Dziękuje Pani Beacie Pawlikowskiej za to, że chociaż na moment mogłam się przenieść w niezapomniane brazylijskie miejsca. Posiedzieć trochę na wydmie i podziwiać zachód słońca, który przypominał dużą, rozgrzaną pomarańczę. Również odkryłam najpiękniejszą wysp z świata - "Jeri". Poznałam faunę i florę. Teraz kapibary, ostronosy (koati), anakondy; mangostany, jabłka nanerczowe, maniok nie są mi obce.

Autorka wspomina również o potrawach regionalnych; głownie jest to ryż, fasola i różne gatunki mięsa.
Kto wie może sól zastąpię maniokiem, by nadać potrawom chociaż trochę brazylijskiego smaku.

" Są takie miejsca na świecie, gdzie czas nie ucieka i nie trzeba go gonić. Panuje tam dziwny spokój, bo chociaż życie toczy się tam pozornie jak wszędzie, to przy bliższym przyjrzeniu człowiek odkrywa pewien zaskakujący fakt: nikt się tam donikąd nie śpieszy. Tak właśnie jest w Jericoacoara - Jeri."

Polecam książkę każdemu, kto marzy o dalekiej podróży bez wychodzenia z domu. Na 90- ciu stronach można poznać brazylijskie klimaty. Zaznaczam, iż książka nie jest przewodnikiem, lecz "dziennikiem" z podróży.
Na pewno będę wracała do tej podróży w jesiennie i zimowe, zimne wieczory.

Dziękuje Pani Beacie Pawlikowskiej za to, że chociaż na moment mogłam się przenieść w niezapomniane brazylijskie miejsca. Posiedzieć trochę na wydmie i podziwiać zachód słońca, który przypominał dużą, rozgrzaną pomarańczę. Również odkryłam najpiękniejszą wysp z świata - "Jeri". Poznałam faunę i florę. Teraz kapibary, ostronosy (koati), anakondy; mangostany, jabłka...