Pani Anna Andrew zwróciła się do mnie drogą mailową, z prośbą o zrecenzowanie jej książki. Zastanawiałam się, czy się zgadzać – zazwyczaj nie czytam e-booków, bo jest to dla mnie niewygodna forma, wolę książki w wersji papierowej, a przy okazji nie niszczę sobie aż tak bardzo wzroku. Zgodziłam się z zastrzeżeniem, że czytanie może trwać i trwać – i tutaj się nie pomyliłam. Czytałam AŻ kilka miesięcy, z czego absolutnie nie jestem dumna.
Głównym bohaterem „Kronik niebios” jest Julien Anders. Poznajemy go, gdy przepisuje się do nowej szkoły. Swoją drogą, jest to najlepsze liceum w mieście, jego uczniowie wyróżniają się mundurkami, są elitą. Dyrektor szkoły jest nim wprost zachwycony, ze względu na szczególną więź łączącą go kilka lat wcześniej z jego starszym bratem Cainem. Chłopak nie bardzo cieszy się z okazywanych mu zaszczytów, gdyż jest wręcz przeciwieństwem Caina.
Kilka dni po rozpoczęciu roku, do szkoły trafia Anael. Julianowi zostaje powierzone zadanie opiekowania się koleżanką, która już w pierwszy dzień przysparza mu śmiertelnych kłopotów, w pełnym tego słowa znaczeniu.
Od tej pory w życiu Juliana zaczynają dziać się rzeczy niecodzienne. Poznaje Wygnanych, którzy muszą zaznajomić go z nowymi warunkami życia, które od teraz są ściśle związane z tajemniczą Anael.
Czytałam długo, co nie znaczy, że książka mi się nie podobała. Akcja rozwija się szybko, czytelnik zostaje wciągnięty w wir wydarzeń, czasem wszystko aż za szybko się dzieje, więc mamy przesyt informacji.
Czasami niektórzy bohaterowie okropnie mnie irytowali, ich zachowanie, w stosunku do wieku było bardzo infantylne, nawet dialogi brzmiały, jak gdyby kłóciła się ze sobą dwójka rozkapryszonych dzieci.
Bardzo polubiłam Nereusa, który w powieści grał rolę małej, pozytywnej duszyczki o wielkiej mocy, o którą nikt by go nie posądzał.
Pomiędzy rozdziałami, wrzucone są mangowe obrazki. Nie chcę tutaj ich specjalnie oceniać, w większości podobały mi się, chociaż niektóre wiele straciły na obróbce komputerowej. Każdy z obrazków jest ściśle powiązany z rozdziałem, który poprzedza, więc mamy taką mini projekcję tego, czego możemy się spodziewać. To akurat ciekawy pomysł.
Zakończenie otwarte, książka kończy się informacją, że jest to koniec księgi pierwszej, co sugeruje, że części będzie więcej. Życzę autorce, żeby mogła je wydać już w wersji papierowej, z chęcią je przeczytam.
Polecam, bo jest to coś nowego, pomysł ciekawy, można by go troszkę dopracować, ale jak na debiut, jestem zdecydowanie na tak.

Pani Anna Andrew zwróciła się do mnie drogą mailową, z prośbą o zrecenzowanie jej książki. Zastanawiałam się, czy się zgadzać – zazwyczaj nie czytam e-booków, bo jest to dla mnie niewygodna forma, wolę książki w wersji papierowej, a przy okazji nie niszczę sobie aż tak bardzo wzroku. Zgodziłam się z zastrzeżeniem, że czytanie może trwać i trwać – i tutaj się nie pomyliłam....