Nazwisko Jesienina było mi znane już w latach studenckich, gdzie mój drogi przyjaciel opowiadał mi liczne anegdoty o burzliwym życiu rosyjskiego poety. W ten sposób w mojej głowie utrwalił się obraz człowieka zadzierzystego, którego życie było ciągiem pijackich libacji, awantur i romansów, aż do jego tragicznej, samobójczej śmierci. Pamiętam jeszcze jeden wstrząsający szczegół z gawęd mojego przyjaciela, otóż wspominał on o bardzo bliskiej dla Jesienina kobiecie, która była w nim do niepamięci zakochana - niestety bez wzajemności, i nie mogąc pogodzić się ze śmiercią ukochanego, rok po śmierci poety zastrzeliła się na jego grobie.

Myślałem sobie, co to musiał być za człowiek, że skończył w tak tragiczny sposób i do takich dramatów doprowadzał innych, bliskich mu ludzi, byłem przerażony, a jednocześnie zafascynowany jego osobą. I wreszcie po wielu krętych drogach, chociaż tomik wierszy Jesienina czekał na mnie już na półce od dawna, zapoznałem się, a raczej przeżyłem życie i twórczość tej na poły mitycznej postaci.

Odniosłem wrażenie, że Jesienin w swojej twórczości jest poetą wewnętrznie sprzecznym, zmiennym, zarówno jeżeli idzie o treść, jak i sposób, w jaki wyraża swoje uczucia. Raz jest poetą sentymentalnym, który w liryczny sposób opiewa piękno przyrody, ukochaną rosyjską wieś i nieskalaną młodzieńczą miłość, by następnie w sposób brutalny i prowokacyjny uwznioślać pijackie chuligaństwo i miłosne podboje. Jedno wszakże jest najistotniejsze i pozostaje niezmienne, a mianowicie emocjonalna siła wyrazu jego twórczości. Poezja Jesienina jest rozbrajająco szczera, każda jego twórcza wypowiedź brzmi jak wyznanie, tudzież spowiedź, która do głębi przenika i wzrusza nasze serca.

sladamiwilkastepowego.blogspot.com

Nazwisko Jesienina było mi znane już w latach studenckich, gdzie mój drogi przyjaciel opowiadał mi liczne anegdoty o burzliwym życiu rosyjskiego poety. W ten sposób w mojej głowie utrwalił się obraz człowieka zadzierzystego, którego życie było ciągiem pijackich libacji, awantur i romansów, aż do jego tragicznej, samobójczej śmierci. Pamiętam jeszcze jeden wstrząsający...

W moich lirycznych podróżach z Siergiejem Jesieninem zaszumiało sosnowymi lasami. Powiało magią podczas wspólnego odwiedzania pochylonych domostw z tykami grochu przy płotach. Zamieszało w mojej wyobraźni od zrudziałej jesieni, schodzącej ze smutkiem w głąb ludzkich serc. Gdzieś na rozstajach tkliwych rosyjskich dróg, poczułem dotyk chłodnej ale bardzo czułej poezji. Tam, gdzie śpiewają wichury, polubiłem stare klony, chylące się na jednej nodze ku upadkowi. Zakochałem się w białych brzozach, dla których wrażliwej natury nie ma trudnych pytań. Od teraz wiem, co szepcą w swoich białoskórych sekretach. Dowiedziałem się, kto lubił pod ich pniami wylewać swoje łzy. Kto wzdychał i cierpiał z tęsknoty za opuszczonym światem. Za domem wśród pól i lasów pięknej poetyckiej krainy. W otoczeniu cieni i blasków tej mistycznej i pełnej wierszy przygody, poznałem Siergieja Jesienina.

Idziemy po śladach Rosji, Jesienin i ja. Chociaż moja rola sprowadza się tylko do wdychania aromatów przebrzmiałych czasów, to i tak się cieszę z możliwości bycia biernym obserwatorem. Wstępując do rosyjskich chałup z kotem siedzącym na progu odczuwam, że do tej pory chyba nikt nie potrafił mi pokazać tego krytego strzechą klimatu w taki sposób, w jaki to zrobił rosyjski poeta. Zacząłem widzieć zupełnie inaczej urodę skoszonych pól, nauczyłem się rozumieć starość, przywiązaną do jednej i tej samej przyzby. Nawet inną częścią swoich wzruszeń spojrzałem na sukę płaczącą za szczeniakami. Wyjątkowym przeżyciem jest pójść z kimś "w kraj dziergany brzozowymi nićmi". Dojść tam i zapomnieć o wiekach uprzedzeń, dostrzegając tylko piękno.

Pisząc o "smutnej tkliwości rosyjskiej duszy", Siergiej Jesienin bardzo często umieszcza oniryczny kształt księżyca, zawieszony gdzieś pomiędzy niebiańskimi marzeniami a naszymi ziemskimi wyobrażeniami. Jego losem jest ranienie poprzez wzruszanie. Przeznaczeniem staje się wywoływanie zamieci wątpliwości, rozdawanie komunii pod postacią słomy i ziemi. To wszystko stanowi proste ale bardzo ekspresyjne czynności, zmierzające do przekształcenia zwykłej formy intelektualnej rozrywki jaką jest czytanie, w słodki sen wśród chłopskich zagonów. "Jakże pięknie wam teraz z tym smutkiem", nie tylko do ludzi Rusi mógłby twórca tej poezji skierować swoje słowa. Lecz także do nas, wszystkich czytających jego wiersze.

Jesienin przyznaje, że ma we krwi całą duszę. Być może powodem tego jest w pewnym momencie zamiana w jego twórczości barwnych chat z carskiej epoki na stalowy radziecki przemysł. Stając przed nowym porewolucyjnym ładem musi połączyć świat Lenina z tym swojskim, dobrze znanym. Jednak sam twierdzi, że "jak cię nie kochać i nie brać w ramiona". Porównując w ten sposób ojczyznę do kochanki, utwierdza mnie w przekonaniu, że nadal chce być aktywny w tworzeniu dobra skierowanego do wszystkich ludzi, niezależnie od ich światopoglądu. Ponieważ jego słowa nie mogą przelać czary rosyjskiej goryczy. Mają się tlić utajonym smutkiem a nie walczyć o urządzanie świata według bolszewickiej lub carskiej modły, bo nie to jest ich celem.

W moich lirycznych podróżach z Siergiejem Jesieninem zaszumiało sosnowymi lasami. Powiało magią podczas wspólnego odwiedzania pochylonych domostw z tykami grochu przy płotach. Zamieszało w mojej wyobraźni od zrudziałej jesieni, schodzącej ze smutkiem w głąb ludzkich serc. Gdzieś na rozstajach tkliwych rosyjskich dróg, poczułem dotyk chłodnej ale bardzo czułej poezji. Tam,...