Zamiast podejść do monumentalnej monografii Żeromskiej "po bożemu", to znaczy od początku, zaczęłam lekturę od drugiego tomu, stąd też wracając do pierwszego nie sposób było uniknąć porównań.
Przede wszystkim byłam bardzo mile zaskoczona tak obszernym rozdziałem o prapoczątkach teatru japońskiego, wywodzącego się z tańców religijnych, szczegółowo omówionych i bogato ilustrowanych. Każdy, kto zetknął się z zagadnieniem japońskich sztuk scenicznych zgodzi się, że jakkolwiek no i kabuki są omawiane w niemal każdej pozycji z zakresu kultury Japonii, tak stare dworskie i religijne tańce jak choćby kagura czy bugaku, pozostają praktycznie nieobecne. Tym bardziej cieszy, że w języku polskim ukazało się tak cenne omówienie.
W porównaniu do tomu drugiego, w tej części monografii więcej rozważań filozoficznych i estetycznych - wszystko za sprawą omówienia traktatów Zeamiego o istocie no i sztuce aktorskiej. Nie brak oczywiście informacji o scenie, kostiumach, rekwizytach, podanych w znanej już formie, ale aspekt estetyczny i filozoficzny zdecydowanie wybija się na pierwszy plan.
Tom zamyka krótki rozdział poświęcony farsie kyogen, z którego najciekawszy wydaje mi się wywiad z aktorem Nomurą Manzo IX.

Zamiast podejść do monumentalnej monografii Żeromskiej "po bożemu", to znaczy od początku, zaczęłam lekturę od drugiego tomu, stąd też wracając do pierwszego nie sposób było uniknąć porównań.
Przede wszystkim byłam bardzo mile zaskoczona tak obszernym rozdziałem o prapoczątkach teatru japońskiego, wywodzącego się z tańców religijnych, szczegółowo omówionych i bogato...