Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z pewnością labirynt to jeden z najciekawszych symboli w dziejach ludzkiej cywilizacji. W naszym kręgu kulturowym kojarzymy go przede wszystkim z mitem kreteńskim: Minosem, Dedalem, Minotaurem, Tezeuszem i Ariadną, ale Santarcangeli pięknie pokazuje, że także w cywilizacjach niemających pojęcia o greckim micie labirynt odgrywał niemałą rolę. Autor opowiada w tej książce o bardzo wielu różnych labiryntach: tych rysowanych przez ludzi pierwotnych, tych charakteryzujących archaiczną kulturę czasów historycznych, tych znajdywanych w gotyckich katedrach, wreszcie tych wykorzystywanych we współczesnej psychologii. Wiele tu skakania po bardzo różnych dziedzinach, hipotez niemożliwych do udowodnienia. Brak tej książce jakiejś ściśle przestrzeganej zasady kompozycyjnej: skoki między kontynentami i epokami są miejscami zbyt duże. Tym, co najbardziej przykuło moją uwagę, była sugestia łącząca mit kreteński z mitem trojańskim, które w średniowiecznej Europie jakoś dziwnie zlały się ze sobą właśnie w motywie labiryntu. Rozważania na temat tematu labiryntu w świecie współczesnym trochę mnie natomiast znużyły (dotyczy to np. opisów kilkunastoletnich badań na myszach laboratoryjnych). Wolałbym przeczytać książkę, która jest dokładniejszym ujęciem jednego, bardziej szczegółowego aspektu dotyczącego motywu labiryntu. Ale ta jest jaka jest, każdy pewnie znajdzie w niej i coś ciekawego i coś nużącego. Tomasz Babnis