„Jesienne werble” - czyli czwarta część cyklu „Obca”, jest tomem dającym nam lekkie wytchnienie po szaleństwach, którymi uraczyła nas pani Gabaldon w części trzeciej. Po eksplozjach emocji, i nawałnicy różnorodnych wydarzeń, następujących po sobie w szaleńczym wręcz tempie, przyszedł nareszcie czas na złapanie oddechu i wyciszenie się.
W tym tomie zostaje nam pokazana XVIII wieczna Ameryka, droga emigrantów do niej i życie pierwszych osadników na tej „Nowej Ziemi”, która mimo,iż w porównaniu ze Szkocją, jest krainą „mlekiem i miodem płynącą „, to jest też i za razem krainą wielkich niebezpieczeństw i jeszcze większych wymagań, gdzie, aby przetrwać, trzeba niejednokrotnie położyć na szali własne życie, zapracować się do kresu sił, albo i ponad nie i mierzyć codziennie z wrogami pod postacią aury, czy dzikiej surowej przyrody.
Po raz kolejny zostałam całkowicie „Zawojowana” przez wspaniały styl, i przecudne, pełne barw, detali i emocji opisy.
Nie przestaje mnie zaskakiwać władza, jaką ten cykl ma nade mną. Nawet podczas lektury pierwszej połowy tego tomu, która to połowa, żadną miarą nie może zostać nazwana „porywającą” - nie umiałam się od niej oderwać, zarywając kolejne noce.
Każda scena głęboko zapadała w moją wyobraźnię feerią kolorów, , obrazów, zapachów i emocji towarzyszących naszym bohaterom.
Osadnicze życie okazało się nie być żadną sielanką, ale mozolną walką o przetrwanie, gdzie byle detal mógł decydować o życiu lub śmierci. Pięknie, a i wielokrotnie z pełnym klasy humorem, zostały również przedstawione więzi łączące naszych osadników.
Więzi małżeńskie, klanowe, sąsiedzkie i więzi rodzinne.. Miłość, odpowiedzialność, opiekuńczość, poświęcenie, wzajemna pomoc, ale też i namiętność i ogniste temperamenty ścierające się ze sobą wielokrotnie i z pasją.. Mamy odmalowany pełen wachlarz emocji targający każdym przeciętnym „zjadaczem chleba”. A przy tym wszystko tak lekkie, tak miłe dla oka, tak barwne, tak esencjonalne. Achh...
Wisienką na torcie jest przybliżenie nam kultury, obyczajów i wierzeń Rdzennych Amerykanów, czyli Indian.
Tylko nie nastawiajcie się na całkowitą sielankę. W tej książce równie wiele jest słodyczy, co okrucieństwa, graniczącego niejednokrotnie z bestialstwem, a wszystko jak zwykle okraszone idealnie wpasowaną, delikatną nutką magii. Nie raz i nie dwa , poczułam dreszcze na plecach, gdy czytałam o tym, co spotkało tą czy inną postać. Kilkakrotnie również poczułam się bardzo wzruszona i trochę przytłoczona smutkiem...
„Jesienne werble” to kolejny wspaniały tom, utrzymujący szalenie wysoki poziom całej serii. Nie mogę przestać piać zachwytów nad tym cyklem. Jest to jedna z lepszych serii jakie w ogóle kiedykolwiek przeczytałam. Każda książka spisana jest w innym stylu i z odmiennym tempem akcji, a wszystkie tworzą tak harmonijną całość.
Polecam z całego serca.

„Jesienne werble” - czyli czwarta część cyklu „Obca”, jest tomem dającym nam lekkie wytchnienie po szaleństwach, którymi uraczyła nas pani Gabaldon w części trzeciej. Po eksplozjach emocji, i nawałnicy różnorodnych wydarzeń, następujących po sobie w szaleńczym wręcz tempie, przyszedł nareszcie czas na złapanie oddechu i wyciszenie się.
W tym tomie zostaje nam pokazana XVIII...