytałam "Jedz, módl się i kochaj" i, pomijając kilka szczegółów, bardzo mi się podobało. Po drugie kocham Włochy i korzystam z każdej okazji, by dowiedzieć się jak najwięcej na temat tego kraju. Początek był dość obiecujący, informacje a właściwie trailery informacji o Rzymie kusiły, by czytać dalej. Potem nagle przeskok...